«Και μέσα και έξω»

Eσύ δεν έπαιξες στη γειτονιά, δεν τριγύρισες στους δρόμους. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Δεν έσκισες τα γόνατά σου , δεν έφτιαξες λασποκουλούρες. Δεν έφερνες ψωμί από το φούρνο τα μεσημέρια.

Εσύ μεγάλωσες μπροστά στα πληκτρολόγια. Τα βιβλία σου είχαν πύργους αγγλοσαξωνικούς και μαθητευόμενους βρυκόλακες. Ξύπναγες και κοιμόσουν στις σιωπές της ευκολίας.

Εσύ μεγάλωνες μαζί με τα προφίλ σου. Κάθε φορά που άλλαζες προφίλ , έβρισκες και νέους φίλους. Εύκολα, πρόσκαιρα και εικονικά. Και όσο πιο πολύ στέγνωνε η

πραγματικότητά σου, τόσο πιο γοητευτικό και θελκτικό γινόταν το προφίλ σου. Τέτοια αμετάκλητη αποδοχή, πόσο τη νοσταλγούσες. Το προφίλ είναι πάντα εκεί την κατάλληλη στιγμή. Το προφίλ είναι πάντα μέσα, έτοιμο να σε γεμίσει.

Γιατί, θυμάμαι, το είχες πει μια φορά. Από τότε που έγινα 13, είπες, άρχισε μια τρύπα να μεγαλώνει μέσα μου. Μεγαλώνει και με ρουφάει. Πώς γεμίζει, άραγε, μια τρύπα ; Γεμίζει η μελαγχολία;

Mέχρι τότε υπήρχαν οι γονείς και ο θαυμασμός που τους είχες. Ακαταμάχητοι Θεοί και εσύ το παιδί τους. Θεός και εσύ. Έρχεται πάντα, όμως, η μέρα που οι Θεοί εκθρονίζονται. Τότε πιάνει άγριος αέρας και η πυξίδα για λίγο τρελλαίνεται. Ποιός είσαι, λοιπόν, τώρα εσύ ; Τώρα που οι Θεοί εκθρονίστηκαν;

Εσύ μεγάλωσες όταν το φαγητό είχε γίνει πλαστικό και κανείς δεν είχε χρόνο να βάλει γλάστρες στο μπαλκόνι. Εσύ μεγάλωσες και όλοι λείπανε στην δουλειά και στα κοινωνικά. Και όταν δεν είχαν πια δουλειά , είχαν ανεργία. Εσύ μεγάλωσες και στα ράφια υπήρχαν βιβλία ανάλογα με το χρώμα του καναπέ, »ασορτί» για να μην χάσκει άδεια και απειλητική η βιβλιοθήκη. Εσύ μεγάλωσες με τα κανάλια , τα ακουστικά και τα κουμπιά. Στη σαλάτα που έτσι και αλλιώς δεν έτρωγες, αντί για λάδι και ξύδι , έπεφταν βαριοί και παλιοί εγωισμοί. Μιάς άλλης , παλιάς, απωθημένης ζωής και, πάντως, όχι δικής σου. Μιάς ζωής που επειδή δεν βιώθηκε όπως έπρεπε, τότε που ήταν να βιωθεί, σου χρεώθηκε. Σαν αόρατο βαρύ κουστούμι.

Όλα είχαν κέντρο εσένα. Οι προσδοκίες, τα σχέδια, οι προγραμματισμοί. Εκεί ανάμεσα σ΄αυτά ραβόταν το κουστούμι σου. Μια μέρα να έλειπες και πάγωνε το κουστούμι. Τι βάρος για τους ώμους σου. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Μέσα σ΄αυτό το κουστούμι.

Και όταν άρχισες να βγαίνεις έξω, ήταν το μέσα και το έξω μπερδεμένα. Φοβήθηκαν τότε την αμφισβήτησή σου. Την κριτική , την ρήξη. Μα χωρίς αυτά, πώς θα βρεις στο έξω , ένα εσωτερικό αντίκρυσμα μέσα σου; Για να αρχίσει να κυλά σαν ποταμάκι η ζωή ; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.

Ίσως γιατί το κουστούμι ήταν πολύ βαρύ. Ίσως γιατί το πάρτυ είχε clown, αλλά δεν είχε φαί. Ίσως γιατί έμενες πολλές φορές μόνος . Ίσως γιατί μέσα και έξω βασίλευε παντού η ευκολία. Ίσως για όλα αυτά τα ίσως μαζί.

Εσύ μεγάλωσες μέσα και πίστεψες πως είσαι το κέντρο του κόσμου. Δεν ξέρω αλήθεια τώρα πού θα πας. Αν μείνεις πειθήνιο στρατιωτάκι, ενσωματωμένο σε τούτο τον άδικο κόσμο, που πνίγει τον άνθρωπο, τη φύση , την ζωή, το αύριο. Αν κλείσεις μια δική σου μυστική συμφωνία με όλα αυτά που σε κράτησαν δεμένο μέσα. Και όπως ξέρεις να πατάς καλά τα πλήκτρα, αρχίσεις να χειρίζεσαι ψυχές και μυαλά . Φαντάζομαι τότε πως, αν κάποιος σου πει » με πατάς» , θα του πεις »μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια». Ή αν θυμωμένος βγεις στο δρόμο και μπεις στο πρώτο περιθώριο που θα βρεις. Κτυπώντας με βία, τη βία.

Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι θα διαλέξεις. Αφού είναι τόσο αφοπλιστικά λίγοι, αυτοί που ενδιαφέρθηκαν να σου δείξουν πώς να σκέφτεσαι. Όχι για να γίνεις κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν, αλλά για να μάθεις πώς δένει και πώς λύνει ένας κόμπος και μέσα και έξω.

*Φωτογραφία από την ταινία »Φάννυ και Αλέξανδρος»