Όλα όσα ντράπηκα να πω την πρώτη μου μέρα στο ραδιόφωνο

Έξω νύχτα. Το παράθυρο ανοικτό και έχω κουκουλωθεί στο σεντόνι. Βλέπω όνειρο πως βρίσκομαι σε κάποια φουτουριστική κατασκευή σαν ανάποδη πυραμίδα γεμάτη πράσινα φυτά, τύπου avatar -αν θυμάσαι την ταινία- μόνο που εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι μπλε. Και ξαφνικά ο Alec Baldwin αρχίζει να μου ψιθυρίζει πως «το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι» αυτή την βρωμερή σαν εικόνα παροιμία και πως πρέπει να ξυπνήσω! Όλα αυτά σε άψογα αγγλικά με αμερικανική προφορά. Με αποκαλεί

«ηλιαχτίδα του», εγώ εξακολουθώ να τον αγνοώ και ζητώ να τον απομακρύνουν οι μποντιγκαρντς! Ο τύπος ανεβάζει τόνο και γλυκός μεν με γκάζια δε, τον χαβά του. «Ξύπνα ηλιαχτίδα, το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι!» Και να σου ξαφνικά το μάτι γαρίδα! Ξυπνώ βλέπω ότι βρίσκομαι στην κρεβατοκάμαρά μου, έξω είναι σκοτάδι αλλά ο Alec εκεί να γκαρίζει τις ηλιαχτίδες και τα σκουλήκια. Κλείνω την alexa που έχω ρυθμίσει να με ξυπνάει με την φωνή του Baldwin, -όχι γιατί πεθαίνω γι’ αυτόν, αλλά γιατί ήταν ο πιο γνωστός σε μένα την εποχή που είχα ρυθμίσει την Alexa μου- και πάω κουζίνα να βάλω καφέ!

Είναι 6 παρά 10 αλλά η ενέργειά μου χτυπά κόκκινο γιατί σήμερα ξεκινώ ραδιόφωνο! Να κάνω ραδιόφωνο. Όχι επισκευές και ρυθμίσεις… εκπομπή να κάνω! Και αν δεν άκουσες ήδη την πρώτη (εσύ έχασες γιατί ήμουν μούρλια), σημείωσε να το βάλεις αύριο πρωί πρωί στις 7 στον Μουσικό 98.6, να ξυπνήσουμε παρέα.

Και κοίτα τώρα να δεις κάτι πράγματα! Ενώ ξυπνούσα επί χροοοονια κάθε μέρα τέτοια ώρα και δεν μου έκανε καμιά αίσθηση, τώρα μετά από δυο+ χρόνια ελευθερίας από τα καθορισμένα από άλλους ωράρια, το πήρα λίγο βαριά. Ήθελα να ξυπνήσω με την ησυχία μου και να μην πάω πουθενά παρά μόνο στο γραφείο του ipop.gr.

Μπαίνω λοιπόν αυτοκίνητο, βάζω ράδιο Μουσικό 98.6 και αλλάζουν όλα! Από το πρώτο τραγούδι που άκουσα άλλαξε η ενέργειά μου ρε παιδί μου. Φτάνω στο σταθμό και βρίσκω μια ομάδα χαρούμενων ανθρώπων να με καλωσορίζουν. Τέτοια θετική ενέργεια, ούτε σε ομαδικό διαλογισμό δεν…

Με βάζουν λοιπόν στο στούντιο, μου δίνουν ένα ζευγάρι ακουστικά και μου εύχονται καλή εκπομπή. Τους ευχαριστώ, απαντώ στο ερώτημά τους πως δεν χρειάζομαι τίποτα και μπορούν να φύγουν και μένω εγώ, ο ηχολήπτης και το άγχος της αρκούδας. Η καρδιά μου να πάει να σπάσει, ο λαιμός να χει στεγνώσει, το στόμα να χει ξεραθεί. Πιτσιρίκι χωρίς καμία εμπειρία να ήταν στη θέση μου, Λάρι Κινγκ του ραδιοφώνου θα φάνταζε σε σχέση με μένα.

Έχω δε γράψει από το προηγούμενο βράδυ το σύνολο του 3ωρου σε excelακι ανά τραγούδι, τα πάντα!

Κείμενα ειδήσεις σχόλια, γιατί τέτοιος τύπος είμαι εγώ, θέλω τον έλεγχο των πραγμάτων και προετοιμάζομαι ακόμα και για το «και» που θα πω όταν πρωτοπηγαίνω σε μια καινούρια δουλειά. (Μετά την πρώτη εβδομάδα είναι σαν να έχω εφεύρει εγώ τη δουλειά και χαλαρώνω βεβαίως ή έστω έτσι νομίζω, αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν εχει βρεθεί να με διαψεύσει σ’ αυτό που λέω, οπότε συνεχίζω να το λέω. Χαχα).

Ανοίγει λοιπόν το μικρόφωνο και γω δασκαλεμένη λέω τ’ ονομα του σταθμού, την ώρα, τον αρχισυντάκτη, τον ηχολήπτη, τον ραδιοσκηνοθέτη τον καιρό, την θεία τη Μαριγούλα, τον αστεροειδή ΚΨΧ234Ω627… εν ολίγοις τα ονοματίζω όλα εκτός… από εμένα! Να μου λένε όλοι, «πες ποια είσαι» και γω να πετώ χαρταετό! Με τα πολλά μοστράρισα και το ονοματάκι μου, συστηθήκαμε με το κοινό που χάρηκε αν υποθέσω από τα μηνύματα που έστειλε. Εκτός βεβαίως και αν ήταν περισσότερα πριν και την έκαναν όταν με άκουσαν όπως το ανέκδοτο με τον τύπο που αγόραζε μια τυρόπιτα ευρώ, την πουλούσε 50 λεπτά και σε τρεις μήνες έγινε εκατομμυριούχος! Πώς τα κατάφερε; Ήταν δισεκατομμυριούχος! Έτσι και γω με τους ακροατές… Ποιος ξέρει! Θα δείξει με τον καιρό.

Όσο η ώρα περνούσε τόσο το έβρισκα. Νόμιζα δηλαδη. Γιατί το έβρισκα όταν έπαιζε τραγούδι, το χανα όταν το μικρόφωνο άνοιγε. Αλλά…. Κιουρία. Απάντησα σε όλα τα μηνύματα των ακροατών. Κι όσο ένοιωθα πως είμαστε πολλοί την ίδια ώρα στην ίδια συχνότητα τόσο μου άρεσε.

Τραγικά λάθη δεν έκανα.
Δεν έβαλα ας πούμε φωτιά στο κτίριο, δεν γκρέμισα καναν τοίχο, δεν γκρεμοτσακίστηκα τραβώντας τις κονσόλες διότι με λες και λίγο άγαρμπη να το χεις στο νου σου αν με δεις ποτέ από κοντά. Αντιθέτως όλα πήγαν ρολόι… μπήκε και ο Γιώργος Λιανός σε κάποια φάση να πει ένα καλωσόρισα, διπλανά στούντιο και αδελφάκια σταθμοί είμαστε (ο Γρηγόρης δεν μπήκε αν αναρωτιέσαι αλλά λέω να μπω εγώ σύντομα. Στην εκπομπή του στην τηλεόραση. Και να κατσικωθώ ακάλεστη να δω αντιδράσεις. Καλά χιούμορ κάνω έ; Σ’ αγαπάω πατρίδα Γρηγοράκο μου καλέ εσύ).

Μπήκαν και άλλοι να γνωριστούμε και αντίκρυσαν μια «Πάστα-Φλώρα» (έτσι με φωνάζαν τα παιδιά μου από την ταινία με τη Μαίρη Αρώνη «Στέλιο ήρθες;») με χαμόγελο μό- νι- μο στα χείλη, βλέμμα «τι έγινε τώρα ρε παιδιά» και βήμα που πατώ και που βρίσκομαι από την ένταση που είχα εισπράξει 3 ώρες που όμως πέρασαν νεράκι! Θα τα διαβάζουν τώρα αυτά όσοι τεχνικοί δούλεψαν μαζί μου τόσα χρόνια και θα γελάνε γιατί πρώτη μέρα ήμουν σ’ αυτή την κατάσταση ΠΑΝΤΑ κάθε χρόνο σε κάθε κανάλι και κάθε εκπομπή!

Μ’ άρεσε όμως το ραδιόφωνο. Ούτε μαλλιά, ούτε ρούχα, ούτε μακιγιάζ, ούτε μοδίστρες και κομμώτριες να σε αναστηλώνουν… Χαλαρά πράγματα. Είσαι όπως είσαι και μιλάς σε έναν άνθρωπο που σου κάνει την τιμή να σε ακούει! Γι’ αυτό ευχαριστώ θερμά έναν έναν ξεχωριστά όσους μ’ άκουσαν σήμερα. Ήταν τιμή μου και είμαι ευγνώμων. Θα χαρώ να τα ξαναπούμε και αύριο. Γιατί λέω… να ξαναπάω. Στις 7. Να είστε εκεί. 98.6 Μουσικός.

Υ.Γ και κει που λέτε είμαι με τη φόρμα, το μαλλί πιασμένο με κλάμερ, άυπνη σερνάμενη και εξουθενωμένη από την ένταση και το αγχος… τι βλέπω μπροστά μου; Μια κάμερα από την εκπομπή Στην φωλιά των Κουκου του Σταρ! Και έγραφε…

Το άρθρο Όλα όσα ντράπηκα να πω την πρώτη μου μέρα στο ραδιόφωνο εμφανίζεται στο iPop.