Η προστασία της κατοικίας

Το ζήτημα των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας είναι από μόνο του ιδιαίτερα ευαίσθητο.

Οχι μόνο λόγω των πολιτικών αντιδράσεων που σημειώνονται ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης αλλά γιατί η έννοια του ακινήτου στην Ελλάδα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικογένεια.

Επομένως είναι κατανοητός ο θόρυβος που έχει προκληθεί μετά τις νέες πιέσεις της τρόικας για άρση της αναστολής των πλειστηριασμών.

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά του. Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Στουρνάρας έχει μιλήσει για μερική αναστολή του μέτρου και διατήρηση της προστασίας για δανειολήπτες που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όπως οι άνεργοι, οι πολύτεκνοι κ.λπ. Και εδώ κρύβεται η ουσία του θέματος αλλά και η δυσκολία αντιμετώπισής του.

Πώς μπορεί να γίνει η διάκριση μεταξύ ενός συστηματικού κακοπληρωτή και ενός δανειολήπτη που πραγματικά βρίσκεται σε δυσχερή θέση και δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του.

Ηδη οι τράπεζες έχουν προχωρήσει σε μαζικές τακτοποιήσεις δανείων ενώ από την 1η Ιουλίου το υπουργείο Ανάπτυξης έχει θέσει σε εφαρμογή το νέο νόμο για τη ρύθμιση χρεών, στον οποίο μπορούν να υπαχθούν δανειολήπτες εξασφαλίζοντας ακόμη και τετραετή περίοδο χάριτος.

Επομένως υπάρχει νομικό πλαίσιο, που μπορεί να προστατεύσει άνεργους ή οικονομικά αδύνατους έως και το 2017 από την επώδυνη διαδικασία του πλειστηριασμού.

Από την άλλη πλευρά όσο διογκώνονται οι επισφάλειες των τραπεζών τόσο μεγαλώνει η ανάγκη τους για νέα κεφάλαια, που τελικώς χρεώνονται στους Ελληνες φορολογούμενους.

Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σκληρά με την τρόικα ώστε να βρεθεί μία λύση, που θα προστατεύει όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.

Οι πλειστηριασμοί έχουν παγώσει από το 2008, δεν πρέπει να γίνουν βεβιασμένες κινήσεις, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την κοινωνική έκρηξη αλλά και την περαιτέρω βουτιά της αγοράς ακινήτων.