Πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;

Η πνευματική εγρήγορση και η ευαισθησία της νέας γενιάς υποτιμάται συστηματικά από τους πολιτικούς του «συστήματος», που μας εξηγούν με κροκοδείλια δάκρια τους λόγους αποστασιοποίησης και απαξίωσης, την ίδια στιγμή που προσυπογράφουν την ισόβια καταδίκη των νέων μας σε «παραγωγικές μονάδες» ή όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη, «μισθωτή σκλαβιά». Κατά κανόνα λοιπόν, οι θεματοφύλακες του τόπου, που προσποιούνται πως κόπτονται για την εργατική τάξη, τις εργασιακές προοπτικές των νέων μας και οι οποίοι πόρρω απέχουν από τον εργατικό κάματο, δεν έχουν την ωχρότερη ιδέα των πραγματικών καταστάσεων,

που διαμορφώνουν τη δουλεία, το άγχος διεκδίκησης εργασίας και τον εξευτελισμό του να μην μπορείς να παρέχεις τα απαραίτητα στην οικογένειά σου.

Οι νέοι σήμερα, κύριοι πολιτικοί παλαιάς κοπής, αγωνίζονται και ανησυχούν για πολύ σοβαρά πράγματα· αγωνίζονται για ελευθερία σκέψης και έκφρασης, δημοκρατία, μόρφωση, εργασιακή εξασφάλιση, αξιοπιστία θεσμών, πράγματα που στην ουσία δεν υπάρχουν. Διερωτώνται πώς είναι δυνατόν, μια «πολιτισμένη» χώρα να οδηγηθεί στο σημερινό κατάντημα με αυτή την παράλληλη και βαθιά διάβρωση της κοινωνίας. Κάτω από τη σημαία του εκσυγχρονισμού (τότε που ξεκινούσατε) και της μεταρρύθμισης (τώρα) αφήσατε και συνεχίζετε άκαμπτοι να αφήνετε τα "παραθυράκια" εργολαβικής παρέμβασης και παρασκηνιακών δραστηριοτήτων αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα της κοινωνίας, οδηγώντας τη χώρα σε μια καθολική καθίζηση του πολιτιστικού και πνευματικού επιπέδου, καθηλώνοντας τον πολίτη σε ένα μόνιμο σημείο υποκουλτούρας και υποτίμησης. Οι νέοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, εξού και η σημερινή τους αντιμετώπιση προς τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα ως παράγοντες πνευματικής τύφλωσης των ανθρώπων, ως μηχανισμών αποστράγγισης των βαθύτερων ιδιοτήτων του ανθρώπου, ακρωτηριάζοντας την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της πνευματικής του υπόστασης. Ανησυχούν για την κρατική γραφειοκρατία, η οποία τους τυλίγει μέσα της και πνίγει τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, το δυναμισμό. Αναζητούν το νόημα όλων αυτών αλλά απογοητεύονται όταν διαπιστώνουν μέσα από τις πράξεις των συλλογικών οργανώσεων και των πολιτικών σχηματισμών, μια δεδομένη ανελευθερία, που κατά βάθος καταργεί την «υποτιθέμενη» δημοκρατική τους υπόσταση.

Βρισκόμαστε στο τέλος του 2015 και κατά τα τελευταία τουλάχιστον έξη χρόνια ζούμε όλοι στο φάσμα μιας κρίσης, η οποία κάθε άλλο παρά είναι μονάχα οικονομική. Η κατάσταση αυτή έχει φτάσει στο απροχώρητο και αυτό που επιβεβαιώνεται σταθερά και βαθμιαία είναι η ασυδοσία και η ανεπάρκεια των πολιτικών ιθυνόντων μιας περιόδου σαράντα τουλάχιστον χρόνων. Η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων, πυλώνων του κυπριακού πολιτικού σκηνικού, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη και πλέον αδιαμφισβήτητη. Κάποιοι εξ ημών, επιλέγουμε τον δύσκολο δρόμο της αφύπνισης των πολιτών, καλώντας τους να κατανοήσουν ότι η συμβολή των πολιτικών κομμάτων στη διαχείριση των κοινωνικών αναγκών και την εξασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών διαβίωσης των πολιτών όχι μονάχα ήταν αρνητική, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα έχει αποβεί καταστροφική. Μας έχουν πείσει να παραιτηθούμε από την αναζήτηση και μέριμνα για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την υπηρέτηση του κοινού αγαθού, κάνοντάς μας ταυτόχρονα συντελεστές του συλλογικού αυτού πάθους και της γενικότερης λαφυραγώγησης του κράτους μας.

Στην Κύπρο, όσο είναι ακόμη καιρός, απαιτείται ένας γενναίος επαναπροσδιορισμός της πολιτικής, των πολιτικών και των πολιτικών κομμάτων, αν θέλουμε να βγούμε από τα σημερινά αδιέξοδα. Όσο η πολιτική κυριαρχείται και είναι τσεπωμένη από τους οικονομικούς παράγοντες και από πρόσωπα ανακυκλούμενα στον πολιτικό στίβο και σχεδόν απόλυτα επαγγελματοποιημένα, δεν μπορεί να προωθηθεί ούτε καν τρόπος αυτοκριτικής και αυτοκάθαρσης. Οι πολίτες πρέπει να αποτινάξουμε το ζυγό των κομμάτων, όπως λειτούργησε μέχρι τώρα και να προχωρήσουμε σε νέες επιλογές. Κατά βάθος, τα πιο πάνω δεν αποτελούν πρόβλημα πολιτικής αλλά ποιότητας ζωής, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πολιτιστικό και πνευματικό προσανατολισμό, στηριγμένο σε πανανθρώπινες αλήθειες που προσδιορίζουν τον άνθρωπο ως πολίτη, ο οποίος κάθε άλλο παρά μπορεί να χαρακτηρίζεται, μέσα στο πλαίσιο της μαζικής κοινωνικοποίησης, με την αφηρημένη διατύπωση «παραγωγική μονάδα».

Η νέα γενιά έζησε έντονα στην περίοδο μετά την εισβολή του 1974 τις καταστάσεις και τα πάθη μιας χώρα κατακτημένης, παίρνοντας μέρος σε αντικατοχικές εκδηλώσεις, μένοντας προσηλωμένη σε μια γρηγορούσα «κομματική πίστη», που άγγιζε και αγγίζει διαστάσεις «μυστικής εμπειρίας», οραματιζόταν και οραματίζεται την υπέρβαση της κομματοκρατίας, στην οποία έβλεπε από καιρό να βαδίζει ο κυπριακός ελληνισμός, παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του. Τα "πρότυπα" λοιπόν, για αυτή την αλλαγή που όλοι επιθυμούμε-έχοντας διαφορετικό επίπεδο ετοιμότητας για να κάνουμε τις προσωπικές μας υπερβάσεις-δεν μπορεί να είστε εσείς, που με τη συμμετοχή σας, την ανοχή σας και τη συμβολή σας φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δρ Δώρος Παφίτης - Α’ Αντιπροεδρος Συμμαχίας Πολιτών

*Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com