B. Κόκκαλης για βιβλίο Γ. Σούρλα: «Τους ήρωες δεν τους βρίσκεις ποτέ στο σκοτάδι»

«Επτά και πλέον δεκαετίες, οι άταφοι Έλληνες ήρωες του 1940 βρίσκονται ακόμη εκεί, στο πεδίο της μάχης όπου ξεψύχησαν μαχόμενοι, ώστε σήμερα όλοι εμείς να θεωρούμε αυτονόητο και να απολαμβάνουμε το αγαθό της ελευθερίας. Οι ήρωες αυτοί λοιπόν ζητούν το ελάχιστο που μπορούμε πλέον να τους δώσουμε: Γαλήνη και ιστορική δικαίωση». Τα παραπάνω σημειώνει ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Βασίλης Κόκκαλης στο πλαίσιο χαιρετισμού που απέστειλε για την παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Σούρλα «Το εθνικό χρέος

προς τους άταφους ήρωες του 1940″.
Ο Λαρισαίος πολιτικός σημειώνει χαρακτηριστικά στον χαιρετισμό του τα εξής:
«Κυρίες και κύριοι, αξιότιμε φίλε Γιώργο Σούρλα,
Η παρουσίαση του βιβλίου σου έρχεται μόλις μερικές ώρες πριν η πατρίδα μας ντυθεί ξανά στα γαλανόλευκα για να γιορτάσει υπό τις ιστορικές μελωδίες της Σοφίας Βέμπο και των άλλων τραγουδιστών της εποχής, αυτό που σήμερα δικαίως αποκαλούμε «έπος του ‘40». Μία ακόμη λαμπρή σελίδα στο παγκόσμιο ηρώο, εκεί όπου η μικρή Ελλάδα κατέχει διαχρονικά εξέχουσα θέση. Μία σελίδα για την οποία ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει σε ραδιοφωνικό του μήνυμα, σχετικά με τις νίκες των Ελλήνων στον πόλεμο της Αλβανίας του 1940, πως «στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σας ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Δυστυχώς όμως σε κάθε πόλεμο, οι σελίδες που γράφονται είτε μαύρες, είτε λαμπρές, έχουν πάντοτε ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι αιματοβαμμένες.
Θα περίμενε κανείς από ένα γένος που από χιλιάδες χρόνια πριν, είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερη κουλτούρα σεβασμού και τιμής απέναντι στους νεκρούς του και κυρίως απέναντι σε εκείνους που αμύνθηκαν περί πατρίδος, να πράξει το αυτονόητο μέγα ηθικό χρέος: Να αναλάβει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες ώστε όλοι εκείνοι, οι σχεδόν 8.000 άγνωστοι ήρωες του έπους του ’40 να μην παραμείνουν εγκαταλελειμμένοι «στα βουνά και στα λαγκάδια, στα πεδία των μαχών» όπως χαρακτηριστικά γράφεις φίλε Γιώργο.
Αποτελεί δε, άξιο απορίας γιατί η ελληνική πολιτεία από το τέλος της δεκαετίας του ’40 μέχρι και σήμερα, δεν έχει προβεί σε καμία σοβαρή προσπάθεια για την αποκατάσταση αυτής της ιστορικής εκκρεμότητας, τιμώντας τη μνήμη των νεκρών που έδωσαν τη ζωή τους για το υπέρτατο ιδανικό, την πατρίδα, αλλά και δίνοντας την ευκαιρία στους συγγενείς τους να βρουν τα λείψανα των οικείων τους και να επισκεφθούν τους τόπους όπου οι δικοί τους άνθρωποι, οι πατεράδες, οι ξάδερφοι, οι παππούδες, άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Επτά και πλέον δεκαετίες, οι άταφοι Έλληνες ήρωες του 1940 βρίσκονται ακόμη εκεί, στο πεδίο της μάχης όπου ξεψύχησαν μαχόμενοι, ώστε σήμερα όλοι εμείς να θεωρούμε αυτονόητο και να απολαμβάνουμε το αγαθό της ελευθερίας. Οι ήρωες αυτοί λοιπόν ζητούν το ελάχιστο που μπορούμε πλέον να τους δώσουμε: Γαλήνη και ιστορική δικαίωση. Το βιβλίο σου φίλε Γιώργο είναι ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση της ιστορικής δικαίωσης. Θα είμαι δίπλα σου σ’ αυτή την προσπάθεια, απ’ όποιο μετερίζι κι αν βρίσκομαι.
Θα σας θυμίσω τέλος πως η μέγιστη κατάρα που θα μπορούσε να δώσει κάποιος στην αρχαία Ελλάδα, ήταν να παραμείνει κάποιος άταφος. Πρέπει λοιπόν έστω και καθυστερημένα, όλοι εμείς εδώ σήμερα, να ανασκουμπωθούμε και να ξορκίσουμε αυτή την κατάρα που κρατά άταφους, στο σκοτάδι, αυτούς τους ήρωες. Γιατί όπως είχε γράψει και ο Αριστοφάνης, «τους ήρωες δεν τους βρίσκεις ποτέ στο σκοτάδι».