Μ’ ακούς ή μιλάω στον τοίχο;

Πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε ακούσει ή έχουμε ξεστομίσει τη φράση του τίτλου; Μιλάμε και δεν ακουγόμαστε ή δεν ακούμε τον κόσμο γύρω μας. Ένας τοίχος ανάμεσά μας κτίζεται κάθε μέρα και ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Τούβλο με τούβλο, υψώνουμε όλο και ψηλότερα το φράκτη του αποκλεισμού μας, του εγωισμού μας, του φόβου μας, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα είμαστε περισσότερο ασφαλείς…

Πόσο γελασμένοι είμαστε! Αόρατα ή μη, τα τείχη κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή μας, ρυθμίζοντας την πορεία της. Τα έφερε η κρίση, η τεχνολογία … ο άνθρωπος;

Όποια και να είναι η απάντηση, τώρα μας

ανήκουν… είναι δική μας περιουσία και όχι μόνο ακίνητη, αφού τα κουβαλάμε όπου και να πάμε. Τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους, που όλο και πιο πολύ μας κρατάνε σε απόσταση, ώστε να μην αισθανόμαστε, να μη μοιραζόμαστε, να μην ανακατεύονται οι ζωές μας, για να είμαστε “καλά” και να μη μας αγγίζει καθόλου ο πόνος του άλλου, τα προβλήματά του, τα βάσανά του. Κλείνουμε την πόρτα και μένουμε ασφαλείς, στους “τέσσερεις τοίχους ”, όσο αυτοί είναι όρθιοι και αντέχουν στις φουρτούνες που μας επιφυλάσσει η ζωή. Μετά, αν ποτέ συμβεί το κακό, τότε θα είναι πλέον αργά και θα υπάρχουν μόνο ερείπια και τι ελπίζει να βρει κανείς ανάμεσα σε αυτά;

Δε μας πειράζει που οι τοίχοι εμποδίζουν να βγουν στο φως τα συναισθήματά μας, βρήκαμε τρόπο να τα εκφράσουμε, θα τα γράφουμε στους τοίχους των δρόμων και σε αυτούς των υπολογιστών μας, όλα ανώνυμα ή με ψευδώνυμο, γιατί αυτό ταιριάζει στην ψεύτικη ζωή, τη “virtual life”, που χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Η ζωή μας κατάληξε σαν μια ρώσικη ματριόσκα. Είμαστε κλεισμένοι στις πόλεις μας, στη δουλειά μας, στα σπίτια μας, στα δωμάτιά μας, στα μικρά παράθυρα του διαδικτύου. Μέρα με τη μέρα γίναμε τόσο μικροί, με τόσο λίγη ζωή, τόσο “άδειοι” για να χωράμε πιο εύκολα στα “κουτιά” που μας έφτιαξαν ώστε να απομονωθούμε, να μην κυριαρχήσει το “μαζί” που σημαίνει δύναμη, αλλά το “εγώ”, ο καθένας “για την πάρτη του”, τον ατομισμό και, οπότε, απολύτως πιο ελεγχόμενοι.

Σπάστε τους τοίχους της σιωπής, της αδιαφορίας, του εγωισμού… και χτίστε μαζί χώρους αγάπης, αλληλεγγύης, παιχνιδιών. Δώστε ένα χέρι βοήθειας, ο καθένας ό,τι μπορεί , ώστε να δημιουργήσουμε τον κατάλληλο χώρο όπου θα φωλιάσει η αγάπη για τα παιδιά, για τους ηλικιωμένους, για τα ζώα, για τον κάθε αδύναμο, ανήμπορο που απαιτείται σεβασμός. Γιατί, τι περνά ανάμεσα στους τοίχους; Ένα τίποτα, ούτε μπορείς να δεις κάτι, ούτε καν να ακούς καθαρά λόγια, μόνο ένα “τίποτα” και … η υγρασία, μια “μαυρίλα” που κάθε μέρα απειλεί την υγεία μας και χειροτερεύει όλο και περισσότερο τη ζωή μας.

Ρίξτε τα τείχη και όχι μόνο αυτά που είναι φτιαγμένα από τούβλα, αλλά και τα άλλα, τα σημαντικότερα, εκείνα που εγκλωβίζουν το μυαλό και διευρύνετε τους ορίζοντες, δείτε λίγο πάρα πέρα, χωρίς παρωπίδες, μόνοι σας, μη “μασάτε” ό,τι σας προσφέρουν, βρείτε τη δύναμη να “φτύσετε” ό,τι δε σας αξίζει, ό,τι σας μειώνει ως άνθρωπο. Η ζωή είναι δική σου. Μην την αφήνεις στην …τύχη, να τη σεβαστείς και να την αγαπήσεις. Σε σένα μιλάω. Μ’ ακούς ή μιλάω στον τοίχο;