Μετά την λιποαναρρόφηση η κοκαλοφαγία…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης

Η Hannah Arendt, σημειώνει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα ολοκληρωτικά καθεστώτα (με ειδική αναφορά στο ναζισμό – σταλινισμό) : «Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν προορίζονται μόνο για την εξόντωση των ανθρώπων και για τον εξευτελισμό των ανθρώπινων υπάρξεων : χρησιμεύουν επίσης για το φριχτό πείραμα που συνίσταται στην εξάλειψη, σε συνθήκες επιστημονικά ελεγχόμενες, του ίδιου του αυθόρμητου ως έκφρασης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και στη μετατροπή της ανθρώπινης προσωπικότητας σε ένα απλό πράγμα, σε κάτι που ακόμα και τα ζώα δεν έχουν».

Φρανσουά Σατελέ

– Έβελιν Πιζιέ – Κουσνέρ : Οι πολιτικές αντιλήψεις του 20ουαιώνα – Ιστορία της πολιτικής σκέψης, Αθήνα, 1982, εκδ. Ράππα, σελ. 648-649

Μετά την αφαίρεση του «λίπους», τι θα ακολουθήσει;

Ιδού το σύγχρονο υπαρξιακό ερώτημα στην Εποχή του Μνημονίου.

(Μνημόνιο = Διαταγές της κομαντατούρας, που γράφονται από γερμανικό χέρι, μεταφράζονται στα ελληνικά, τιτλοφορούνται «κυβερνητική πολιτική», εγκρίνεται με όλους τους τύπους (αν και μερικοί θα πουν : και χωρίς τους τύπους ενίοτε) μιας κατ’ όνομα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μιας και ενίοτε ΕΠΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ δεν γνωρίζει καν τι ψηφίζει, (σύμφωνα με δηλώσεις κοινοβουλευτικών), κι ακολούθως γίνονται νόμοι της γερμανικής αποικίας, που τυπικά φέρει τον τίτλο του «ελληνικό κράτος».)

Προχωρούμε λοιπόν.

Η άθλια πολιτική του μεγαλειώδους μνημονιακού ψεύδους, δήλωνε ΑΡΧΙΚΑ ότι στόχος της πολιτικής που επέβαλε ήταν –είναι- να αφαιρεθεί το «λίπος» από τα «παχύσαρκα» εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων, ΚΑΙ ΙΣΑΜΕ ΕΚΕΙ!

Τόλεγε η ξένη κομμαντατούρα, τόλεγε και η ντόπια ηχώ της.

Τι ήταν αυτό το «λίπος»;

«Λίπος» ήταν –λέγανε- αποδοχές και συντάξεις που γίνονταν καθ’ υπέρβαση των δυνατοτήτων του δημοσίου κορβανά. Αυτό από μόνο του, παρέπεμπε ΕΙΔΙΚΑ στις αποδοχές και τις συντάξεις του Δημοσίου τομέα.

Έτσι ξεκίνησε το ψέμα, που επρόκειτο στα πλαίσια της στρατηγικής του σαλαμιού, να ξεδιπλωθεί τμηματικά, με δόσεις.

Τόχω ξανασημειώσει : ένα σαλάμι μισού μέτρο, αν στο χώσω βίαια στο λαιμό για να το καταπιείς με τη μια, απλά θα σε πνίξω μια κι έξω, ενώ μπουκιά – μπουκιά, μια χαρά στο τέλος θα σου δώσω να φας αυτό που θέλω και όπως το θέλω.

Στη συνέχεια, ως γνωστόν, περιέλαβαν μέσα στην έννοια του «παχύσαρκου» εισοδήματος, και τις αποδοχές και συντάξεις του ιδιωτικού τομέα, που ΑΡΧΙΚΑ είχε την ψευδαίσθηση ότι θα διασώνονταν.

Διότι, μας είπαν, σύμφωνα με την ανιστόρητη και αντιεπιστημονική τους εξήγηση, οι αποδοχές των ιδιωτών υπαλλήλων και εργατών ήταν σε τέτοιο επίπεδο που επιβάρυναν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής –ιδιωτικής- οικονομίας. «Λίπος» λοιπόν και ο μισθός του ιδιώτη υπαλλήλου, τουθόπερ σημαίνει βάρος στη ράχη του αλόγου του ιδιωτικού επιχειρείν, που αν το βάρος αυτό αφαιρούνταν από τη ράχη του, θα εκάλπαζε κατά τρόπο θαυμαστό.

Έτσι λοιπόν, ιδιώτες και δημόσιοι μισθωτοί, κατηγοριοποίηθηκαν ως ένα και το αυτό : αμφότεροι