Η υπόθεση Παπακωνσταντίνου ευτελίζει ακόμη περισσότερο τον πολιτικό κόσμο

Στο κατώφλι του 2013, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά βρίσκεται αντιμέτωπη με πολύ μεγάλες προκλήσεις. Μπορεί το υπουργείο Οικονομικών να πανηγυρίζει ότι κατόρθωσε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα στο πρώτο 11μηνο του 2012, αλλά αποφεύγει να πει ότι αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στο ότι το ελληνικό δημόσιο αποφεύγει (εδώ και χρόνια) να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, που βρίσκονται σε δυσθεώρητα επίπεδα. Μπορεί ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής

Χατζηδάκης να πανηγυρίζει ότι προχωρεί ομαλά η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων, αλλά τα βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά κι ουδείς γνωρίζει πού πηγαίνουν αυτά τα κοινοτικά κονδύλια αφού δεν οδηγούν στη μείωση αλλ’ αντιθέτως στη διεύρυνση της ανεργίας.

Την ίδια ώρα που στις κατ ιδίαν του συνομιλίες ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας κι οι επιτελείς του ομολογούν τον κρυφό φόβο τους ότι ο πολίτης δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στους βαρείς φόρους, ιδίως στα ακίνητα, που αυτή η κυβέρνηση έχει επιβάλει. Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι μέσα στο 2013 θα υπάρξει μεγάλη αντίδραση στην πληρωμή των φόρων λόγω της προϊούσης ανέχειας των φορολογουμένων. Ενώ συγχρόνως οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα επιφέρουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στην αγορά, η οποία -κακά τα ψέματα- ούσα σχεδόν καταναλωτική και μόνο, συντηρείται ακόμα και σήμερα από το Δημόσιο. Οσο το Δημόσιο περικόπτει τις παροχές του τόσο θα βαθαίνει η καταναλωτική κρίση, τόσο θα μεγαλώνει η κρίση στην αγορά και θα αυξάνει η ανεργία.

Υπό τις συνθήκες αυτές, ο βίος της τρικομματικής κυβέρνησης δεν μπορεί να προβλεφθεί, καθώς όσο μεγαλώνει η κοινωνική δυσαρέσκεια τόσο θα αυξάνει κι ο κίνδυνος ενός κοινοβουλευτικού «ατυχήματος», δηλαδή να μην υπερψηφιστεί από τη Βουλή, (όπου ήδη η κατάσταση είναι οριακή για την κυβέρνηση), ένα νομοσχέδιο που θα αποτελεί προϋπόθεση για την συνέχιση του δανειακού προγράμματος από την τρόϊκα προς τη χώρα μας. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που δεν μπορεί να θεωρηθεί απίθανο, η κυβέρνηση θα καταρρεύσει και θα ανοίξει ο δρόμος για πρόωρες εκλογές, που μπορεί να οδηγήσουν σε πολιτικές περιπέτειες ανάλογες με τις οικονομικές, καθώς είναι προφανές ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κάποιο άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης έχει καταφέρει να κερδίσει την εύνοια και, κυρίως, την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος, το οποίο, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι καχύποπτο έναντι του πολιτικού κόσμου στο σύνολο του. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης -μολονότι η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά είναι μεγάλη- δεν είναι καλύτερα τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δέιχνει ότι δεν πείθει και δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί τη λαϊκή δυσφορία από την συνεχιζόμενη πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι ο θόρυβος γύρω από τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τη λίστα Λαγκάρντ μπορεί να έχει πολιτικές προεκτάσεις σοβαρές αλλά, στην πραγματικότητα, δεν αγγίζει το πρόβλημα ούτε της κυβέρνησης ούτε και της κοινωνίας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου βαθαίνει ακόμα περισσότερη τη συνολική αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου σε εποχές εξαιρετικά δυσχερείς για όλους μας. Κι αυτό ουδείς μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τρομακτικές προκλήσεις, που όμοιές της δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά. Κι ότι το 2013 δεν θα είναι μόνον οικονομικά κρίσιμη χρονιά αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα για τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα του πολιτικού μας συστήματος, που για πολλούς πνέει τα λοίσθια εξαιτίας της αδυναμίας του να δώσει ρηξικέλευθες λύσεις σε μια πρωτοφανή κατάσταση.