Λαός διχασμένος πάντα ηττημένος

“Divide ut regnes” , “divide et impera”, “διαίρει και βασίλευε”. Αυτή είναι η ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 100-200 χρόνια. Πολιτικοί, κόμματα, επιχειρηματίες, διάφορα λόμπι συμφερόντων αγκαλιά με την καθεστωτική δημοσιογραφία, ενίοτε και ο λεγόμενος χώρος του πολιτισμού με διάφορους στρατευμένους ποιητάδες,
συγγραφείς και ζωγράφους, κατάφερναν να προκαλούν έναν εθνικό διχασμό γιατί έτσι τους βόλευε. Η διαίρεση ενός λαού είναι η καλύτερη πατέντα που εφευρέθηκε για να είναι ο ελληνικός λαός κάτω από μια μόνιμη μπότα. Δεξιά μπότα, αριστερή μπότα δεν έχει καμιά σημασία. Κάποιοι έκαναν τη δουλίτσα τους και ο λαός ήταν σε μόνιμο διχασμό.

Κάπως έτσι πήγαμε να χάσουμε την Επανάσταση του 1821. Φιλοάγγλοι, φιλογάλλοι και οι φιλέλληνες η εξαίρεση. Κάπως έτσι επήλθε η Μικρασιατική καταστροφή. Οι Βενιζελικοί άνοιξαν πόλεμο με τους Βασιλικούς, οι αντιβενιζελικοί με τους πρώτους και στα χαρακώματα της Μικρασίας έρεε άφθονο αίμα ελληνικό. Και η ζωή συνεχίστηκε αφού ποτέ το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Με τον τρόπο αυτό διχάστηκε ο ηρωικός λαός της Εθνικής Αντίστασης και σκότωνε ο ένας τον άλλο στον Εμφύλιο. Έχει καμιά σημασία αν το κονσερβοκούτι ήταν κόκκινο ή μαύρο; Ο λαιμός που κόπηκε ήταν ελληνικός; Απλά τα πράγματα.

Ο εθνικός διχασμός… εθνικό σπορ για τους Έλληνες συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες, με πολλά θύματα πάντα. Οι κομμουνιστές που θα διαλύσουν τη χώρα από τη μια, οι φασίστες δεξιοί από την άλλη, οι εθνικόφρονες, οι σοβιετόφιλοι, οι μαοϊκοί, οι Σταλινικοί, οι κολλητοί του Τίτο, οι ξεπουλημένοι στους Άγγλους, τους Αμερικάνους και πλείστα άλλα πολιτικά μετερίζια. Ωραίο το κόλπο, ο κόσμος μονίμως στην πρίζα, άλλοι με τους μεν άλλοι με τους δε, φτάσαμε στη δικτατορία, στην κυπριακή καταστροφή.

Και ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Προσπάθησε να φέρει μια μίνιμουμ εθνική συνεννόηση με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης αλλά τα έκανε επιεικώς σκ…ά. Άλλωστε τον συνέφερε να έχει μόνιμα στους λόγους του τη λέξη αποστασία, προδότες, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» κι άλλα τέτοια.Στη συνέχεια ανέλαβαν οι επικοινωνιολόγοι τύπου Λαλιώτη για να ξαναδιχάσουν τον κόσμο διότι…. λαός διχασμένος πάντα ηττημένος. Τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία, οι πρασινοφρουροί και οι γαλάζιοι συνδικαλιστές, το βρόμικο ’89, ο Μητσοτάκης με τον Ανδρέα να σκοτώνονται για την Αποστασία και ο λαός να παρακολουθεί.

Όμως, τα προηγούμενα χρόνια ο κόσμος ήταν καλοταϊσμένος και δεν ενδιαφερόταν για το διχασμό. Λεφτά υπήρχαν, όλοι κάνανε γιούρια στο νταβά με τα κουλούρια. Ως επί το πλείστον οι πασόκοι φυσικά αφού είχαν την εξουσία στα χέρια τους. Μέχρι που ήρθε το χαστούκι της κρίσης, το ξύπνημα από τον εθνικό λήθαργο που σαρώνει ακόμη τα πάντα.

Ήταν λοιπόν δυνατόν να μην ξαναδιχαστούμε; Τώρα έχουμε τους Μνημονιακούς και τους Αντιμνημονιακούς. Οι πρώτοι είναι οι “προδότες που ξεπούλησαν την πατρίδα” και οι δεύτεροι “οι πατριώτες που σήκωσαν το λάβαρο της εθνικής αντίστασης απέναντι στο ξένο και ντόπιο παράγοντα”. Όλα ωραία κα