Πως και γιατί κυριαρχούν οι Κόκκινες Σαΐτες στο Ποδόσφαιρο

Πριν από 15 χρόνια ουδείς μπορούσε να προβλέψει τη σημερινή ηγεμονία της Ισπανίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Σε αντίθεση με τους πανίσχυρους ισπανικούς συλλόγους - προεξαρχουσών της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης - η Εθνική Ισπανίας «υπέφερε» όποτε συμμετείχε σε τελική φάση διεθνών διοργανώσεων. Ως το 2008 που κατέκτησαν τον τίτλο του Euro στη (συν)διοργάνωση Αυστρίας - Ελβετίας, οι Φούριας Ρόχας (Κόκκινες Σαΐτες) είχαν να επιδείξουν την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στο μακρινό 1964 (η τελική φάση διεξήχθη στη Μαδρίτη με τη συμμετοχή τεσσάρων ομάδων) και πολλές αποτυχίες. Σε επίπεδο Μουντιάλ, ως το 2010 που η Ισπανία αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στα γήπεδα της Ν. Αφρικής, η μεγαλύτερη διάκριση που είχε να επιδείξει η χώρα της Ιβηρικής ήταν η συμμετοχή στην προημιτελική φάση της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.

Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ισπανίας σε οικονομικό επίπεδο ανέκαθεν αδυνατούσε να συναγωνισθεί κορυφαίες δυνάμεις του αθλήματος. Ακόμη και τώρα που μετράει τρεις συνεχείς τίτλους (Euro 2008, Mundo 2010, Euro 2012), έχει μικρότερο μπάτζετ από τις ομοσπονδίες της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας. Ο προϋπολογισμός στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα έσοδα από τη συμμετοχή της στις διοργανώσεις της FIFA και της UEFA. Το 2010 που η Ισπανία στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια, τα έσοδα από τη FIFA, τους σπόνσορες και τη διαφήμιση ανήλθαν σε 138 εκατ. ευρώ. Τις χρονιές που δεν υπάρχουν διεθνείς διοργανώσεις τα έσοδα είναι μικρότερα - το 2011 ανήλθαν σε 100 εκατ. ευρώ - ενώ και οι κρατικές χορηγίες είναι ελάχιστες.

Η επανάσταση στο ισπανικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στην ανάγκη αλλαγής ρότας, συνέβαλαν δύο γεγονότα. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης με ποδοσφαιριστές κάτω των 23 ετών και η αδυναμία της εθνικής ομάδας των ανδρών να προκριθεί την ίδια χρονιά στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Σουηδίας. Τρία χρόνια μετά η ισπανική ομοσπονδία ξεκίνησε διάλογο με τους συλλόγους, αντικείμενο του οποίου ήταν η δημιουργία μιας εθνικής ομάδας ικανής να διεκδικήσει τίτλους στις μεγάλες διοργανώσεις. Ο διάλογος οδήγησε στις παρακάτω πέντε βασικές αποφάσεις:

1. Δημιουργία συστήματος ανάδειξης των ταλέντων

Ολες οι ισπανικές ομάδες είχαν τις δικές τους ακαδημίες. Η ομοσπονδία απλώς επεξεργάστηκε τον τρόπο επιλογής και ανάδειξης των καλύτερων παικτών. Η Ρεάλ, για παράδειγμα, διέθετε 13 ηλικιακές ομάδες. Η ομοσπονδία διοργάνωσε πρωταθλήματα για όλες τις ηλικίες. Μέσα από αυτή τη διαδικασία οι νέοι ποδοσφαιριστές αποκτούν αγωνιστική εμπειρία. Επιπλέον η ισπανική ομοσπονδία έχει 19 περιφερειακές ομοσπονδίες, καθεμία από τις οποίες διαθέτει τη δική της εθνική ομάδα. Οι πληροφορίες για τις δυνατότητες των παικτών καταλήγουν στη Μαδρίτη όπου είναι η έδρα της κεντρικής ομοσπονδίας.

Από τους αγώνες μεταξύ των 19 περιφερειακών εθνικών ομάδων επιλέγονται οι παίκτες που θα στελεχώσουν την Εθνική νέων της Ισ