Ψάχνεις το μυστικό της ευτυχίας; Το ΄χω. Και είναι τόσο απλό!

Ο καφές (ελληνικός διπλός ακόμα και ντάλα καλοκαίρι) έκαιγε αχνιστός στην κούπα μου. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου. Αλλά μια το κύμα, λίγο ένας γλάρος που πέταγε μπροστά μου, περισσότερο αυτή η μυρωδιά του καλοκαιριού, δεν με άφηναν να αφοσιωθώ στις σελίδες.

Εστίασα λοιπόν στην παραλία αποδεχόμενη την ήττα μου και έπαθα μεγαλύτερη ήττα! Το τι σκουπίδι είχε τριγύρω… δεν περιγράφεται. Τόση ομορφιά, καλυμμένη από τόνους πλαστικουριάς. Μπουκάλια, μπιτόνια, σωλήνες, σακούλες, καπάκια, καλαμάκια, δίχτυα, φελιζόλ, γυαλιά, διαλυμένα παπούτσια, και άπειρα άπειρα κομματάκια πλαστικών

που κάποτε μπορεί να είχαν υπάρξει ότι μπορείς να φανταστείς και που η αλμύρα τα αποσύνθεσε, με αποτέλεσμα να τα πιάνεις και να διαλύονται σε ίνες. Μπορείς φυσικά να φανταστείς ότι οι ίνες αυτές θα κατέληγαν όλες στα στομάχια των ψαριών και μετά στο πιάτο όσων θέλουμε να απολαμβάνουμε φρέσκο και… υγιεινό -και καλά- ψαράκι.

Στη λεπτομερή θέα όλων αυτών που ξέβρασε το κύμα, στην ειδυλλιακή μινιόν παραλιούλα μου, ένοιωσα να ανακατεύεται το στομάχι μου. Φαντάστηκα χέρια να πετούν μπουκάλια από το πλοίο, καλαμάκια και πλαστικά ποτήρια παρατημένα στην κοσμική πλαζ θαμμένα στην άμμο, σακούλες να εκτοξεύονται από ανοιχτά παράθυρα αυτοκινήτων δίπλα στην άμμο…

Και ένοιωσα πως δεν μπορώ να ηρεμήσω. Είχα την επιλογή να γυρίσω την πλάτη μου και να απολαύσω την ηλιοθεραπεία μου κοιτώντας την θάλασσα, ή να ξαναχωθώ στο βιβλίο μου. Άλλωστε στο επόμενο αεράκι, η θάλασσα θα ξέβραζε κι άλλα… κι άλλα… έτσι χαβούζα που την κάναμε.

Διάλεξα όμως να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογούσε. Πήρα την μεγαλύτερη σακούλα απορριμμάτων που είχα, φόρεσα γάντια ψαρέματος, πλαστικά παπούτσια και περπάτησα μέχρι τα βράχια της αριστερής πλευράς, εκεί που κατέβαινε το λοφάκι και σχημάτιζε την μια άκρη της παραλίας. Άρχισα να μαζεύω.

Οι σακούλες που έδειχναν άθικτες ανάμεσα στα πουρνάρια, διαλύονταν σε κομφετί μόλις τις έπιανα στα χέρια μου. Έπρεπε να τις μαζέψω κομματάκι κομματάκι ανάμεσα στα αγκάθια για να τις βάλω στον σάκο μου. Ανακάτευα τα βοτσαλάκια και ανακάλυπτα εκατοντάδες μπλε πλαστικά καπάκια. Αυτά ξεχώριζαν σαν την μύγα μες στο γάλα, ανάμεσα στο μπεζ χρώμα της άμμου και των βότσαλων. Για πρώτη φορά κατάλαβα την χρησιμότητα των πολλαπλής χρήσεως καλαμακίων! Πόσα μαύρα καλαμάκια κάθε διαμέτρου ήταν πεταμένα και θαμμένα μέσα στην άμμο. Μάζεψα μπουκάλια κάθε μεγέθους. Άδεια. Τσαλακωμένα. Κάποια άθικτα, γεμάτα με νερό. Ένα είχε μέσα μαύρη μπογιά που έσταζε βάφοντας τα πάντα. Τραβούσα την άκρη από ένα κομμάτι διχτάκι και ανακάλυπτα πως ακολουθούσαν μέτρα ολόκληρα για να ρίξεις δίχτυ από δω μέχρι την Αίγινα!

Πέρασε καμιά ώρα… Διαπίστωσα πως είχα καθαρίσει μόνο το 1/5 της παραλίας. Και μπροστά μου φάνταζε το χάος.

Σύντομα ήρθαν ενισχύσεις. Δυο πιτσιρικάδες με ακολούθησαν. Οργανώσαμε τα τμήματα της παραλίας και συνεχίσαμε τη δουλειά. Μετά από δυο ώρες είχαμε μαζέψει πέντε τεράστιες σακούλες γεμάτες πλαστικά. Πέντε! Σε μια παραλιούλα τόσο μικρή.

Μείναμε να κοιτάμε το αποτέλεσμα.

Τόσο διαφορετικό. Η φύση παρθένα, άγρια, χωρίς καμιά παρέμβαση ανθρώπινη. Και επιτέλους καθαρή. Πόση χαρά ένοιωσα. «Τι κάνεις έτσι» μου είπε γελώντας ο πιο προσγειωμένος της παρέας. «Αύριο πάλι τα ίδια θα ναι. Θα βγάλει κι άλλα η θάλασσα. Και δεν θα είμαστε εδώ να τα μαζέψουμε»

Δίκιο έχει.

Ελπίζω όμως ότι θα είναι κάποιοι άλλοι. Και θα επιλέξουν να καθαρίσουν κι αυτοί το παραλιάκι. Και μετά κάποιοι άλλοι που θα ξανακάνουν το ίδιο κ.ο.κ

Κι αν οι περισσότεροι φροντίσουμε να καθαρίζουμε τις τοποθεσίες που επιλέγουμε να επισκεφτούμε για να ξεκουραστούμε, αν τις αφήνουμε στο φευγιό μας καθαρές, τότε υπάρχει μια ελπίδα να ξεβρωμίσουμε σιγά σιγά.

Πιστεύω στον άνθρωπο. Είναι η δύναμη της συνήθειας που μας κάνει να καταγγέλλουμε μεν, αλλά να μην πράττουμε. Μάθαμε πως «δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο». Μας ζύμωσαν το κεφάλι με ιδέες τύπου «δεν αλλάζει αυτός ο κόσμος». Λανθασμένες πεποιθήσεις που μας κρατούν δέσμιους στην αδράνεια.

Κι είναι τόσο απλό. Την επόμενη φορά που θα πάμε σε μια παραλία, ας μαζέψουμε μερικά, όσα μπορούμε, από τα σκουπίδια που άφησαν άλλοι. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να το κάνουν. Ας τους πούμε πως μαζεύοντας λίγα πεταμένα καλαμάκια έχει ελπίδα να ζήσει μία χελώνα στον κόσμο. Είναι σημαντικό . Ακόμη και μία θαλάσσια χελώνα. Και θα ‘χουμε κάνει εμείς τη διαφορά.

Επίσης, προσφέροντας στο περιβάλλον και στον συνάνθρωπο, χαιρόμαστε. Είναι στην φύση του ανθρώπου να βοηθά τον διπλανό του. Δεν μπορεί να επιβιώσει αλλιώς. Μην κοιτάς που καταντήσαμε να πιστεύουμε πως περιστοιχιζόμαστε από κακούς ανθρώπους… Δεν είναι ευτυχώς, αυτός ο κανόνας. Βοήθα λοιπόν και θα αισθανθείς χαρά! Γιατί προσφέροντας νοιώθουμε εσωτερική γαλήνη, πληρότητα και θετικά συναισθήματα. Νοιώθουμε χαρούμενοι.

Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να βγάλω μια φωτογραφία το πριν, για να δεις την διαφορά. Ήταν τόσο ξαφνική η ανάγκη, που απλώς όρμησα και ξεκίνησα να μαζεύω. Αλλά 5 σακούλες τεράστιες… τα λένε όλα.

Να ΄μαστε λοιπόν, η παρέα των τριών με τα λάφυρά μας! Γελάνε και τα μουστάκια μας και ας μην φαίνεται στη φωτογραφία.

Γελάμε γιατί είχαμε μια καλή και ουσιαστική Κυριακή. Πάμε στις επόμενες τώρα. Ήταν να μην πάρουμε μπρος, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Υ.Γ Αν ήξερες πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει μόνο, το πλαστικό καλαμάκι που πίνεις τον καφέ σου, αν καταλήξει στη θάλασσα… είμαι σίγουρη πως δεν θα το χρησιμοποιούσες ποτέ ξανά. Δες στο βίντεο που ακολουθεί και σε παρακαλώ άντεξε να το δεις μέχρι τέλους, τη χελώνα που ζούσε για πολύ καιρό με ένα πλαστικό καλαμάκι μήκους δέκα εκατοστών στο αριστερό της ρουθούνι. Δες την ανακούφιση του ζώου στο τέλος. Και σκέψου τι τραβούσε…

Ένα καλαμάκι. Ναι. Το δικό σου μπορεί να κάνει την διαφορά. Τι λες;

Το άρθρο Ψάχνεις το μυστικό της ευτυχίας; Το ΄χω. Και είναι τόσο απλό! εμφανίζεται στο iPop.