Χρωματιστές γυναίκες στο Faust

18:05 22/11/2016 - Πηγή: Attiki Press

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Από τη Ηρώ Μητρούτσικου

Πρέπει να είναι η πιο χαλαρωτική έναρξη παράστασης, στην οποία έχω βρεθεί…

H είσοδος των θεατών βρίσκει τις ηθοποιούς σε μια κοινή, επαναλαμβανόμενη κίνηση, ένα σχόλιο πάνω στον αέναο κύκλο της ασφαλούς καθημερινότητας και των συνηθειών μας, κάτι που με την έναρξη σπάει και αρχίζουν να αιωρούνται τα ερωτηματικά για την βεβαιότητα και τις παγιωμένες αντιλήψεις περί ζωής…

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:

Ο Βασίλης Ζιώγας (1937-2001) ήταν Έλληνας ποιητής, μυθιστοριογράφος

και από τους σημαντικότερους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς. Μοναχικός και αιρετικός, στη γραφή του συνδυάζει την ποιητική διάσταση με το πικρό χιούμορ και τον κυνισμό. Χωρίς να μπορεί να αναχθεί σε συγκεκριμένα λογοτεχνικά πρότυπα -ελληνικά ή ευρωπαϊκά- συνδυάζει δημιουργικές επιρροές από τον υπερρεαλισμό, την ψυχανάλυση, το αρχαίο δράμα και την ελληνική λαϊκή παράδοση. Είναι μεταπολεμική, συμβολική δραματουργία με κυρίαρχο θέμα, στα περισσότερα έργα του, τον θάνατο. Οι ήρωές του, συνήθως, είναι καθημερινοί άνθρωποι που λυτρώνονται πάντα μέσω του άλλου και κυρίως μέσω της συμφιλίωσης με τον οικείο.

Θεωρείται ο πιο καθαρόαιμος εκφραστής ενός ποιητικού θεάτρου που αντλεί τα μορφολογικά στοιχεία του τόσο από τον υπερρεαλισμό, όσο και από τα πιο πρόσφατα δραματουργικά ρεύματα που εμφανίστηκαν στο γερμανόφωνο, κυρίως, χώρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Η επαφή του με διάφορες δραματουργικές εκφράσεις δεν σημαίνει, όμως, ότι το έργο του μπορεί να ενταχτεί σε κάποια συγκεκριμένη τάση. Οι ιδιομορφίες του σχετίζονται με την εντοπιότητα, τον σαφή, δηλαδή, προσανατολισμό του προς μια ελληνοκεντρική στάση.

Μέσα από τα έργα του φαίνεται ξεκάθαρα η πρόθεσή του να αναζητήσει νέες φόρμες έκφρασης της ελευθερίας και της αχαλίνωτης φαντασίας που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος θα αποδεχτεί τον εαυτό του και θα ενωθεί με τον άλλον. Πέρα από την αντιληπτή πραγματικότητα ο Ζιώγας, σε κάθε του έργο, παραδίδει μια διαφοροποιημένη και παραλλαγμένη πραγματικότητα. Η καθημερινή ζωή είναι μόνο η πρόφαση. Το κέντρο του ενδιαφέροντος μεταφέρεται σε όλα εκείνα που ανήκουν σε έναν μακρύ χρόνο, πέρα από τη στιγμή. Το στοιχείο αυτό κυριαρχεί σε όλα του τα θεατρικά έργα.

Παρά το γεγονός ότι είναι από τους πιο παραγωγικούς νεοέλληνες συγγραφείς και τα έργα του συνάντησαν θετική αποδοχή σε πολλές ευρωπαϊκές σκηνές -αποδοχή σπάνια για τη μεταπολεμική μας δραματουργία- παρουσιάζεται ελάχιστα από τις ελληνικές σκηνές.

ΤΟ ΕΡΓΟ:

Η μεγάλη αδερφή που το έχει σκάσει από το νησί στα 14 της και έχει γίνει πόρνη στην Μασσαλία, επιστρέφει στο σπίτι, μετά το θάνατο των γονιών, για να συναντήσει την “γεροντοκόρη” αδερφή της.

Οι δύο αδελφές συνδιαλέγονται σε μια προσπάθεια να ελευθερωθούν από την πίεση που επιβάλλει η κλειστή κοινωνία ενός επαρχιακού μέρους, εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι και σε αυτό που αποκαλούν «παρελθόν». Φοβίες, πάθη, συμπλέγματα, όνειρα, εφιάλτες, σκοτεινές επιθυμίες. Στην απουσία της επικοινωνίας με τον άλλο (που δηλώνεται μέσα από την περιπετειώδη ζωή της Άννας, όπως και μέσα από την ήρεμη και αποκλεισμένη ζωή της Έλλης) η μόνη πραγματική επαφή με τον κόσμο πραγματοποιείται με τη συμβολική είσοδο της φύσης, τις γλάστρες, το μόνο χρώμα, το σύμβολο της ζωής. Η πορεία για την ένωση αυτή είναι διαφορετική για την κάθε ηρωίδα: το άνοιγμα της Άννας στον κόσμο καταλήγει στη λεηλασία, ενώ το κλείσιμο της Έλλης στο πατρικό σπίτι ισοδυναμεί με την εκμηδένιση. Πρόκειται για δύο διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας αγωνίας.

Τα σημεία συνάντησης των δύο αδελφών είναι η ανάμνηση των παιχνιδιών, η κοινή παιδική ηλικία, δηλαδή η οικειότητα και η αθώα συνενοχή, καθώς και η αδυναμία να επικοινωνήσουν με τον αντρικό κόσμο. Αιτία για αυτό, προφανώς η σεξουαλική κακοποίηση που έχουν υποστεί από τον πατέρα τους. Τα έζησαν αυτά που λένε ή τα κατασκεύασαν; Αμφισβητούν και οι ίδιες τα λεγόμενά τους… Η μνήμη, συχνά, είναι επιλεκτική.

Δύο υπάρξεις, δύο αντίρροπες δυνάμεις – το συνειδητό και το ασυνείδητο. Μία διαδρομή στα σκοτεινά πεδία της φαντασίωσης και της απωθημένης επιθυμίας. Ένα σχεδόν παγανιστικό έργο. Ο φόβος του ανθρώπου προς το άγνωστο, το διαφορετικό, το αβέβαιο. Ένας αγώνας επιβίωσης, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο συμβολικών μηνυμάτων και αλληγοριών. Απομονωμένες από το περιβάλλον, μόνο μαζί θα γνωρίσουν την ελευθερία που σημαίνει η αποδοχή του άλλου. Ένα παράθυρο προς την ελευθερία, που ανοίγουν μαζί.

Η ΟΜΑΔΑ:

Η θεατρική ομάδα «Σημείο Συναρμογής» αποτελείται από τον Κώστα Ξυκομηνό και την Ευθυμία Δραμαλή. Έπειτα από τις παραστάσεις: “Και τώρα, η σειρά μου” και “Εγώ δεν ήθελα να γίνει έτσι”, αποφάσισαν να ασχοληθούν με έργο του Βασίλη Ζιώγα. Το «Χρωματιστές γυναίκες» (1984) τους διέγειρε σε οντολογικό και κοινωνικό επίπεδο, σε σχέση με την ελευθερία του ατόμου, τον φόβο του ανθρώπου για το ανοίκειο, το ξένο, το άγνωστο, το είμαι και δεν είμαι, το κακό έχουν κάνει στο άτομο και στο σύνολο οι βεβαιότητες. Πέντε μήνες δούλεψαν η Ευθ.Δραμαλή, η Λυγερή (όνομα και πράγμα) Ταμπακοπούλου και ο σκηνοθέτης ο Κώστας Ξυκομηνός.

(Ως ηθοποιό -αλλά εκτός ομάδας- τον Κ.Ξυκομηνό, θα τον δούμε στο: «Παρέμβαση – Αγάπη» του Ηλία Κουνέλα στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά και στη νέα ταινία του Μπάμπη Μακρίδη «Οίκτος», σε σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου).

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Δύο όμορφες κοπέλες, με υπέροχα, ασπρόμαυρα φορέματα, τα οποία παραπέμπουν σε ένα άχρονο, κοντινό παρελθόν, βρίσκονται επί σκηνής πριν ακόμα μπουν οι θεατές. Μπροστά τους ένας όμορφος κήπος από χάρτινα λουλούδια, μια ονειρική φύση-μη φύση. Πίσω μια αφαιρετική σύνθεση παραπέμπει σε σκηνικό εφιάλτη ή εγκαταλελειμμένο ή ανολοκλήρωτο σπίτι.

Ο θαυμάσιος σκηνικός χώρος και τα ιδιαίτερα κοστούμια είναι δημιουργήματα της Μαρίας Καραθάνου. Μια αξιόλογη εικαστικός, σκηνογράφος και ενδυματολόγος, της οποίας τη δουλειά παρακολουθώ και πραγματικά θαυμάζω χρόνια, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να αναφέρω.

Εξίσου ιδιαίτεροι, πανέμορφοι και άξιοι επαίνου είναι και οι φωτισμοί (Γιώργος Αγιαννίτης), οι οποίοι δημιουργούν χώρους, σκιές, αναμνήσεις και ομορφαίνουν την -όχι και τόσο ατμοσφαιρική- αίθουσα του Faust.

Οι δυο ηθοποιοί, με την βοήθεια του σκηνοθέτη και της κινησιολόγου Ελίνας Τζαβάρα, πραγματοποιούν έναν υποκριτικό άθλο σε ένα πραγματικά δύσκολο και συμβολικό κείμενο. Ένα έργο όπου τα πρέπει αντιμάχονται με την ανθρώπινη φύση σε όλο το έργο, όπως το μπροστινό, ειδυλλιακό μέρος του σκηνικού αντιμάχεται με το πίσω, μαύρο μέρος του, τις αναμνήσεις που στοιχειώνουν το παλιό σπίτι, το παρελθόν που δεν τις αφήνει να δημιουργήσουν μια ευτυχισμένη ζωή. Η ελευθερία του ατόμου επανέρχεται συνέχεια στα έργα του Β.Ζιώγα, καθώς και η πίστη του ότι δυο είναι ισχυρότεροι του ενός. Έτσι, οι δυο αδερφές, μέσα από ρεαλιστικές, συμβολικές αλλά και ονειρικές καταστάσεις, θα αναρωτηθούν για πολλά, θα ψάξουν, θα παίξουν θα αναζητήσουν βεβαιότητες για να λυτρωθούν.

Η παράσταση ήταν να παιχτεί μέχρι την επόμενη εβδομάδα (έως 29 Νοεμβρίου), αλλά ενδεχομένως θα πάρει παράταση, λόγω επιτυχίας, για ακόμη δυο Δευτερότριτα (ως 13 Δεκέμβρη).

Faust

Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11 (metro Μοναστηράκι)

Τηλ.: 2103234095

Δευτέρα & Τρίτη, 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά

Εισιτήρια: 10 €, 7 €, Ανέργων–ΑμεΑ–Ατέλειες: 5 €

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ & ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

“12 ένορκοι” , Αλκμήνη

“Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2” , Άλφα

“Σεξ λεξικόν” , 104

“Κόλχαας” , Κ.Ε.Τ.

“Μαζώχτρα” , 104

“Το δέντρο του Οιδίποδα” Άλφα