Η πραγματική θεωρία των δυο άκρων

Στην Ελλάδα νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Όλοι είμαστε φορείς της απόλυτης αλήθειας. Αντλούμε εκ των έσω μια τρομερή βεβαιότητα για τα πάντα, που υπερκαλύπτει τον όποιο ορθολογισμό. Τολμούμε να εκφέρουμε απόψεις, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τις στηρίξουμε. Αρνούμαστε να έρθουμε σε ρήξη με ιδεολογήματα, να αντιμετωπίσουμε σκληρές αλήθειες. Η φιλομάθεια και η αφοσίωση απουσιάζουν, ενώ η τυφλή προσήλωση και η ακρισία τις υποκαθιστούν. Γι’ αυτό και ο

Διαρρηγνύουν, λοιπόν, τα ιμάτιά τους ορισμένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, περισπούδαστοι διανοητές, απλοί πολίτες κάθε φορά που γίνεται λόγος για τα «άκρα» στην πολιτική. Αμέσως εξεγείρονται και κατηγορούν τους πάντες ότι διακινούν μια ιδεοληψία επικίνδυνη και ανιστόρητη. Τον χαρακτηρισμό «επικίνδυνη» τον αποδέχομαι. Πράγματι, αν κάποιος έχει συνείδηση ότι ανήκει σε κάποιο άκρο, τότε η θεωρία αυτή δεν τον αφήνει ελεύθερο να υποστηρίξει ότι οι δικές του εγκληματικές πράξεις είναι καλύτερες από τις εγκληματικές πράξεις κάποιου άλλου.

Αλλά γιατί η θεωρία αυτή είναι και «ανιστόρητη»;

Επειδή δε θέλω να παρεξηγηθώ από τους συνήθεις «καλοθελητές», να ξεκαθαρίσω από την αρχή σε τι αναφέρομαι. Βεβαίως και δεν αποδέχομαι την τακτική της κυβέρνησης που επιδιώκει την ταύτιση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με το αριστερό άκρο. Μπορεί ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει ή καλύτερα να δείχνει μια ανοχή σε φαινόμενα παραβατικότητας και ανομίας, ωστόσο είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που δραστηριοποιείται στο πλαίσιο της Αστικής Δημοκρατίας. Συζητά, διατυπώνει τις θέσεις του, προτείνει και αξιολογείται από τους πολίτες.

Παρ’ όλ’ αυτά, ιστορικά υπάρχουν άκρα στο πολιτικό φάσμα. Αυτό είναι πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το ότι υπάρχουν άκρα, όμως, δε σημαίνει ότι υπάρχουν ίδια άκρα. Το καθένα ξεκινά από διαφορετική αφετηρία, το ιδεολογικό οπλοστάσιο του καθενός αποτελείται από διαφορετικές ιδέες, σκέψεις, στοχασμούς και κίνητρα, και, φυσικά, δεν είναι το ίδιο βίαια. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε είδους άκρο λειτουργεί απειλητικά για τη Φιλελεύθερη Δημοκρατία.

Η Ιστορία, μάλιστα, μας διδάσκει ότι η Δημοκρατία είχε καταλυθεί στο παρελθόν από δυνάμεις που ανήκαν στο βεληνεκές και της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς. Θυμίζω, για παράδειγμα, την υπονόμευση των φιλελεύθερων κυβερνήσεων στην Ανατολική Ευρώπη από κομμουνιστικά καθεστώτα που είχαν τη σοβιετική υποστήριξη στο διάστημα 1945 – 1948, τα «μολυβένια» χρόνια του ’70 και του ’80 στην Ιταλία που η Ακροαριστερά τρομοκρατία δολοφονούσε όποιον έβρισκε στο διάβα της, κ.α.

Και η πολιτική ιστορία της Ελλάδας έχει να μας δώσει σημαντικά παραδείγματα απόπειρας κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών από το αριστερό και το δεξιό άκρο: Υπενθυμίζω την Απριλιανή Δικτατορία, την ΕΠΕΝ, τη 17Ν, τη Σέχτα Επαναστατών, τον ΕΛΑ.

Αυτά είναι τα διδάγματα της Ιστορίας. Άκρα, παραλογισμοί, βία πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι όλα αυτά να παραμένουν στο περιθώριο, με μικρή και ασήμαντη επιρροή. Η βία δεν έχει θέση στην πολιτική ζωή, γιατί δε δίνει απαντήσεις. Οξύνει τα προβλήματα, δημιουργεί έριδες, αναζωπυρώνει εντάσεις. Η Αστική Δημοκρατία οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να περάσει από την άμυνα στην επίθεση. Την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ΝΟΜΟΣ. Εγώ δεν γνωρίζω άλλο τρόπο.