Το όνειρο, δικαίωμα για τους κάτω των 30; Α μπα… Και για τους άνω των 60

Και όταν σκέφτεσαι «όνειρο», τι σου έρχεται στο μυαλό; Ναι, ναι καταλαβαίνω πως, ίσως, το πρώτο πράγμα να είναι το μαξιλάρι σου, ένα βαρύ ζεστό πάπλωμα και εσύ (στον ύπνο σου) να κόβεις βόλτες στο ηλιόλουστο Παρίσι με τη συντροφιά του Ryan Gosling ή της Monica Belluci.

Υπάρχουν, όμως, κι άλλα όνειρα, αυτά που δεν έχουν ανάγκη κανένα μαξιλάρι και κανένα πάπλωμα. Είναι αυτά που για κάποιους είναι χαρακτηριστικό κάποιων λίγων νέων που ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο. Με αυτούς ακριβώς θα διαφωνήσω και

θα έρθω εδώ να σας αναγκάσω να πιστέψετε πως στο όνειρο δεν έχουν δικαίωμα μονάχα οι κάτω των τριάντα αλλά και οι άνω των 60.

Και μαζί μου μάλλον θα έρθει να συμφωνήσει και η φετινή Χολιγουντιανή παραγωγή και να φωνάξει μεγαλόστομα και με περισσό θάρρος, «Ονειρέψου»… Δύο, λοιπόν, φετινές ταινίες, το Birdman και το Whiplash έχουν να κάνουν ακριβώς με τη δύναμη του ονείρου.

Στο πρώτο, ένας μάλλον ξεπεσμένος σταρ, ετών 50, και ονειρεύεται τη μεγάλη επιστροφή στο θεατρικό σανίδι…
Και στη δεύτερη, ένας έφηβος ονειρεύεται μια μεγάλη καριέρα ως μουσικός.

Και στη ζωή μου οι δύο ταινίες ήρθαν κάπου μαζί με το Γενάρη και τα new years resolutions (ναι αυτούς τους στόχους που βάζουμε για να τηρήσουμε τους μισούς) και με έκαναν να περάσω διαδρομές σε λεωφορεία και τρένα, παρέα με τα δικά μου όνειρα, να καταστρώνω σχέδια για το πώς να τα φτάσω.

Και αν η εικόνα ενός ανθρώπου 25 ετών, που ταξιδεύει και οραματίζεται την υπόλοιπη ζωή του, σας φαίνεται εικόνα ρομαντική, ξανασκεφτείτε το.
Το Χόλιγουντ αποφάσισε φέτος να βάλει φρένο στο ρομαντισμό του ονείρου, να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας μιλήσει για την καταστροφική δύναμη του ονείρου.

Η Αμερική είναι μάλλον ακόμη στα μάτια των πολλών η γη της επαγγελίας, ένα τζίνι μαγικό έτοιμο να πραγματοποιήσει κάθε μας επιθυμία. Και, όμως, αυτή η βιομηχανία αποφάσισε φέτος να μας αποδείξει πως το όνειρο δεν είναι παρά ένα τεντωμένο σκοινί που θέλει γερά νεύρα για να σε κάνει να ισορροπήσεις.

Πάντα πίστευα πως το όνειρο είναι αυτή η τρελή ιδέα που σου γεννιέται χαζεύοντας το ταβάνι στον καναπέ σου ένα μεσημέρι πριν κοιμηθείς, αλλά που μάλλον αν αποφασίσεις να το πετύχεις δε θα σου αφήσει πολύ χρόνο να ατενίζεις το ταβάνι.

Το όνειρο, για μένα, συνεπάγεται προσπάθεια πιο σκληρή από εκείνη που σου υποσχέθηκε το ταβάνι σου και δουλειά περισσότερη από τη δύναμη που σε ώθησε εκείνο το μεσημέρι να εγκαταλείψεις τον καναπέ σου. Αλλά που, όμως, αν το κατακτήσεις, σου υπόσχεται πως θα κάνεις δικό σου ό,τι πόθησες πιο πολύ, ό,τι πόθησες ακόμη και για μια στιγμή με όλο σου το είναι.

Οι δύο πρωταγωνιστές των φετινών ταινιών είναι, όμως, εδώ για να μας μιλήσουν για τη στιγμή που το όνειρο γίνεται ψύχωση, για τη στιγμή που η ρομαντική ψυχή που καθόταν σε μια παραλία με το κύμα να τη χτυπάει και οραματιζόταν, αποφασίζει να θυσιάσει το είναι της για ένα πόθο αβέβαιο και για ένα στοίχημα εγωιστικό.

Το Χόλιγουντ θα μας πείσει πως η ζωή δεν είναι μονάχα αβέβαια όνειρα και υπεράνθρωπη προσπάθεια. Το Χόλιγουντ για φέτος θα δεχθεί πως η ζωή είναι στιγμές ανθρώπινες. Η γη της επαγγελίας θα καταδικάσει το όνειρο-ψύχωση για να εξυμνήσει το θάρρος σου να ζήσεις -ίσως να αγαπήσεις.

Θα εξυμνήσει τις στιγμές που έπαιζες ρακέτες στην παραλία και, μετά γελώντας, έπινες αργά τη μπύρα σου κάτω από τον ήλιο. Το Χόλιγουντ θα σου πει πως για να ισορροπήσεις στο τεντωμένο σχοινί που λέγεται «όνειρο», πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά, να δουλέψεις πολύ.
Θα σου μάθει, όμως, πως όταν ονειρεύτηκες μπορεί το ταβάνι να ήταν λίγο πιο ψηλά απ’όσο άντεχες να φτάσεις.

Και αν προσπάθησες και δεν το έφτασες, η Ελλάδα είναι γεμάτη παραλίες, η ζωή γεμάτη ανθρώπους που σε αγαπούν και τα αποθέματα μπύρας πολύ μακριά από το να εξαντληθούν.