Πνεύμα Θεατρικό

Αυτή την εβδομάδα είδα δύο παραστάσεις εξαιρετικές. Βγήκα από το θέατρο και ένιωθα ευτυχισμένη. Νιώθεις αγαλλίαση, όταν βλέπεις μια πολύ καλή παράσταση.

της Ηρώς Μητρούτσικου

Το παρτάλι

Παρτάλι σημαίνει το παλιό ρούχο, όπως η ζωή του ομώνυμου ήρωα, που έλκει τα τραύματά του από την εποχή της κατοχής της Βορείου Ελλάδας από τους Βούλγαρους. Ο μονόλογος βασίζεται

στο ομώνυμο βιβλίο, όπου τίθενται ζητήματα της έμφυλης ταυτότητας και της παρενδυσίας. Στο Παρτάλι η παρενδυσία και το κοινωνικό περιβάλλον συνθέτουν ένα σχόλιο για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας σε μια παράσταση, όπου η προσωπική ιστορία συμπλέκεται με την εθνική ιστορία. Ο Στέλιος Κρασανάκης με την διπλή ιδιότητά του, σκηνοθέτης και ψυχίατρος, έχει και στο παρελθόν συναντηθεί με πρόσωπα αποκλίνοντα, που ανοίγουν ένα παράθυρο στον ατομικό και στον συλλογικό ψυχισμό.

Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με μεγάλη επιτυχία, στο Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούλιο του 2011, με τον σημαντικό ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου στον ρόλο-πρόκληση. Ο Στέργιογλου δίνει ρέστα ως μια από τις πρώτες και θρυλικότερες drag queens, το Παρτάλι, κατά κόσμον Στέργιος.

Μια αληθινή ιστορία με πρωταγωνιστή ένα όμορφο αγόρι, σε ένα χωριό κατά τον εμφύλιο, το οποίο μεγαλώνει με γυναίκες και ντυμένος με φουστάνια. Η μάνα του από τον φόβο μήπως σκοτωθεί κι αυτό, όπως ο άντρας της, ή μην φύγει με τους αντάρτες στα βουνά, τον ντύνει κοριτσίστικα. Αυτό όμως, ακόμα, όμως, κι όταν μεγαλώνει δεν βγάζει τα γυναικεία ρούχα. Καταντάει το αξιοθέατο του χωριού, οπότε φεύγει για μια μεγαλύτερη πόλη κι από εκεί για την Θεσσαλονίκη. Στην συμπρωτεύουσα, αρχίζει να ντύνεται ως γυναίκα, κι όχι ως άθλιο παρτάλι, κι από εκεί ένας Ελληνοαμερικανός θα τον πάει στην Αμερική και θα τον βοηθήσει να κάνει το «χούι» του τέχνη!

Η παράσταση είναι απλή. Ούτε σκηνικά, ούτε τίποτα. Ένας ηθοποιός που σε συνεπαίρνει, όταν σου διηγείται με τόση απλότητα, τόση χαρά και τόση αγάπη την ιστορία της ζωής του ήρωα, και σε εκπλήσσει όταν τραγουδάει. Δεν ξέρω πόσοι τον έχουμε ακούσει να τραγουδάει, αλλά ποτέ δεν θα πίστευα ότι ο Στέργιογλου έχει τόσο εκπληκτική φωνή. Καθισμένος στο σκαμπό του, η μελωδική του φωνή σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε καμπαρέ. Άμεσος και γλυκός σε παίρνει μαζί του καθ’ όλη την διάρκεια της αφήγησης και δεν θες να τελειώσει η παράσταση∙ Θες κι άλλο...

Το μόνο ελάχιστα αρνητικό σε αυτή την υπέροχη παράσταση, ήταν η σκηνοθεσία του βίντεο που την ανοίγει. Ένα μίνι ντοκιμαντέρ με μαρτυρίες ανθρώπων (κυρίως της τέχνης), που γνώρισαν το αληθινό παρτάλι, που όμως σκηνοθετικά μου «κλώτσαγε»...

Η παράσταση, μετά το Φεστιβάλ, επαναλήφθηκε φέτος στο Τριανόν, για 10 μόνο μέρες, και ίσα που πρόλαβα να την δω! Ελπίζουμε ότι θα ξαναπαιχτεί. Και, τότε μην την χάσετε.

Η πόρνη από πάνω

Άλλος ένας ένα εκπληκτικός μονόλογος. Δεν πρόκειται για αληθινή ιστορία, όπως το Παρτάλι, αλλά για ένα έργο του Αντώνη Τσιπιανίτη, γλυκόπικρο (αν και τελικά η δόση της ζάχαρης αποδεικνύετ