Για την Λίβερπουλ

Πέρασαν 40 ημέρες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε για την Λίβερπουλ. Οι κόκκινοι έπαιζαν στο Γουέμπλεϊ τον ημιτελικό Κυπέλλου με την Έβερτον, όμως εμείς είχαμε ασχοληθεί με την απόλυση του Κόμολι, του τεχνικού διευθυντή της ομάδας.

Τότε, τα αγγλικά ΜΜΕ έγραφαν (και τα ελληνικά αναμετέδιδαν) πως αυτή η κίνηση ενίσχυε ακόμα περισσότερο τον Νταλγκλίς, που έχαιρε της πλήρης εμπιστοσύνης των ιδιοκτητών.

Μαντεψιά

Σε κόντρα με τα τότε ρεπορτάζ, σ’εκείνο κείμενο είχα εκφράσει τη σκέψη πως ο Νταλγκλίς θα

αποτελέσει παρελθόν στο τέλος της σεζόν, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον μοναδικό στόχο που απέμενε, το Κύπελλο Αγγλίας. Όσοι θέλουν να διαβάσουν το πλήρες σκεπτικό πίσω από εκείνη την εκτίμηση μπορούν να το κάνουν μ’ένα κλικ εδώ. Σίγουρα, όμως, θα κάνουμε στην ώρα της και την πιο σημαντική συζήτηση, που αφορά τα τρανταχτά και «περίεργα» ονόματα που έχουν ήδη ακουστεί/συνδεθεί με την Λίβερπουλ για την θέση του Κόμολι, αλλά και για άλλο, καθαρά διοικητικό πόστο.

Γιατί οι επιλογές που θα γίνουν σ’αυτές τις θέσεις θα καθορίσουν εν πολλοίς και τον δρόμο που θα πάρει η ομάδα από τον Μάιο και μετά. Θα μας δείξουν το πιο σημαντικό, το πως σκέφτονται οι Αμερικανοί το πράγμα από εδώ και πέρα, πως θα γίνει πράξη το δικό τους «πάθημα, μάθημα», με ή χωρίς τον Νταλγκλίς.

Κένι

Η ώρα ήρθε, και πριν πάμε στην κουβέντα για το που βρισκόμαστε τώρα και τι μπορούμε να πούμε για το μέλλον, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε προς τα πίσω. Ο Κένι έπρεπε να φύγει. Τον περασμένο Γενάρη σταμάτησε τις εξωτικές διακοπές του και πέταξε αμέσως από την άλλη άκρη του κόσμου για να φτάσει στο Λίβερπουλ, όταν τον κάλεσε η ομάδα της καρδιάς του. Ανέβηκε στο καράβι την πιο κρίσιμη στιγμή, μέσα στη φουρτούνα, δεν δίστασε παρά την ηλικία του και το μεγάλο διάστημα που είχε μακριά από την μπάλα. Και στο πρώτο μέρος της αποστολής του, πέτυχε.

Ένωσε ξανά την ομάδα, έφερε ξανά πίστη στους οπαδούς και χαμόγελο στα πρόσωπα των παικτών. Μ’αυτόν η Λίβερπουλ πέτυχε μεγάλες νίκες στα ντέρμπι, κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο μετά από έξι χρόνια, αλλά το τέλος της διαδρομής βρίσκει τον Νταλγκλίς πετυχημένο μόνο στο πρώτο το κομμάτι της αποστολής, στο να βγάλει το πλοίο απ’τη φουρτούνα, να το φέρει σε ήρεμα νερά. Τακτική Δεν έπεισε πως αυτός θα πρέπει να είναι στο τιμόνι για να ανεβάσει πιο ψηλά την ομάδα. Και κατά τη γνώμη δεν έπεισε όχι λόγω των μεταγγραφών. Δεν όλες οι μεταγγραφές του κακές, θα το δείτε και στο μέλλον, και στο φινάλε κανείς δεν έχει απόλυτο ποσοστό επιτυχίας στις επιλογές παικτών και την τιμολόγησή τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό που μ’έκανε να συμφωνώ πως από εδώ και πέρα πρέπει να πάρει άλλος το τιμόνι και να μαντεύω πως ο Κένι θα αποχωρήσει, ήταν μέσα στο χορτάρι. Ο Νταλγκλίς δεν ήταν ποτέ καμιά τακτική ιδιοφυΐα, ήταν απλώς ένας πανέξυπνος ποδοσφαιριστής, που ήξερε πολύ καλά τα βασικά του παιχνιδιού. Γι’αυτό κι όταν επέστρεψε στους πάγκους, πήρε δίπλα του ως κόουτς τον Στιβ Κλαρκ, πρώην βοηθό του Μουρίνιο στην Τσέλσι, π