Tο σκάνδαλο Watergate και η διασύνδεση με το κατασκοπευτικό βαν στην Κύπρο

Η υπόθεση του κατασκοπευτικού βαν στην Κύπρο, παρομοιάστηκε από στέλεχος του ΑΚΕΛ ως ένα νέο σκάνδαλο τύπου Watergate.

Συγκεκριμένα, το μέλος Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ Χρίστος Χριστοφίδης κληθείς από στην «Πρώτη Εκπομπή» με τον Λάζαρο Μαύρο και Μάριο Πούλλαδο να σχολιάσει δημοσίευμα της εφημερίδας «Χαραυγή»

για επισκέψεις του Διευθυντή της εν λόγω εταιρείας παρακολουθήσεων στα γραφεία του ΔΗΣΥ και ερωτηθείς εάν το ΑΚΕΛ έπεσε θύμα κατασκοπείας, απάντησε ως εξής: «Κοιτάχτε, εδώ και πολύ καιρό, δεν το κρύβω ότι υπάρχει μια ανησυχία για τέτοιους είδους ενέργειες ή για πληροφορίες που φαίνεται ότι με κάποιους τρόπους διέρρεαν από τα γραφεία ή στελέχη του ΑΚΕΛ. Εμείς, ανησυχούμε πάρα πολύ…». Και συνέχισε λέγοντας: Η ουσία του θέματος είναι ότι μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κυπριακό Watergate. 

Τι ήταν όμως το σκάνδαλο Watergate; 

Το Watergate ήταν το όνομα ξενοδοχείου, στην Washington DC, όπου είχε τα κεντρικά γραφεία η Εθνική Επιτροπή Δημοκρατικών, το 1972.

Στις 17 Ιουλίου εκείνου του έτους, ο Frank Willis, φύλακας του κτιρίου παρατήρησε πως υπήρχε κολλητική ταινία που κάλυπτε τα μάνταλα σε πόρτες από το γκαράζ έως εκείνες των γραφείων στον 6ο όροφο τη Democratic National Committee -ώστε να μην κλείνουν.

Τις έβγαλε, αλλά όταν επέστρεψε στους χώρους μια ώρα αργότερα, βρήκε νέες ταινίες στις κλειδαριές.

Τηλεφώνησε στην αστυνομία που πρόλαβε επί τω έργω πέντε άνδρες να κλέβουν έγγραφα και να τοποθετούν κοριούς στα τηλέφωνα.

Συνελήφθησαν, τους ασκήθηκε δίωξη δυο μήνες μετά και τον Γενάρη του 1973 καταδικάστηκαν.

Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τον Nixon. Kαι ναι, η υπόθεση αυτή έγινε ταινία το 1976, με τίτλο “All the President's Men”, με πρωταγωνιστές τους Robert Redford και Dustin Hoffman.

Αποδείχθηκε πως αυτοί οι πέντε άνδρες (Virgilio González, Bernard Barker, James McCord, Eugenio Martínez και Frank Sturgis), οι οποίοι πέρασαν στην ιστορία ως “υδραυλικοί του Λευκού Οίκου” εκτελούσαν εντολές στενών συνεργατών του Πλανητάρχη.

Στόχος τους ήταν να σταματήσουν τις διαρροές απόρρητων εγγράφων, όπως των Pentagon Papers για τα οποία σας γράψαμε, με αφορμή την κυκλοφορία της κινηματογραφικής ταινίας “The Post” .

Πώς όμως, προέκυψε το “υδραυλικοί”: Ανήμερα των Ευχαριστιών, το 1972, ο David Young -δικηγόρος, επιχειρηματίας και ακαδημαϊκός που ήταν ειδικός συνεργάτης του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, επί Nixon- έφτασε σπίτι του, αφότου είχε συγκροτήσει την Ειδική Ερευνητική Μονάδα, όταν η γιαγιά του τον ρώτησε “τι κάνεις στο Λευκό Οίκο” και απάντησε “βοηθώ τον πρόεδρο να σταματήσει διαρροές”, με τη γιαγιά του να λέει “α, δηλαδή είσαι υδραυλικός”!

Την Πέμπτη 27 Ιανουαρίου του 1972, ο G. Gordon Liddy, οικονομικός σύμβουλος της Επιτροπής για την Επανεκλογή του Προέδρου και ο John Ehrlichman, σύμβουλος και βοηθός του Προέδρου Εσωτερικών Σχέσεων της Κυβέρνησης Nixon, παρουσίασαν πρόγραμμα που είχε ως στόχο το τέλος των διαρροών. Την ενέκριναν οι υπεύθυνοι της εκστρατείας, όρισαν ως υπεύθυνους τους E. Howard Hunt και James McCord (αμφότεροι πρώην πράκτορες της CIA) και πέρασαν στο παρασύνθημα. Όπως δήλωσε αργότερα ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, John Dean “αυτή ήταν η αρχή του χειρότερου πολιτικού σκανδάλου του 20ου αιώνα και του τέλους της προεδρίας του Nixon”.

Oι "Υδραυλικοί"

Στο πλάνο είχε περίοπτη θέση η διάρρηξη των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος, για να φωτογραφίσουν τα έγγραφα της καμπάνιας τους και να “παγιδεύσουν” τα τηλέφωνα. Ανέθεσαν τις διαρρήξεις στους “υδραυλικούς”. Η πρώτη έγινε στις 28 του Μάη, όταν τοποθετήθηκαν κοριοί σε δυο τηλέφωνα -των ιθυνόντων της καμπάνιας. Το αποτέλεσμα ήταν θαυμαστό, όχι όμως αρκετό για τους ιθύνοντες νόες, που σχεδίασαν νέα έφοδο στις 17/7, με τα αποτελέσματα που διαβάσατε παραπάνω.Πάνω στους συλληφθέντες βρήκαν 2.300 δολάρια σε ρευστό -με νομίσματα 100 δολαρίων που είχαν συγκεκριμένη σειρά σειριακών αριθμών και αργότερα συνδέθηκαν με χρήματα της προεκλογικής εκστρατείας του Nixon, καθώς ήταν μεταξύ αυτών που του είχε δωρίσει σπόνσορας του-, μηχάνημα με το οποίο είχαν συνδεθεί στη συχνότητα της αστυνομίας, 40 ρολά φιλμ, 2 κάμερες και δακρυγόνα όπλα, στο μέγεθος στυλό. Καταδικάστηκαν στις 15/6, μαζί με τους Hunt (το όνομα του υπήρχε σε σημειωματάρια που είχαν μαζί τους οι Barker και Martinez) και Liddy για συνωμοσία, κλοπή και παραβίαση ομοσπονδιακών νόμων για υποκλοπή. Όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν δηλώσει ένοχοι.

Η αρχική αντίδραση ήταν η άρνηση

Μετά τις συλλήψεις των Hunt και Liddy προέκυψε μια γενικότερη ανησυχία στην κυβέρνηση, καθώς αμφότεροι είχαν ασχοληθεί και με άλλες μυστικές δραστηριότητες του Λευκού Οίκου (παρέα με τους “υδραυλικούς”). Τα “κεφάλια” της ιστορίας κατ' αρχάς κατέστρεψαν τα όποια έγγραφα ή ντοκουμέντα (καταθέσεις χρημάτων κλπ) που συνέδεαν τον Nixon μαζί τους. Μετά, παρουσιάστηκε προϊόν υποκλοπής στο οποίο ο Πλανητάρχης ακουγόταν να λέει “ποιος μαλάκας διέταξε αυτήν τη διάρρηξη;” και αποδείκνυε ότι δεν είχε γνώση επί όσων συνέβησαν στα γραφεία των Δημοκρατικών... πριν συμβούν. Δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν τα στοιχεία που αποδείκνυαν πως ο Nixon διέταξε τον HD Haldeman (υπεύθυνο προσωπικού) να μπλοκάρει την έρευνα του FBΙ, για τη διάρρηξη. Αυτά βγήκαν στην επιφάνεια, αφότου εκείνος ορκίστηκε πως ουδείς εκ των μελών της κυβέρνησης είχε ανάμειξη.

Και εδώ μπαίνει στην ιστορία (ξανά) η Washington Post

Άρθρα που επικαλούνταν “ανώνυμη πηγή” και υπέγραφαν οι Bob Woodward και Carl Bernstein στη συγκεκριμένη εφημερίδα, αποκάλυψαν πληροφορίες που αφορούσαν τη διάρρηξη και τις προσπάθειες που έγιναν για συγκάλυψη. Τα στοιχεία ήταν τέτοια που ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός του Υπουργείου Δικαιοσύνης, του FBI και της CIA. Οι ρεπόρτερ είχαν εξασφαλίσει και συνέντευξη από την Judy Hoback Miller, η οποία κρατούσε τα βιβλία του Nixon και αποκάλυψε πληροφορίες για κακή διαχείριση πόρων, αλλά και για αρχεία που είχαν καταστραφεί. Η ανώνυμη πηγή της Post συνέχισε να δίνει ακράδαντα στοιχεία και απέκτησε το κωδικό όνομα “Deep Throat”.

Αρχικά, ο Λευκός Οίκος έκανε λόγο για ανυπόστατα δημοσιεύματα. Είχαν κοντά τους και διάφορα μέσα, όπως τη Washington Star-News, τη Chicago Tribune και τη Philadelphia Inquirer και τους Los Angeles Times. Μόνο που η Post συνέχισε να δίνει αδιάσειστα στοιχεία, όπως για παράδειγμα αυτό που συνέδεε τον υπεύθυνο προσωπικού του Nixon, με πληρωμές από μυστικά κονδύλια, ενώ παράλληλα άρχισαν να προκύπτουν ανάλογα δημοσιεύματα στους New York Times και το Times Magazine. Ναι, τους φρόντισε και αυτούς το “Βαθύ λαρύγγι”.

Μετά την καταδίκη των “υδραυλικών” και την αποκάλυψη πως είχαν εμπλοκή και σε ληστεία που αφορούσε τα Pentagon Papers (τα ψέματα της αμερικανικής κυβέρνησης, σε σχέση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ), τα media άλλαξαν άρδην τακτική. Το 40% των Αμερικανών δήλωσε, σε δημοψήφισμα, πως δεν εμπιστεύεται πια την κυβέρνηση, που επιτέθηκε με μεγαλύτερη δύναμη στους δημοσιογράφους. Οι τελευταίοι συνέχισαν να αποκαλύπτουν ανάμειξη του Nixon με ουκ ολίγες παράνομες δραστηριότητες.

Ο Πλανητάρχης ζήτησε την παραίτηση των Haldeman και  Ehrlichman, όταν πια επιβεβαιώθηκε με όλα τα μέσα η εμπλοκή τους στο Watergate, αλλά και αυτή του Γενικού Εισαγγελέα, του συμβούλου του Λευκού Οίκου και άλλων αξιωματούχων που είχαν εμπλακεί στην απόπειρα συγκάλυψης. Οι καταδικασμένοι άρχισαν να μιλούν από τη φυλακή, τα στοιχεία έγιναν εκατοντάδες (για ληστείες, ξέπλυμα χρημάτων, δωροδοκίες για σιωπή κλπ), με την απομαγνητοφώνηση των ηχογραφημένων συνομιλιών, αυξήθηκαν οι συλλήψεις και έγιναν ξεκάθαρες οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν από τον Nixon -που έδωσε και από μόνος του ηχογραφημένες συνομιλίες, οι οποίες όπως διαπιστώθηκε το 2003, είχαν υποστεί μοντάζ.

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1974 το Κογκρέσο ενέκρινε την έρευνα για τις κατηγορίες εναντίον του Προέδρου και στις 27/7 με ψήφους 27-11 ο Nixon κατηγορήθηκε επίσημα, για παρακώλυση της δικαιοσύνης. Στις 29/7 προστέθηκε η κατάχρηση εξουσίας και στις 30/7 η ασέβεια προς το Κογκρέσο. Ο Πρόεδρος επέμενε πως δεν πρόκειται να παραιτηθεί.

Στις 5 Αυγούστου ο Λευκός Οίκος αποκάλυψε κασέτα με ηχογραφημένη συνομιλία που έως τότε ήταν άγνωστη. Μιλούσε ο Πλανητάρχης με τον Haldeman, στο Οβάλ γραφείο για το πώς θα σταματήσουν το FBI από τη συνέχιση της έρευνας για τη διάρρηξη στο Watergate. Αναγνώρισαν πως αν δεν γίνει αυτό, υπάρχει τεράστιο ρίσκο να αποκαλυφθεί η θέση τους στο σκάνδαλο. Αυτή η κασέτα ονομάστηκε “smoking gun”, καθώς περιέλαβε και στοιχεία για το πώς τα χρήματα έφυγαν από το ταμείο του κόμματος, με κατεύθυνση τις τσέπες των “υδραυλικών”. Εκείνη την ημέρα το Κογκρέσο είχε αποφασίσει πια την αποπομπή του Nixon, ο οποίος παραιτήθηκε μέσω τηλεοπτικού μηνύματος, στις 8/8 του 1974.

Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, με άρθρο του στο Vanity Fair, το “βαθύ λαρύγγι” αποκαλύφθηκε. Νωρίτερα, είχε καταθέσει σε δικαστήριο πως... δεν ήταν αυτός ο τύπος. Εξήγησε πως την εποχή του σκανδάλου είχε συναντηθεί πολλάκις, κρυφά, με τον Woodward, σε υπόγειο πάρκινγκ. Τον είχε προειδοποιήσει και ότι το FBI προσπαθούσε να ανακαλύψει πού βρίσκει (εκείνος και άλλοι δημοσιογράφοι -παρεμπιπτόντως, είχαν “παγιδευθεί” τα τηλέφωνα πέντε εκπροσώπων του Τύπου, όπως αποδείχθηκε αργότερα) τις πληροφορίες για ευρύτερο δίκτυο εγκλημάτων, το οποίο προσπαθούσε να καλύψει το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών. Ο Felt παραιτήθηκε στις 22/6 του 1973. Νωρίτερα, είχε δώσει στοιχεία για το Watergate και σε άλλα μέσα. 

Ο Woodward δεν είχε συστήσει καν τον Felt στον άμεσο συνεργάτη του, Carl Bernstein, μέχρι το 2005, όταν η κόρη του πληροφοριοδότη τον έπεισε να ομολογήσει την ταυτότητα του. Οι τρεις τους είχαν συναντηθεί ένα απόγευμα, για δυο ώρες, στη Santa Rosa, όπου έμενε ο Felt αφότου βγήκε σε σύνταξη. Σε αυτήν τη συνάντηση είχε παραδεχθεί ότι ο ρόλος του, στην πτώση του Nixon, ήταν διττός. Ήταν μυστικός πληροφοριοδότης που κρατούσε ζωντανή την ιστορία στα media και ως μέλος του Federal Bureau of Investigation έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου να μην καταφέρει ο Nixon να επηρεάσει την έρευνα του FBI. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως χωρίς τον Felt δεν θα υπήρχε Watergate.

Ο τρόπος που χειρίστηκε η Washinton Post το θέμα, οδήγησε στις περισσότερες αιτήσεις που δέχθηκαν ποτέ σχολές δημοσιογραφίας, το 1974

H κόρη του (Joan), η οποία τον έπεισε να αποκαλυφθεί, ομολόγησε στο Time πως " η ταινία με έκανε να δω τον πατέρα μου υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Με ένα νέο, πιο συναισθηματικό τρόπο. Τον εκτίμησα περισσότερο, για όλη την πίεση που είχε και τη δύναμη να ανταποκριθεί σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση".

Στα 73 της κατάλαβε ακριβώς το ρόλο που είχε ο πατέρας της στο Watergate. Είχε κάποιες υπόνοιες, όταν τον έβλεπε να απορρίπτει αιτήματα δημοσιογράφων για συνεντεύξεις και είχε δεχθεί μόλις μια επίσκεψη από ρεπόρτερ: αυτή του Bob Woodward. Ο Landesman εξήγησε πως "το Watergate δεν είναι υπόθεση δυο ρεπόρτερ, αλλά η ιστορία ενός συστήματος. Και όταν το σύστημα καταρρέει, κάποιος πρέπει να δημιουργήσει νέο μηχανισμό". Κατέληξε δε, στο ότι " ο Felt δεν άφησε πίσω την καριέρα του, αλλά στην ουσία ρίσκαρε τη ζωή του", με τους... αντιρρησίες να επιμένουν ακόμα και σήμερα πως " στόχος του ήταν η προαγωγή".

Από: News247.gr