Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την… κάλπη

Ύστερα από δύο χρόνια μνημονίου -Μάιος του 2010- ήρθε η ώρα να ψηφίσουμε. Και σαφέστατα τα όσα ζήσαμε αυτά τα δύο χρόνια μας έκαναν να αγανακτήσουμε, να εξοργιστούμε, να βρίσουμε, να μουντζώσουμε, πολιτικούς και πολιτική, γιατί χάσαμε ένα μεγάλο μέρος από το εισόδημά μας, πολλοί βρεθήκαμε άνεργοι και ακόμα περισσότεροι στο περιθώριο. Ήταν η πιο σκληρή διετία που έζησαν οι Έλληνες πολίτες μετά από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και βεβαίως θα επηρεάσει την ψήφο της Κυριακής.

του ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ

Γιατί αυτή τη

διετία, δυστυχώς, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου προσέτρεξαν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, ούτε μια, ούτε δύο, αλλά πολλές φορές, αντί να προσπαθήσουν να επιλύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα με άλλο τρόπο. Οι κυβερνώντες δεν μπόρεσαν να περιορίσουν την φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν προχώρησαν τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, δεν άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα, δεν μείωσαν το κράτος, δεν έκλεισαν άχρηστους οργανισμούς και υπηρεσίες, δεν έκαναν ούτε μια αποκρατικοποίηση. Εάν είχαν κάνει όλα αυτά, θα είχαν αυξηθεί περισσότερο τα έσοδα και θα είχαν μειωθεί κι άλλο οι δημόσιες δαπάνες. Τότε ίσως να μην χρειαζόταν να πέσει μεγάλο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις. Άρα η εκλογική «τιμωρία» τους για την ανικανότητα που επέδειξαν είναι δεδομένη.

Όμως και τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, αν εξαιρέσει κανείς τον τομέα των «περικοπών» μισθών και συντάξεων, που είναι κάθετα αντίθετα, ακολουθούν κατά βάση την ίδια πολιτική. Δεν επιθυμούν μεταρρυθμίσεις, δεν επιθυμούν μείωση του μεγάλου δημοσίου τομέα, δεν επιθυμούν αποκρατικοποιήσεις, δεν επιθυμούν άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και υπόσχονται ταυτόχρονα αυξήσεις στις συντάξεις και τους μισθούς. Αλλά αποφεύγουν να μας πουν πώς θα γίνουν όλα αυτά.

Επιδιώκουν τη συντήρηση ενός μεγάλου δημοσίου τομέα, γιατί μπορούν να τον ελέγχουν πολιτικά και κομματικά. Ενδεικτικό είναι ότι τα συνδικάτα της αριστεράς στον δημόσιο τομέα έχουν πολλαπλάσια εκλογική δύναμη από αυτή που λαμβάνουν τα κόμματά τους στις εκλογές. Επιδιώκουν αυξήσεις στις συντάξεις, χωρίς να μας λένε όμως πώς θα αυξήσουν τα έσοδα, πώς θα αντιμετωπίσουν τη φοροδιαφυγή, επιδιώκουν μείωση της ανεργίας χωρίς ουσιαστική πρόταση για την ανάπτυξη, απαιτώντας όμως μεγαλύτερη φορολόγηση των επιχειρήσεων, που η μια μετά την άλλη φεύγουν για τη Βουλγαρία… Επιδιώκουν να συντηρήσουν 750.000 κακοπληρωμένους δημοσίους υπάλληλους, να διατηρήσουν όλες τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις του δημοσίου, χωρίς να μας πουν ποιοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό και τα ελλείμματα.

Μοιάζουν με τον Αλέξη Τσίπρα του 2009. Τότε, ακριβώς πριν τρία χρόνια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε αρχίσει η κρίση, πρότεινε την πρόσληψη 100.000 νέων στο δημόσιο για να μειωθεί η ανεργία στη χώρα μας. Τότε, ερωτηθείς ο Συνασπισμός πού θα βρει το κράτος τόσα χρήματα για μισθούς εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπάλληλων, είχε απαντήσει: «από τη σύλληψη της εισφοροδιαφυγής». Δηλαδή είχε προτείνει να πληρ