Έπαθα πλάκα με την Κάτια

Θεωρείται μια μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου. Όμως, μιλώντας μαζί της στην εκπομπή “Βράδυ” κατάλαβα κάτι ακόμα. Κάτι καλύτερο. Ότι η Κάτια Δανδουλάκη παραμένει ένα ώριμο κορίτσι.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Η Κάτια Δανδουλάκη είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι μια πάρα πολύ καλή ηθοποιός, έχει παίξει τεράστιες επιτυχίες στο θέατρο, και ιδιαίτερα στο “δύσκολο” θέατρο, το ποιοτικό που λένε κάποιοι,

έχει κάνει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες στον ίδιο χώρο και από την άλλη μεριά τσακίζει εδώ και χρόνια σε αυτό που λέμε σαπουνόπερες. Όπως πρόσφατα με τη “Ζωή της άλλης”. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι η χαρά που νιώθει κάποιος όταν υποδέχεται την Κάτια στο studio για μια συνέντευξη. Και λέω χαρά, γιατί έχει τόσο πολλά πράγματα να πει, μιλάει τόσο ακομπλεξάριστα, δεν κρατάει καμιά σοβαροφάνεια, πέρα από τη σοβαρότητα που διαθέτει και βλέπεις απέναντί σου μια πολύ όμορφη γυναίκα, τη στιγμή που η ίδια δεν έχει κρύψει ότι έχει περάσει τα 60. Έχει ένα υπέροχο στυλ, όταν περπατάει, όταν μιλάει και κυρίως όταν κινεί τα χέρια της. Επειδή απαντάει πάντα με έναν έξυπνο, αλλά κυρίως με γνώση, λόγο αισθάνεσαι εφορία όταν την έχεις απέναντι σου. Σήμερα το βράδυ θα μπορούσα να την κρατήσω για κανένα 2ωρο και αυτό όχι γιατί θα ήταν καλό μόνο για τον τηλεθεατή, αλλά επειδή θα ήταν πολύ καλό και για μένα.

Δεν γίνεται πάντα έτσι. Και δεν γίνεται γιατί οι πολύ νέοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορίες ζωής να πουν, ούτε ίσως μια κατασταλαγμένη οπτική γωνία για το πώς τη βλέπουν τη ζωή. Είναι χαριτωμένοι, είναι ζωντανοί, είναι άφοβοι πολλοί από αυτούς, όμως η συνέντευξη στην τηλεόραση δεν ευνοεί εξαιτίας εμπειρίας και κυρίως λόγου έναν νέο άνθρωπο. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Η Δανδουλάκη έχει άποψη και την έχει δομημένη. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν για παράδειγμα βγήκε και είπε ότι δεν έχουν τίποτα κακό οι τούρκικες σειρές και έπεσαν να τη φάνε. Γνωρίζοντας την ιστορία της και τι υπηρετεί, τη θαύμασα που είχε τα κότσια να πάει ενάντια στο ρεύμα. Μπορεί να παίζει θέατρο, αλλά τρελαίνεται για το Hollywood. Μπορεί τα δράματα να είναι το φόρτε της, αλλά τρελαίνεται για την κωμωδία. “Κυνηγούσε” 5-6 χρόνια τους Ρέππα και Παπαθανασίου για να κάνουν μαζί μια κωμωδία. Τελικά με έναν τρόπο που μου περιγράφει σήμερα το βράδυ τα κατάφερε. Το έργο το έχω δει στον κινηματογράφο και είναι από τις κωμωδίες που τρελαίνομαι. Είναι το “Να ζει κανείς ή να μην ζει”, δηλαδή το κινηματογραφικό “To be or not to be” του Μελ Μπρουκς. Νομίζω ότι της πάει γάντι ο ρόλος της Αν Μπάνκροφτ, καθώς όπως και εκείνη έτσι και η Κάτια έχει πάρα πολύ χιούμορ και αρκετή πλάκα. Μια ντίβα του θεάτρου, την ώρα που μπαίνουν οι Γερμανοί στην Πολωνία, ερωτεύεται έναν πολύ νεαρότερο ηθοποιό και “ψιλοαπατά” τον σύζυγο της. Μπαίνουν και οι Γερμανοί στην εικόνα σε λίγο και γίνεται κόλαση. Ο σύζυγος στην περίπτωση μας είναι ο Παύλος Χαϊκάλης και ο νεαρός εραστής ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. Πολύ μου αρέσουν όλοι αυτοί μαζί – Δανδουλάκη, Ρέππας, Παπαθανασίου, Χαϊκάλης, Τσιμιτσέλης. Είναι υπ