Μυλόπουλος | Ανάγκη άμεσης επαναφοράς σε νομιμότητα και ομαλή λειτουργία

Με σημερινή του δήλωση ο Πρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Μυλόπουλος καταγγέλλει εκ νέου το σωματείο εργολαβικών εργαζομένων για την 70μερη κατάληψη του κτηρίου διοίκησης με αιτήματα που το ίδρυμα εκ του ρόλου του δεν μπορεί να εκπληρώσει, όπως ο ίδιος θεωρεί. Ακόμα, ο κ. Μυλόπουλος αναφέρεται σε πολιτική κάλυψη των καταληψιών από εξωπανεπιστημιακά κέντρα, όπως συνδικαλιστικές παρατάξεις του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ κάνει έκκληση για την

επαναφορά της ομαλής λειτουργίας του ακαδημαϊκού ιδεύματος.

Χτες αργά το βράδυ και μετά από την ανακατάληψη – ύστερα από την πρωινή παρέμβαση και προσαγωγές καταληψιών εργαζομένων των αρχών – του κτηρίου διοίκησης του ΑΠΘ που ευθύνεται και για την αντιπαράθεση ΑΠΘ – ΕΚΘ, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, σε ανακοίνωσή του, κατηγορούσε τον Πρύτανη για εμπαιγμό και αναξιόπιστες τακτικές και πολιτικές.

Η δήλωση Μυλόπουλου:

Εδώ και περισσότερο από δύο μήνες το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης είναι όμηρος ενός αδιάλλακτου σωματείου εργολαβικών εργαζομένων που διεκδικεί αιτήματα από το πανεπιστήμιο, τα οποία αυτό, εκ των πραγμάτων και λόγω του θεσμικού του ρόλου, αδυνατεί να ικανοποιήσει. Η κατάληψη του κτιρίου διοίκησης για περισσότερες από 70 ημέρες έχει παραλύσει τη λειτουργία του ΑΠΘ και έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμες διοικητικές, ακαδημαϊκές και οικονομικές επιπτώσεις.

Οι καταληψίες, υποκινούμενοι και υποστηριζόμενοι από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες, όπως συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΕΚΘ και συγκεκριμένα κομματικά συμφέροντα, απολαμβάνουν μια ανεξήγητη ασυλία, που φτάνει μέχρι του σημείου ένοχοι για αξιόποινες πράξεις να περιφέρονται στα ΜΜΕ κατηγορώντας τα συλλογικά όργανα διοίκησης ενός δημόσιου ιδρύματος, τις πρυτανικές αρχές, τους κοσμήτορες και τους προέδρους των σχολών και των τμημάτων, επειδή ζητούν τη συνδρομή της Πολιτείας για άρση του αδιέξόδου. Η ασυλία την οποία απολαμβάνουν τους επιτρέπει να φτάνουν μέχρι του σημείου, εξωπανεπιστημιακοί αυτοί, να ζητούν παραιτήσεις εκλεγμένων οργάνων αυτοδιοίκησης του ΑΠΘ.

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης έκανε ό,τι μπορούσε. Στάθηκε αλληλέγγυο σε όσα από τα αιτήματα των εργαζομένων αφορούν στην επιδίωξή τους, σε συνθήκες κρίσης, να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα υπέβαλε θεσμική πρόταση για την αντιμετώπιση των εργολαβικών σχέσεων εργασίας και διεκδίκησε επιπλέον πιστώσεις από το υπουργείο, κάνοντας σαφές ότι η υποχρηματοδότηση της Παιδείας ανατροφοδοτεί την κρίση και την ύφεση. Τέλος, εξάντλησε κάθε όριο διαλόγου με τους εργαζομένους στις εργολαβίες, υποβάλλοντας προτάσεις στο πλαίσιο της νομιμότητας και των περιορισμένων, λόγω συνθηκών, οικονομικών δυνατοτήτων του. Δυστυχώς, προσκρούσαμε στην αδιαλλαξία και το μαξιμαλισμό ενός σωματείου που, υποκινούμενο από αλλότρια συμφέροντα, έχει επιδιώξεις ξένες με το Πανεπιστήμιο και με το αγαθό της Παιδείας που αυτό υπηρετεί.

Είναι φανερό ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η χειραγώγηση του ΑΠΘ από εξωπανεπιστημιακά συμφέροντα προ