Τρεις θέσεις που (συνεχίζουν να) την πληγώνουν

Σε ρεπορτάζ μας το καλοκαίρι, είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη η Ομόνοια να πετύχει διάνα σε τρεις συγκεκριμένες θέσεις. Εκεί όπου ταλαιπωρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Τερματοφύλακας, στόπερ, ανασταλτικός χαφ. Η λίστα των αποτυχιών στις πρώτες δύο θέσεις τεράστια. Σε ό,τι αφορά το εξάρι, μετά τους Κασέκε και Σοάρες, τζίφος.

Κατ' αρχήν γιατί είτε επιλέχθηκαν παίκτες που είχαν μεν τα χαρακτηριστικά, αλλά όχι την ποιότητα (Σερτζίνιο, Ρόντρι),

είτε παίκτες που αναλάμβαναν κατά συνθήκη τον ρόλο του αναχαιτιστή, χωρίς επιτυχία. Υπήρχε και μία ακόμη χρόνια αδυναμία, στο αριστερό άκρο της άμυνας, αλλά η παρουσία αρχικά του Μαργκάσα και σε κάποιο βαθμό του Καντέ κάλυψαν την κατάσταση σε ικανοποιητικό βαθμό.

Η ικανότητα του Πάμπου Χριστοδούλου και των συνεργατών του τα προηγούμενα χρόνια στις θέσεις αυτές, είχε λογικά δημιουργήσει την προσδοκία ότι η Ομόνοια θα θωρακιστεί. Οι επιλογές δεν βγήκαν και το πρόβλημα καλά κρατεί. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο Χριστοδούλου πήγε (σωστή η προσέγγιση) σε σίγουρες λύσεις. Παίκτες με καριέρα, με πολλές παραστάσεις σε ψηλό επίπεδο. Κάπως έτσι επιλέχθηκε ο Φελτχούιζεν. Που μέχρι σήμερα, όσο και αν προφυλάχθηκε ή στηρίχθηκε, έκανε τεράστια λάθη. Λάθη που ούτε ένας άπειρος τερματοφύλακας δεν θα έκανε. Το πρόβλημα μεγάλωσε, αφού ούτε ο Παναγή είναι στα καλύτερά του, ενώ είχε και τον τραυματισμό.

Στα στόπερ, πρέπει κατ' αρχήν να σταθούμε στις δύο ατυχίες. Πρώτα του Κάι και μετά του Εκίθα (που λογικά θα είχε και τον πλέον σημαίνοντα ρόλο). Αλλά την ίδια στιγμή, ο Φαμπρίτσιο και ο Γουίλιαμ, με τα γερά βιογραφικά, δεν έχουν πείσει, αντίθετα και οι δύο (κυρίως ο πρώτος) έχουν επίσης υποπέσει σε πολλά λάθη. Τέλος, στη θέση του ανασταλτικού ο Μαδούρο έχει σωματικά προσόντα και το βιογραφικό (εντυπωσιακό), αλλά είναι βαρύς και δεν μπαίνει στο πνεύμα του αγώνα. Ούτε στην αναχαίτιση ούτε στη δημιουργία.

Με όλα αυτά, είναι απόλυτα εξηγήσιμο γιατί η Ομόνοια δεν μπορεί να ανταποκριθεί αμυντικά. Όσα κενά και να παρουσιάζει γενικά στον ανασταλτικό της μηχανισμό, τα πολλά λάθη των πιο πάνω παικτών δεν δικαιολογούνται. Και κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει από τον Μαργκάσα να κάνει και άλλα πράγματα ούτε από τον Κατελάρη να ηγηθεί στο κέντρο της άμυνας ή να αποτελέσει τον τοίχο της μεσαίας γραμμής. Υπάρχει πρόβλημα και, όπως φαίνεται, δεν λύνεται εύκολα.