Η αβάσταχτη ελαφρότητα της εικόνας!

Μπορείτε να φανταστείτε ότι το συγκεκριμένο μοντέλο της παραπάνω φωτογραφίας, η Ρόμπιν Λόουλι, έχει πέσει θύμα ρατσισμού για την εξωτερική της εμφάνιση; Πως τα κακεντρεχή σχόλια για την εμφάνισή της δεν έγιναν από τους περίεργους και απαιτητικούς για την πολύ αδύνατη εμφάνιση σχεδιαστές μόδας αλλά από καθημερινές γυναίκες που θεωρούσαν πως τα πόδια της δεν είναι αρκετά λεπτά για μοντέλο, καθώς δεν υπάρχει κενό ανάμεσα στους

Και όμως ναι, αυτές που την κατέκριναν ήταν γυναίκες της διπλανής πόρτας που θα όφειλαν κάτω από κανονικές συνθήκες να επικροτήσουν την τάση του μοντέλου να είναι σωματικά πιο κοντά στις "κοινές θνητές", παρά στα ανορεξικά μοντέλα, που κατά καιρούς παρελαύνουν στα περιοδικά και στις διαφημίσεις.

Χρειάζεται πια, κρίνεται επιτακτική η απαίτηση, τα πρότυπα των γυναικών να κινούνται με βάση το φυσιολογικό βάρος, την υγιεινή διατροφή και πάνω από όλα τη ψυχική υγεία. Ας μη γελιόμαστε, τόσο η νευρική ανορεξία όσο και η βουλιμία αποτελούν απλά το αποτέλεσμα μίας κατάστασης που έχει τις ρίζες της σε ψυχολογικούς παράγοντες, που έχουν σχέση με την αυτοεκτίμηση, με το πώς διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, τα προβλήματα και τις προκλήσεις που κάθε φορά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Όταν λοιπόν βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με λανθασμένα πρότυπα, τότε όλο αυτό το ψυχολογικό βάρος εκδηλώνεται στον τρόπο που βλέπουμε το σώμα μας, το βάρος μας και τον εαυτό μας εν γένει. Το πρόβλημα καθίσταται πιο δύσκολο στις εφηβικές ηλικίες, που οι νεαρές κοπέλες, αναζητώντας τον εαυτό τους και προσπαθώντας να δημιουργήσουν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, πέφτουν συχνά θύμα της εικόνας τους και της αντίληψης πως μόνο εκείνη μετράει.

Κλείνοντας, προσπαθώ να σκεφτώ τι είδους γυναίκες και κάτω από ποια λογική κατέκριναν μία τόσο όμορφη κοπέλα… Συχνά, εμείς οι γυναίκες , ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα, προσπαθώντας να επικαλύψουμε τα δικά μας προβλήματα, ενώ με τα σχόλιά μας καθρεπτίζουμε τις δικές μας ανασφάλειες πάνω σε πολλά θέματα…

Επομένως το ζητούμενο είναι ένα: τα βρίσκουμε με την εικόνα μας, πολεμώντας σκληρά με τον εσωτερικό μας κόσμο και κυρίως αποδεχόμενες το γεγονός, πως το φυσιολογικό, δεν είναι το άκρο αλλά το μέσο!