Η ζαμάν φου ζωή του Ζεράρ Ντεπαρντιέ

«Πριν σκοτώσω κάτι του μιλάω πάντα. Ένα ζώο που το χαϊδεύεις πριν το σκοτώσεις το κάνει να χαλαρώνει, να μην σφίγγει τους μυς του και να παράγει αδρεναλίνη. Ένα ζώο που το σφάζεις έτσι, έχει καλύτερη γεύση» είχε πει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ στην αυτοβιογραφία του «Έτσι απλά συνέβη».

Το γιατί σοκάρεται λοιπόν κάποιος σήμερα με τη νέα διαφήμιση στην οποία συμμετέχει και στην οποία φωτογραφίζεται πάνω από ένα νεκρό ελάφι, είναι ακατανόητο.

Γράφει

Αυτός είναι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Ένας πολύ καλός ηθοποιός που όμως ποτέ δεν διεκδίκησε και δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει να είναι «καλός» σε οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι «καλός άνθρωπος», δεν είναι «καλός πατέρας», δεν είναι «καλός πολίτης», δεν...

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ είναι αλκοολικός, καλοπερασάκιας, αλήτης. Δεν προσπάθησε ποτέ να διεκδικήσει τον ρόλο του «πρότυπου» και από τότε που ήταν ακόμα παιδί έμαθε να επιβιώνει με οποιονδήποτε τρόπο. Άλλωστε οι πρώτες μνήμες από την μητέρα του δεν είναι αυτές της τρυφερής αγκαλιάς, δεν είναι το χάδι και ο γλυκός λόγος. Οι πρώτες αναμνήσεις από την μητέρα του είναι να του λέει πώς προσπαθούσε να τον σκοτώσει ενώ ήταν έγκυος χρησιμοποιώντας βελόνες πλεξίματος. Γεννήθηκε μέσα στο βούρκο και όπως φαίνεται, έμεινε εκεί.

«Στα 10 μου έμοιαζα με 15. Ήξερα από πολύ μικρός πώς να ευχαριστώ τους ομοφυλόφιλους και κάθε φορά που κάποιος με πλησίαζε ζητώντας σεξ εγώ ζητούσα για αντάλλαγμα χρήματα», γράφει στην αυτοβιογραφία του προσθέτοντας πως συχνά λήστευε τους πελάτες του: «Τους έκλεβα. Τους χτυπούσα και έφευγα με όλα τα λεφτά τους».

Αυτός ήταν σαν παιδί και σαν έφηβος ξέθαβε φρεσκο-πεθαμένους από το νεκροταφείο προκειμένου να κλέψει χρυσαφικά και παπούτσια. Στα 16 του χρόνια μπήκε για τρεις εβδομάδες στη φυλακή για την κλοπή ενός αυτοκινήτου. Τον Μάη του '68 ο 23χρονος τότε Ντεπαρντιέ έκανε την δική του... επανάσταση, αφού έκλεβε τα πορτοφόλια και τα ρολόγια όσων έμεναν και κοιμόντουσαν στους δρόμους μετά τις διαδηλώσεις εναντίον της αστυνομίας...

Η διασημότητα και τα λεφτά που ήρθαν στην συνέχεια μπορεί να τον βοήθησαν να σταθεί στα πόδια του, όμως δεν κατάφεραν να βελτιώσουν τον χαρακτήρα του. Η σαπίλα είχε ριζώσει τόσο βαθιά που ούτε καν ο ερχομός των παιδιών του, ούτε καν ο χαμός του γιου του, δεν στάθηκαν ικανά για να τον ταρακουνήσουν.
Αναφέρεται σχεδόν ψυχρά στον τραγικό θάνατο του γιου του, Γκιγιόμ, ο οποίος πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 37 ετών, αλλά και στην ανικανότητά του να υπάρξει μέσα στα χρόνια ένας πατέρας για τα συνολικά τέσσερα - από δύο διαφορετικούς γάμους - παιδιά του.

Μάλιστα όταν αυτά του είπαν πως δεν θέλουν να έχουν την παραμικρή σχέση μαζί του εκείνος τους απάντησε: «Τι θέλετε; Αλλάξτε το όνομα σας, για το όνομα Του Θεού, αν σας ενοχλεί τόσο».

Ο κολλητός του Βλαντιμίρ

Μια σοφή λαϊκή ρήση λέει «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι» και το γεγονός πως θεωρεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν ως τον «κολλητό» του, λέει πολλά. Ο Ζεράρ στράφηκε στην Ρωσία, έχοντας «σιχαθεί», όπως είπε την κατάσταση του φορολογικού συστήματος στη Γαλλία.

Η γνωριμία τους έγινε το 2008 και ο Γάλλος ηθοποιός έχει πει πως ένιωσε άμεσα την επαφή που είχαν μεταξύ τους: «Θα μπορούσαμε και οι δύο να είχαμε καταλήξει κακοποιοί. Νομίζω πως αυτό που άρεσε στον Πούτιν ήταν η πλευρά του χούλιγκαν που κρύβω μέσα μου, το γεγονός ότι με έχουν ενίοτε μαζέψει από το πεζοδρόμιο τύφλα στο μεθύσι...

Επίσης, όπως συνέβη και με εμένα, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε στα 15 του ένα σεντς ότι θα καταφέρει. Του γράφω συνεχώς. Είναι πολύ εύκολο. Λέω αυτά που θέλω να του πω, ένας τύπος τα μεταφράζει στα ρώσικα και έτσι φτάνουν στο γραφείο του. Του στέλνω γράμματα και του λέω τα πάντα. Είναι σαν ένα φιλαράκι. Τον διασκεδάζω και αυτός μου απαντάει».

Η ζωή του περιγράφεται με τρεις λέξεις. Σεξ, φαγητό και αλκοόλ. Δεν είναι αλκοολικός, υποστηρίζει ο ίδιος, απλά είναι αδύνατον να κοιμηθεί ξεμέθυστος: «Έχω εμμονή με το θόρυβο που κάνει το σώμα μου, το χτύπο της καρδιάς μου, το γουργουρητό των εντέρων μου, τον ήχο των κλειδώσεων μου. Είναι πια μια φοβία σε τέτοιο σημείο ώστε όταν είμαι μόνος μου στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου πρέπει να πιω για να μην ακούω, για να μην τρελαθώ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν είμαι τελείως μεθυσμένος.

Ξεκινώ με σαμπάνια ή κόκκινο κρασί πριν από τις 10 το πρωί. Μετά πάλι σαμπάνια. Στη συνέχεια παστίς, ίσως μισό μπουκάλι. Κατόπιν τρώω φαγητό, το οποίο συνοδεύω με δύο μπουκάλια κρασί. Το απόγευμα πίνω σαμπάνια, μπύρα, και περισσότερο παστίς, περίπου στις 5 μ.μ., για να τελειώσω το μπουκάλι. Αργότερα βότκα ή και ουίσκι»...

Ίσως ο βούρκος στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε, το κενό που υπάρχει στη θέση της ψυχής να ήταν άλλωστε αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει σαν ηθοποιός. Το ένστικτο επιβίωσης και η τρέλα στο βλέμμα. Με 170 ταινίες στο ενεργητικό του, δυο Cesar, μια Χρυσή Σφαίρα, μια υποψηφιότητα για Όσκαρ (για το Cyrano de Bergerac), αλλά και δύο μετάλλια, το Chevalier of the Légion d'honneur και το Chevalier of the Ordre national du Mérite ο Ντεπαρντιέ έχει και κάτι καλό να επιδείξει.

Κι αν νομίζετε πως δίνει δεκάρα για τις αντιδράσεις που προκαλεί η διαφήμιση για το νεκρό ελάφι, είστε γελασμένοι. Δεν νοιάστηκε ποτέ για το τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνον. «Δεν δίνω δεκάρα για την φήμη μου. Κανείς δεν με ξέρει. Ούτε καν εγώ.

Με το που έβγαλα αρκετά λεφτά αγόρασα ένα αεροπλάνο για να πηγαίνω όπου θέλω. Γιατί η πραγματική πολυτέλεια είναι να είσαι ελεύθερος και να εξαρτάσαι μόνο από τον εαυτό σου. Δεν είναι να κουβαλάς μια Vuitton τσάντα. Τι να την κάνω εγώ την τσάντα; Για να βάλω σκουπίδια μέσα; Η ελευθερία μου είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω».

Αυτός είναι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που δεν μας αρέσει, αλλά είναι δεδομένο πως δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για την άποψη μας.

The post Η ζαμάν φου ζωή του Ζεράρ Ντεπαρντιέ appeared first on KoolNews.