Απόψεις | Τα πράσινα ευρωπαϊκά διλήμματα, του Ο. Κολοκούρη

Πράσινα Διλήμματα: Με τούτη ή με την άλλη Ευρώπη, ή μήπως με καμιά από δαύτες;

Του Ορέστη Κολοκούρη

Είναι γεγονός ότι οι πράσινοι ως η κατεξοχήν δύναμη που είναι κριτική στην ψευδή αριθμητική και την εικονική ανάπτυξη που ζούσαμε ως τώρα έχουμε επιβεβαιωθεί οδυνηρά για την πορεία της χώρας μας, της Ευρώπης και του κόσμου γενικότερα. Όμως η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε πολλές βεβαιότητες που είχαμε όχι μόνο ως κοινωνία αλλά και ως πράσινο κίνημα. Στη λογική αυτή

θέτω σε κωδικοποιημένη μορφή δύο ερωτήματα που θα επιχειρήσω να απαντήσω με βάση τα νέα δεδομένα

τι προσφέρει η ύπαρξη των Πράσινων σε μια οποιαδήποτε κοινωνία και στο σύνολο του κόσμουΠράσινοι και Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Ποια η σχέση μεταξύ τους.

Στο πρώτο ερώτημα που αφορά το ευρύτερο κοινωνικό όραμα και/ ή πρόγραμμα που προσφέρει η πολιτική οικολογία- που είναι και το ουσιαστικότερο- θα απαντήσω σύντομα καθώς οι προτεραιότητες δεν έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του 70 και το κυριότερο είναι να τις ξαναθυμηθούμε τις αρχές μας και όχι να ξανα-ανακαλύψουμε τον τροχό. Οι πράσινοι ιστορικά αποτελούν την πολιτική έκφραση ενός τρίτου κύματος ανθρώπινης χειραφέτησης στον 21ο αιώνα (μετά το δημοκρατικό του18ου το σοσιαλιστικό του 19ου-20ου) όπως ανέφερε ο Ignacio Ramonet στη Γεωπολιτική του Χάους. Ένα κύμα με βασικά χαρακτηριστικά την κριτική στην ανάπτυξη, στο μαζικό πολιτισμό στη γραφειοκρατική και ιεραρχική κοινωνία και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Μικροσκοπικά αυτό εξειδικεύεται ως η εφαρμογή μιας πολιτικής σε αυτή την κατεύθυνση και με βάση την ίδια θεωρία αλλά σε καθημερινό επίπεδο (θεσμικά ή μη).

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση δεν είναι εξίσου δεδομένη. Γενικά οι πράσινοι όπως και όλα τα κοινωνικά κινήματα έχουμε κοινωνικά προτάγματα αλλά όχι απαραίτητα γεωπολιτικό σχέδιο πέραν από έναν αφηρημένο διεθνισμό και πασιφισμό.

Το ίδιο ισχύει με το θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. «Πράσινοι» είναι και οι Σουηδοί πράσινοι, ακραίοι αντι-ευρωπαίοι, και οι Γάλλοι και Γερμανοί, συνεπείς φεντεραλιστές. Για διάφορους λόγους οι ευρωπαίοι πράσινοι ανέδειξαν από τη δεκαετία του 90 τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό τους και ταυτίστηκαν μαζί του κι ας μην ήταν στον αρχικό πυρήνα των προτάσεών τους. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι «πράσινοι» είμαστε υπέρ δημοκρατικών διεθνών οργανισμών.

Εδώ θα ήθελα να ξεκαθαρίσω, όχι γιατί ενδιαφέρει τον προβληματισμό μας αλλά για να αποφύγουμε περιττές αυθαίρετες ερμηνείες και ‘ταμπελοποίηση’: Αυτό-προσδιορίζομαι ως φεντεραλιστής. Πιστεύω στο ξεπέρασμα του κράτους-έθνους από μια Ευρώπη των περιφερειών σαν παράλληλη διαδικασία αποσύνθεσης του έθνους κράτους προς τα κάτω (περιφέρειες) και προς τα πάνω(Ευρώπη). Επίσης αναζητώ και ιστορικές αναφορές (Από τον Καρλομάγνο, το Γεώργιο του Ποντεμπράντι έως τον Ναπολέοντα) σ’ αυτό το ευρωπαϊκό όραμα γνωρίζοντας ότι κάποια οντότητα δεν φτάνει να είναι τεχνικό κατασκεύασμα αλλά θα πρέπει να έχει κάποια αναφορά στον παρελθόν και κάποιο ενοποιό στοιχείο σ