Η «στιγμή» της Eurovision που θα σας μείνει αξέχαστη, είναι…

Παρακολουθώ Eurovision, κάθε χρόνο, ανελλιπώς. Δεν μου αρέσει πάντα. Συχνά βαριέμαι, ακόμη πιο συχνά θυμώνω, αλλά συνεχίζω να την παρακολουθώ. Και δεν νιώθω την παραμικρή ανάγκη να απολογηθώ για αυτό.

Ο λόγος που το διευκρινίζω είναι γιατί το συγκεκριμένο άρθρο, απευθύνεται σε όσους επίσης παρακολουθούν Eurovision και όxι σε εκείνους που την θεωρούν υπεύθυνη

ακόμη και για…την υπερθέρμανση του πλανήτη ή την αφορίζουν ως «πανηγυράκι που «πληρώνεται με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων». Αυτή, είναι μια άλλη συζήτηση, που μπορούμε να την κάνουμε κάποια στιγμή με όποιον ενδιαφέρεται (αφού κάνει ένα ζάπινγκ στο πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης και ρίξει μια ματιά στους προϋπολογισμούς των φετινών «ποιοτικών» προγραμμάτων).

Σκέφτηκα λοιπόν να αναζητήσω την «στιγμή» της Eurovision που θυμάμαι πιο έντονα, όχι κατ΄ανάγκη γιατί είναι η καλύτερη, αλλά γιατί για κάποιον λόγο έχει «γραφτεί» στη μνήμη ή την ψυχή μου.

Πριν καταλήξω, ρώτησα τον γιο μου και τον άντρα μου, να μου πούνε χωρίς πολλή σκέψη ποιες είναι οι δικές τους «στιγμές», ζητώντας τους να αφήσουν «εκτός συναγωνισμού» την νίκη της Έλενας Παπαρίζου με το «My number one» (2005) που έτσι κι αλλιώς θα θυμόμαστε πάντα όλοι οι Έλληνες.

Ο πρώτος -που δεν «τρελαίνεται» κιόλας για την Eurovision- μου απάντησε με εμφανή διάθεση «τρολαρίσματος» του διαγωνισμού «το S’ AGAPO του Ρακιντζή (2002) από Ελληνικές συμμετοχές και τα «τέρατα», οι Lordi (2006), από ξένες». Ο δεύτερος -που παρακολουθεί Eurovision- μου είπε » το Waterloo των Abba (1974) και το Lane Moje του Γιοκσίμοβιτς (2004)».

Η δική μου αυθόρμητη επιλογή, ξάφνιασε κι εμένα την ίδια, αφού δεν αφορούσε κανένα από τα τραγούδια του διαγωνισμού που τραγουδάω (στο μπάνιο μου…). Δεν ήταν το θρυλικό Hold me now του Τζόνι Λόγκαν (1987), ούτε το αδικημένο Croire της Λάρα Φαμπιάν (1988). Δεν ήταν το κλασικό πλέον Volare (1958), ούτε το αθάνατο Μάθημα Σολφέζ (1977). Δεν ήταν το αξέχαστο Die for you των Αντίκ (2001) ούτε το ιδιαίτερο Fairytale του Ρίμπακ (2009).

Όπως έχω ήδη «προδώσει» από τη φωτογραφία του άρθρου, η «στιγμή» της Eurovision που προσωπικά ξεχωρίζω είναι το «Shake it» του Σάκη Ρουβά (2004). Ρουβίτσα δεν υπήρξα ποτέ και για να είμαι ειλικρινής μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Σάκηηηηηηηη. Εκείνα τα 3 λεπτά στην σκηνή ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι -ανεξάρτητα από το εάν σου αρέσει ή όχι ο τραγουδιστής Ρουβάς- ο άνθρωπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους star που έβγαλε η Ελλάδα.

Με τα γαλανόλευκα χρώματα να δεσπόζουν στην σκηνή του Abdi Ipekci της Κωνσταντινούπολης…

Με τον Σάκη ομορφότερο από ποτέ, ντυμένο από τον Κωνσταντίνο Κασπίρη με ένα απλό τζην παντελόνι κι ένα λευκό σακάκι που στα μισά του τραγουδιού αφαιρείται και αφήνει την θέση του σε ένα μακό tshirt, την στιγμή που ο καλλιτέχνης φωνάζει στα Ελληνικά «πάμε» «έλα», ξεσηκώνοντας τους fans της Eurovsion.

Με την μουσική του Νίκου Τερζή -γραμμένη για να διεκδικήσει από μόνη της την πρωτιά στον διαγωνισμό, ακόμη κι αν όλα πήγαιναν στραβά την ώρα του live- και τους «έξυπνους» στίχους του Νεκτάριου Τυράκη – που είχαν στόχο να μεταδοθούν από στόμα σε στόμα κι όχι να…περάσουν κάποιο υψηλό μήνυμα (για την Eurovision μιλάμε ρε παιδιά)-.

Με δύο θεϊκά γυναικεία κορμιά, της Μαρίας Λυραράκη και της Irina Mansurova να λικνίζονται υπό την καθοδήγηση του Φωκά Ευαγγελινού που είχε στήσει μία απο τις πιο «έξυπνες» χορογραφίες που είδαμε ποτέ στον διαγωνισμό…

Ναι, το Shake it (εδώ μπορείτε να το δείτε και να το ακούσετε), είναι χωρίς αμφιβολία η «στιγμή» της Eurovision (επαναλαμβάνω: της Eurovision…) που έχει καταγραφεί μέσα μου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Η δική σας;

Υ.Γ. Καλή επιτυχία στην Γιάννα Τερζή και στην Ελληνική αποστολή, σήμερα Τρίτη, στον ημιτελικό της 63ης Eurοvision.

Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.com

The post Η «στιγμή» της Eurovision που θα σας μείνει αξέχαστη, είναι… appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.