Κύριε Καθηγητά, σας μισώ…

Γράφει ο Μπάμπης Παπαναστασάτος Ήμουν 6 χρονών 1,30 και 40 κιλά – ναι με τάιζαν πολύ- , όταν τρώγοντας την τυρόπιτά μου στο προαύλιο του δημοτικού μου σχολείου, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει ενα ανεξήγητο μέχρι τότε συναίσθημα, για κάποιους δασκάλους μου.
Είμαι 20 χρονών 1,75 – δεν με λες και φασούλα- και 80 κιλά – ευτυχώς σταμάτησαν να με ταίζουν τόσο- και πλέον έχοντας περάσει από τα στάδια της εκπαίδευσης μπορώ να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα. Ήταν ΜΙΣΟΣ.
Βαριά λέξη και ακόμα πιο βαρύ συναίσθημα. Πρέπει άραγε να νιώθω άσχημα εγώ που το ένιωθα ή αυτοί που μου το δημιούργησαν, πόσο μάλλον όταν είχαν το ρόλο να με εξελίξουν;
«Είσαι αναιδής και αυθάδης» έλεγαν κουνώντας χέρια και πόδια. Και ίσως ήμουν, αυτό ήταν άλλωστε επόμενο, αφού η ηλικία μου δε μου επέτρεπε να βρω τον τρόπο να εκφράσω την ενόχλησή μου στο πως μεταχειρίζονταν τους μαθητές ορισμένοι καθηγητές.
Μισώ τους ανθρώπους που δεν με διδάσκουν πώς να σκέφτομαι αλλα τι να σκέφτομαι. Αυτούς που επειδή με περνούν σε χρόνια, θεωρούν ότι μπορούν να μου επιβάλλονται. Όλους αυτούς που, επειδή καταπιέστηκαν κάποτε, πρέπει να καταπιέσουν τώρα εμένα. Και σ’ αυτό το σημείο εντοπίζω το μεγάλο πρόβλημα, ένα κράμα καταπίεσης και ηλικίας.
Ναι, μας χωρίζουν 20 χρόνια και κανένας γραπτός νόμος δε μου επιβάλει να σέβομαι ανθρώπους που απαιτούν τον σεβασμό χωρίς να τον αξίζουν. Μεγαλώσαμε σε άλλη εποχή, δεχθήκαμε διαφορετικά ερεθίσματα και αν τα γεγονότα και οι εξελίξεις σε κάθε τομέα της γενιάς του χ, ψ καθηγητή είχαν μια φυσιολογική έως αργή πορεία, στη δικιά μου γενιά ήταν σε fastforward. Συνεπώς το χάσμα ανάμεσα μας εξισορροπείται. Κάτι παραπάνω ξέρεις εσύ, αλλά κάτι και εγώ. Μην εκμηδενίζεις και μην απορρίπτεις τις απόψεις μου γιατί έτσι εσύ με αναγκάζεις να γίνω αυθάδης και αναιδής. Αλλα φυσικά η θέση εξουσίας σου σού δίνει το δικαίωμα να το κάνεις αυτό – λίγο παραλλήρημα ακούστηκε αυτό το β’ ενικό. Συγχωράτε με αλλά η οθόνη πήρε την μορφή προσώπων και σαν να ξαναέγινα ο αυθάδης μαθητής που ήμουν κάποτε-.
Η σχέση μαθητή- δασκάλου/καθηγητή ειναι αμφίδρομη. Μια σχέση δράσης και αντίδρασης που μπορούν να βγουν κερδισμένοι και οι δυο.Διάβασα κάπου οτι «Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει». Ευχαριστώ λοιπόν τους πραγματικά αξιόλογους δασκάλους που με ενέπνευσαν και μου έδειξαν ότι όταν οι μέτριοι δάσκαλοι μιλάνε πρέπει να μιλάω και εγω!