Όταν ο.. προδότης επέστρεψε στο «Καραϊσκάκης»!

«Πέντε ημέρες εργασίας θέλεις εσύ, όπως η Βίβλος λέει. Η έβδομη είναι η ημέρα του Κυρίου, του Θεού σου. Η έκτη ημέρα είναι για το ποδόσφαιρο», είχε υποστηρίξει κάποτε ο Άντονι Μπέρτζες και από τη στιγμή της γέννησής του μπορεί να λοιδορήθηκε από πολλούς ως ένα «βάρβαρο» άθλημα όπου 11 αμόρφωτοι κλοτσούν ένα κομμάτι πετσί αποπροσανατολίζοντας τις λαϊκές μάζες, ωστόσο το ποδόσφαιρο υμνήθηκε από περισσότερους, με πάθος περίσσιο, ικανό να αναγκάσει θεούς να απαρνηθούν για λίγο την υπόστασή τους πλημυρισμένοι από τα θνητά συναισθήματα της ζήλειας και του φθόνου, επιβεβαιώνοντας τον Άγγλο διάσημο

Από τη στιγμή που μια ανώτερη δύναμη έστειλε την μπάλα «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσή της» με τα υλικά που φτιάχτηκε ο άνθρωπος, το ποδόσφαιρο, αθωωμένο πια από όλες τις κατηγορίες εναντίον του και παραδίνοντας μια ιστορία αυθεντική, απρόβλεπτη που δεν μπορούν να προσφέρουν τα καταναλωτικά κατασκευάσματα, έγινε μια θρησκεία χωρίς άπιστους…

Όσο για την Καινή ή Παλαιά Διαθήκη της, τη Βίβλο, το Κοράνι, τα Ευαγγέλια ή ότι άλλο προτιμάτε, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι οι ομάδες και οι ιστορίες που κουβαλά η κάθε μία. Όταν αυτές δε, εκτός από αγωνιστικές και βαθμολογικές διαφορές, έχουν να λύσουν και εθνικιστικές, πολιτικές, ταξικές, οικονομικές και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις που χάνονται στα βάθη του χρόνου , τότε γεννιούνται τα «ντέρμπι».

Αυτούς τους αγώνες προσμένουν κάθε χρόνο οι πιστοί για να εκφράσουν το μένος τους προς τα αντίθετα πιστεύω και να προσθέσουν ένα ακόμη λιθαράκι στην αντιπαλότητα που μοιάζει να ποτίζεται αιώνια. Να περάσουν το δικό τους… Ραμαζάνι.

Τι γίνεται ωστόσο στην περίπτωση που πρωταγωνιστής ενός ντέρμπι δεν είναι άλλος από ένα πρώην ίνδαλμα και αρχηγός που αλλαξοπίστησε επιστρέφοντας μάλιστα στο ναό που λατρεύτηκε με τη φανέλα του… αιώνια μισητού αντιπάλου;

Η περίπτωση του Στράτου Αποστολάκη ο οποίος τόλμησε να… απαρνηθεί τα κόκκινα για τα πράσινα είναι από τις πιο ενδεικτικές, αναμοχλεύοντας πάθη και αγκαλιάζοντας μέσα της τις επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει μία κίνηση εσχάτης προδοσίας στα μάτια ενός οπαδού.

Γνήσιο τέκνο… Αγρινίου, ο Αποστολάκης όπως κάθε ντόπιος ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του, ξεκίνησε την καριέρα του από το καμάρι της πόλης, τον Παναιτωλικό. Τα σύνορα ωστόσο της Αιτωλοακαρνανίας ήταν πολύ στενά για να καταφέρουν να δαμάσουν το γνήσιο νέο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου και χρειάστηκε μόλις ένα χρόνο προκειμένου ο 20χρονος Στράτος να γιγαντώσει τη φήμη του, ρίχνοντας νερό στον μύλο με τις εμφανίσεις του. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έτσι, το καλοκαίρι του 1985 έδωσαν μάχη σώμα με σώμα προκειμένου να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, με τους «ερυθρόλευκους» να κερδίζουν στο νήμα, λόγω της άρνησης του Αποστολάκη να πάει δανεικός στον ΟΦΗ έχοντας βρεθεί μια ανάσα από το «τριφύλλι», αλλά και τη μεσολάβηση του Αγρινιώτη Πέτρου Μίχου.

Ο Αποστολάκης υπέγραψε τελικά πενταετές συμβόλαιο με τους Πειραιώτες και παρά το γεγονός πως με το που έπιασε… λιμάνι εξο