AIESEC story | Οι εμπειρίες μου από την Αλεξάνδρεια

» Ήταν αρχές Μαΐου αν θυμάμαι καλά όταν με ενημέρωσαν κάτι φίλοι μου για κάποια εθελοντικά προγράμματα στο εξωτερικό μέσω του φοιτητικού οργανισμού AIESEC. Ασφαλώς πλησίαζε καλοκαίρι και επειδή τα προγράμματα διαρκούσαν ενάμισι μήνα δηλαδή όλη τη καλοκαιρινή περίοδο ήμουνα λίγο διστακτικός  Το πρόγραμμα που με ενδιέφερε κυρίως αφορούσε την προώθηση της τουριστικής εικόνας της Αιγύπτου

ιδιαίτερα μετά το πλήγμα που είχε υποστεί από την επανάσταση μέσω της συγγραφής δημοσιογραφικών άρθρων και λήψη φωτογραφιών από τα ταξίδια που θα κάναμε. Ύστερα από μια σύντομη ενημέρωση στα γραφεία του οργανισμού σχετικά με το πρόγραμμα ,η ιδέα της συμμετοχής μου γινόταν όλο και πιο ελκυστική. Η σκέψη να ταξιδέψω σε μια τελείως διαφορετική χώρα, να γνωρίσω και ν αλληλεπιδράσω με ανθρώπους από άλλα μέρη του κόσμου ενώ παράλληλα θα δουλεύω εθελοντικά για την αναβάθμιση της κοινωνίας που θα εργάζομαι με είχε εξιτάρει. Μερικές φορές όταν θες να κάνεις καινούρια πράγματα στη ζωή σου μακριά από τη πεπατημένη είναι καλό να ακολουθείς το ένστικτο σου και όχι να υπεραναλύεις τα θετικά και τα αρνητικά με τη λογική. Έτσι λοιπόν χωρίς να το πολυσκεφτώ έκανα αίτηση για το πρόγραμμα που μ ενδιέφερε και ύστερα από δυο συνεντεύξεις, μια από την τοπική του οργανισμού στο πανεπιστήμιο μου και μια με τη τοπική του οργανισμού στην Αλεξάνδρεια ,εξασφάλισα τη συμμετοχή μου στο πρόγραμμα .

Η μέρα αναχώρησης μου από την Ελλάδα ήταν 6 Ιουλίου και μετά από μια σύντομη πτήση μιάμισης ώρας είχα φτάσει στο αεροδρόμιο της Αλεξάνδρειας. Εκεί μας περίμενε ο Μίνα εκπρόσωπος του οργανισμού και υπεύθυνος να μας οδηγήσει εμένα και τ αλλά παιδία από την Ελλάδα στα διαμερίσματα μας .Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου εμπειρία στους δρόμους της Αιγύπτου. Στριμωγμένοι σ ένα ταξί για να πάμε από το αεροδρόμιο στη πόλη ,αγκαλιά με τις βαλίτσες ο ένας πάνω στον άλλο να διασχίζουμε τους δρόμους σα το τραινάκι του τρόμου πότε στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας πότε στη δικιά μας μέσα από ένα χαοτικό ήχο από κόρνες, φλάς και περίεργες αραβικές λέξεις που δε κατάλαβα ποτέ. Φτάνοντας στο διαμέρισμα γνωριστήκαμε με τους συγκατοίκους μας. Εγώ έμενα με τα δύο παιδία από την Ελλάδα ,τον Άλεξ και τον Γιώργο, τον Leon από την Ολλανδία ,τον Ali από το Πακιστάν και τον Ryan από τη Κίνα. Μετά από μια σύντομη γνωριμία και στη συνέχεια μια εκτενέστερη ανταλλαγή απόψεων σε διάφορα θέματα συνειδητοποίησα πόσο ενδιαφέρον είναι να αλληλεπιδράς και να παρατηρείς το τρόπο σκέψεις ανθρώπων από διαφορετικές χώρες. Πόσο μάλλον να συμβιώνεις μαζί τους. Την επόμενη μέρα γνώρισα και τα υπόλοιπα παιδιά του προγράμματος . Είχα ενθουσιαστεί. Ήμασταν φοιτητές από τουλάχιστον 18 διαφορετικές χώρες όπως Κολομβία ,Μεξικό, Κένυα, Ινδία και Καναδά. Ήταν σα να είχε μαζευτεί όλος ο πλανήτης σ ένα δωμάτιο. Στις πρώτες μέρες του προγράμματος στην Αλεξάνδρεια είχαμε αρκετό χρόνο για να γνωριστούμε , να κάνουμε παρέα και να βγαίνουμε. Όσων αφορά την εμπειρία μου στην αιγυπτιακή κουζίνα μπορώ να πω ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικ