Γιατί όταν παραιτήθηκα ένιωσα πιο δυνατή και τι έμαθα από αυτό!

Μπορεί να νιώθεις αδύναμη αλλά πίστεψε με όταν παραιτήθηκα ένιωσα πιο δυνατή και έμαθα από αυτό! Ίσως η δική μου εμπειρία σε βοηθήσει να κάνεις το επόμενο βήμα στην καριέρα σου και να βγεις πιο κερδισμένη από το να μείνεις κάπου που δεν σε καλύπτει!

Ας τα πάρουμε, όμως, όλα από την αρχή. Πέρασα 3 χρόνια σε 2 επιχειρήσεις τοξικές οι οποίες, όμως, ήταν από τα μεγαλύτερα «σχολεία» της καριέρας μου. Και γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να μιλήσουμε σήμερα.

Θα σκέφτεσαι τώρα εσύ «τι μου λέει αυτή» και θα σου τα εξηγήσω όλα αναλυτικά για να μπορέσεις να με καταλάβεις!

Πριν από όλα αυτά,

όμως, να ξεκαθαρίσω πως αυτό το άρθρο γράφεται με αφορμή μία σειρά άρθρων που έχουμε γράψει στο ipop! Πιο συγκεκριμένα το «Αξίζει να θυσιάσω τη Dream job μου για χάρη της ομάδας;», το «Ο εύκολος ή δύσκολος δρόμος είναι αυτός που θα με βγάλει στο μονοπάτι της επαγγελματικής επιτυχίας;», το «Είμαι 40 και θέλω να φύγω από τη δουλειά: Όλα τα τιπς που χρειάζεσαι για να το κάνεις σωστά!», το «Πώς να επιβιώσεις με έναν επικίνδυνα ανταγωνιστικό συνάδελφο» και γενικά η κατηγορία mentoring, οπότε αν βρίσκεσαι στην φάση που η δουλειά σου είναι τοξική ή δεν καλύπτει τα δικά σου κουτάκια κάνε μία βόλτα και διάβασε τα άρθρα μας, σίγουρα θα σε βοηθήσουν!

Δεν έχει σημασία ποια είναι η κάθε εταιρεία. Δεν έχει σημασία πότε ήταν αυτό το διάστημα. Σημασία έχει ότι μέσα από αυτές τις εμπειρίες έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου, έμαθα να διαχειρίζομαι πιο σωστά τις καταστάσεις, έμαθα να αντιλαμβάνομαι τις αδυναμίες των άλλων και να τους συγχωρώ για όσα βγάζουν προς τα έξω εξαιτίας αυτών των αδυναμιών, έμαθα ότι η παραίτηση δεν είναι ήττα αλλά ένδειξη δύναμης.

Και πώς μπόρεσα όταν παραιτήθηκα να νιώσω πιο δυνατή;

Ο εύκολος δρόμος θα ήταν να μείνω στη δουλειά που ήμουν, να παίρνω κάθε πρώτη του μήνα τον μισθό μου και να αφήνω τις μέρες να κυλούν σαν νερό ανάμεσα από τα δάχτυλα μου χωρίς να κάνω κάτι. Να κλείνω τα αυτιά μου στις όποιες προσβολές ή άδικες προς εμένα κινήσεις των συναδέλφων-διευθυντών-εργοδοτών μου. Να μένω βιδωμένη στην καρέκλα μου σαν να είμαι ένα άλλο δέντρο με βαθιές ρίζες και να μετράω τις μέρες για το Σαββατοκύριακο, τις βδομάδες για την άδεια, τα χρόνια για την σύνταξη… και πίστεψε με αυτά τα χρόνια είναι ΠΑΡΑ πολλά!

Ο άλλος δρόμος είναι λίγο πιο δύσβατος. Και πάλι πας με συμβατικό αμάξι (καλά αν έχεις 4χ4 είσαι θεάρα) αλλά περπατιέται!

Όλα ξεκίνησαν για μένα κάνοντας μία λίστα! Ναι μία λίστα με τα θετικά και αρνητικά. Έβαλα κάτω τι παίρνω από αυτή τη δουλειά (όχι μόνο τα οικονομικά εεε) και τι χάνω. Η λίστα έγερνε… προς τα αρνητικά! Εκεί μου χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Εκεί κατάλαβα πως εδώ η συμφωνία με τον εργοδότη ήταν άδικη για μένα! Έμαθα, λοιπόν, ότι πως έπρεπε να διαχειριστώ αυτή τη συνθήκη και να απαιτήσω να έρθει σε μία ισορροπία αυτή η λίστα. Να κερδίζω όσα δίνω. Αυτό δεν έγινε… γιατί σαν άνθρωπος είχα εκπαιδεύσει τον περίγυρο μου (και τους συναδέλφους) ότι από μένα παίρνουν αλλά δεν ζητάω ποτέ. Και αυτό έπρεπε να αλλάξει… χθες!

Pexels

Δεν έκανα χρήση των μοτίβο μου. Δεν ένιωσα θύμα, ούτε όμως ένιωσα και θύτης! Συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι η δουλειά και από την στιγμή που δεν με καλύπτει πρέπει να προχωρήσω.

Όταν μιλούσα με τους προϊσταμένους μου κατάλαβα πως όλα όσα έβλεπα εγώ σαν τοξικές συμπεριφορές ήταν όντως τοξικές συμπεριφορές και πήγαζαν από δικές τους ανασφάλειες τις οποίες είχαν αμελήσει να «δουλέψουν» με τον εαυτό τους ή κάποιο ψυχοθεραπευτή. Όταν ξεκίνησα να εκφράζω τα παράπονα μου και να προτείνω λύσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να σηκωθούν τοίχοι ανάμεσά μας και μάλιστα τοίχοι με καθρέφτες όπου έβλεπαν τις αδυναμίες τους και τις διοχέτευαν με χειριστικούς τρόπους προς το μέρος μου. Δεν ένιωσα, όμως, ότι έχουν βάση όσα άκουγα καθώς ήξερα εμένα, τις δυνατότητες μου, τα λάθη μου και αναγνώριζα ότι δεν ταυτίζομαι με όσα άκουγα. Αποφάσισα, όμως, μέσα από αυτές τις συζητήσεις να πατήσω ακόμα πιο γερά στα πόδια μου και να πω αντίο.

Το «αντίο» για μένα είναι μία πολύ δύσκολη λέξη. Ουσιαστικά για μένα η παραίτηση (είτε είναι στο πλαίσιο μίας δουλειάς, μίας σχέσης είτε μίας ανθρώπινης επαφής) ένιωθα πως είναι η μεγαλύτερη προσωπική ήττα που μπορούσα να έχω. Πίστευα ότι για να τελειώσει κάτι έπρεπε ή να γίνει από τον άλλον άνθρωπο (στη δεδομένη συνθήκη τον προϊστάμενο μου) ή μόνο εφόσον είχα ματώσει στην υπερπροσπάθεια να βελτιώσω τις συνθήκες. Και, όμως, έπειτα από 2 σερί παραιτήσεις αντιλήφθηκα πως δεν είναι ήττα! Ίσα ίσα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μου και τους συνεργάτες μου και η απόλυτη ένδειξη δύναμης! Θέλει πολύ κουράγιο να πεις σε κάποιον ότι δεν τραβάει άλλο! Θέλει πολύ κουράγιο να πεις ότι δεν μπορείς να προσαρμοστείς σ’ ένα περιβάλλον και θέλει πολύ μεγαλύτερο κουράγιο να βγεις εκεί έξω στην αγορά εργασίας και να χτυπήσεις πόρτες ελπίζοντας ότι το επόμενο είναι το δικό σου ιδανικό.

Πιθανότατα δεν θα είναι! Θα ξέρεις, όμως, ποια red flags πρέπει να προσέξεις. Πώς θα πρέπει να χειριστείς κάποιες καταστάσεις και το κυριότερο… ποια είναι τα προσωπικά σου όρια τα οποία δεν επιτρέπεις κανέναν να καταπατήσει! Οπότε, αν πιστεύεις ότι είσαι σ’ ένα τοξικό περιβάλλον που σου παίρνει περισσότερα από ότι σου δίνει κάνε αυτό το μεγάλο βήμα και πίστεψε με η ζωή είναι μετά από αυτό το βήμα!

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Γιατί όταν παραιτήθηκα ένιωσα πιο δυνατή και τι έμαθα από αυτό! εμφανίζεται στο iPop.