Η αίσθηση του θανάτου

O θάνατος έχει απασχολήσει πολλούς κι ίσως σ’ αυτόν να βρίσκεται η πηγή κάθε φιλοσοφίας, κάθε τέχνης, κάθε προσπάθειας.Ο θάνατος λοιπόν έχει απασχολήσει πολλούς, και καθένας από την πλευρά του μπορεί να πει τι ίσως είναι ή δεν είναι. Και πάνω σε τέτοιες πεποιθήσεις για το θάνατο στηρίζεται κι η ζωή που ο καθένας ακολουθεί. Η αίσθηση του θανάτου είναι ένα μυστήριο. Πώς αισθάνεσαι το θάνατο; Tον μυρίζεις; Tον βλέπεις, Tι γεύση άραγε ν’ αφήνει ο ύστατος ρόγχος; Yπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως... ο θάνατος, κατά περίεργο τρόπο, λειτουργεί σαν φορέας της τελευταίας αίσθησης. Έτσι, λοιπόν, ό,τι αισθάνεσαι την τελευταία στιγμή της ζωής σου θα σε ακολουθεί αιώνια. Aν πεθάνεις πάνω στη διάρκεια κάποιου τραγουδιού, θα σ’ ακολουθεί αιώνια αυτό το αίσθημα της συγκίνησης, της ευθυμίας ή ό,τι άλλο μπορεί να γεννήσει ένα τραγούδι. Αν πεθάνεις την ώρα που κάνεις έρωτα, θα σ’ ακολουθεί για πάντα αυτό το αίσθημα της ηδονής. Αν πεθάνεις πάνω σ’ ένα ωραίο φαγοπότι, θα σ’ ακολουθεί η αρμονία των γεύσεων που απολαμβάνεις. Εκείνοι που ακολουθούν αυτή την πίστη προσπαθούν όσο μπορούν, όσο ζουν, να αισθάνονται όμορφα και να ακολουθούν το κέφι τους όπως το καταλαβαίνει ο καθένας. Άλλωστε δεν μπορούν να ξέρουν (όπως κι όλοι μας) πότε μπορεί να πεθάνουν. Με τον καιρό όμως έγινε κατανοητό πως είναι αδύνατο να κυνηγάς διαρκώς την ωραία αίσθηση. Γιατί κάθε ευδαιμονία σχεδόν πάντα ακολουθείται από κάτι δυσάρεστο, έστω κι αν αυτό είναι το γεγονός και μόνο της απογοήτευσης πως η συγκεκριμένη ωραία αίσθηση τελείωσε. Το δείπνο κάποτε κουράζει, οι εραστές νυστάζουν, το τραγούδι φτάνει στο φινάλε του. Κι αν από διαβολική σύμπτωση πεθάνεις σ’ αυτό ακριβώς το σημείο; Aν πεθάνεις πάνω στην ώρα του πιο εκνευριστικού πονόδοντου; Tου πιο ανατριχιαστικού φάλτσου; Aν πεθάνεις τη στιγμή που απογοητευμένος κι οργισμένος χάνεις το λεωφορείο; Tι κατάρα αυτή η αίσθηση να σ’ ακολουθεί αιώνια! Σιγά σιγά λοιπόν, αυτοί οι θιασώτες της ιδέας της τελευταίας αίσθησης που διαρκεί αιώνια, προσπαθούσαν περισσότερο ν’ αποφύγουν την κακή αίσθηση παρά να πετύχουν την ωραία. Μ’ αυτό τον τρόπο οδηγήθηκαν στο να προσεγγίσουν την αγαλλίαση της παραίτησης που πολλές φορές συναντάμε στις ανατολικές θρησκείες. Kαι σταδιακά, έφτασαν στο σημείο να μην κάνουν τίποτα. Μα και πάλι, το γεγονός και μόνο ότι ζούσαν, έστω καθισμένοι σε μια καρέκλα ενός σκοτεινού δωματίου, παραιτημένοι από κάθε πάθος κι επιθυμία, αποκλείοντας κάθε σκέψη, κάθε αίσθηση, το γεγονός και μόνο ότι ζούσαν, τους ανησυχούσε. Kαι ξέρετε τι παιχνίδια μπορεί να παίξει ο νους. Κατάλαβαν λοιπόν πως το ωφελιμότερο θα ήταν να μην είχαν γεννηθεί καν. Kατέληξαν στην άποψη πως η πιο ωραία αίσθηση είναι αυτή της μη ύπαρξης. Τελειώνοντας να μην ξεχάσω να τονίσω πως οι πιστοί της περίεργης αυτής ομάδας έχουν χαθεί όλοι.