Καλό εαρινό εξάμηνο!

Τελείωσε η εξεταστική και γέμισαν οι δρόμοι κόσμο. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ που περνούσα με τις ώρες στην βιβλιοθήκη και ζήλευα τον όμορφο καιρό. Δεν είναι η καλύτερη έμπνευση το διάβασμα μπροστά στον υπολογιστή, ενώ έξω ο ουρανός είναι πεντακάθαρος. Έφευγα από το Πανεπιστήμιο βράδυ και την επομένη ξανά πρωινό ξύπνημα στις εφτά και ξανά από την αρχή.

Έτσι, την Πέμπτη - ήμουν από τους άτυχους που τελείωσαν στις 20 – βγήκα έξω και από τότε δε γυρνούσα σπίτι πέραν του ύπνου νωρίς το πρωί. Βόλτες, καφέδες, ποτά, ξανά βόλτες, ξανά καφέδες, ξανά ποτά. Τέσσερις μέρες χωρίς να υπάρχει κάτι

στο μυαλό μου, καμία υποχρέωση. Το τηλέφωνο να χτυπάει και σε κάθε πρόταση να λέμε ναι. Δεν έχω τίποτα να κάνω και κανέναν να μου πει κι όμως πρέπει να κάνεις αυτό. Ήταν κάτι που είχαμε να το νιώσουμε από το τέλος της προηγούμενης εξεταστικής, ακόμη και αν δεν κάναμε τίποτα είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι ‘Πρέπει να πάω στο μάθημα’, ‘Πρέπει να τελειώσω την εργασία’, ‘Πρέπει να διαβάσω’, ‘Πρέπει να ξεκινήσω να στρώνομαι επιτέλους’.

Κι όμως, καθώς πέρασαν οι μέρες, το αίσθημα της ενοχής άρχισε να με καταπνίγει. Και αναρωτιόμουν γιατί, εφόσον πραγματικά δεν είχα τίποτα να κάνω. Άρχισε να μου λείπει η ιδέα του «πρέπει» και των υποχρεώσεων και κατευθείαν σκέφτηκα ‘Είμαι τρελή, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση’. Ακόμη και μέσα στις λίγες μέρες ελευθερίας, στις υπερβολικά λίγες μέρες που ήξερα ότι θα ακολουθούνταν από άγχος ήθελα να πρέπει κάτι να κάνω.

Σε πολλούς βγαίνει με τις σκέψεις ‘Δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου’ και απόγνωσης, άλλοι παραγεμίζουν το πρόγραμμά τους με δραστηριότητες, άλλοτε ενδιαφέρουσες, άλλοτε απλά για να έχουν κάτι να κάνουν, χωρίς σκοπό. Όλοι μας όμως έχουμε μία κοινή γραμμή, χρειαζόμαστε στη ζωή μας το πρόγραμμα, γιατί έτσι έχουμε έναν στόχο και έναν λόγο για να κινηθούμε μπροστά. Μπορεί οι μέρες ξεκούρασης, όπως το σαββατοκύριακο να φαίνεται κάθε μέρα μακρινό και να ευχόμαστε να διαρκούσε περισσότερο, αλλά κάθε φορά που αυξάνονται πιάνουμε τον εαυτό μας να λέει ότι μας λείπει η ρουτίνα. Όπως στις διακοπές, όλοι μας έχουμε σκεφτεί για τουλάχιστον μία μέρα πως μας λείπει ο χειμώνας, ενώ καθόμαστε στην παραλία και πίνουμε φραπέ ή skinos.

Τα διαλείμματα χάνουν την αξία τους αν δεν υφίστανται ανάμεσα σε δύο περιόδους υποχρεώσεων.

Φαίνομαι πιθανότατα παρανοϊκή, αλλά αυτές οι τέσσερις μέρες ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσουμε το νέο εξάμηνο. Όμορφο εαρινό εξάμηνο!

Δόμνα Λυρατζοπούλου fb.com/domnajoe
twitter.com/domnajoe
mail: domnajoe [at] gmail.com