Έγκλημα και ατιμωρησία

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ είπαμε, το ξαναγράψαμε, οικουλτουριαραίοι αντιδρούν, εμείς επιμένουμε. Όχι στα πλαδαρά και στα χάδια τουεγκληματία. Σκληρή τιμωρία του δολοφόνου, για λόγους δικαιοσύνης, ίσηςμεταχείρισης και για να συνετιστούν οι επίδοξοι. Την επαναφορά της θανατικήςποινής για ειδεχθή εγκλήματα κι ας αφήσουν τα κάλπικά τους οι εμπνευστές τωννόμων της μαλθακότητας και της «ανθρωπιά» με ξένο αίμα. Αυτοί (οι νομοθέτες,ξένοι και ντόπιοι) φυλάσσονται από ντουζίνες χωροφύλακες, οι....... βίλες τους δενχάσκουν χωρίς φρουρούς και φύλαξη και το ζητούμενο είναι η…εύνοια τουψηφοφόρου, εκπεφρασμένη σε ψήφο.
ΑΚΟΥΣΑΜΕ για τη δολοφονία τουάτυχου περιπτερά, τρομάξαμε μη μας συμβεί κάτι ανάλογο, ρίξαμε το ανάθεμα στουςδολοφόνους-πιστολέρο και πήγαμε για ύπνο. Το ίδιο και οι νομοθέτες μας, που δεντους πιάνει ο ύπνος. Για την επανεκλογή που «παίζεται» και για τους δολοφόνουςπου δεν παίζονται. ΚΙ ύστερα, στηθήκαμε στο«γυαλί». Κάτι σαν…διασκέδαση και ψυχαγωγία. Για τη ληστεία των ξερακιανών μετην κουκούλα. Γρήγορες κινήσεις στο χρυσοχοείο, φάπες στον πελάτη(!) και η λείαστο σεντόνι. Για το κύκλωμα κλεπταποδόχων που περιμένουν, σε κοινωνία«εθισμένη», σε τηλεοπτικά πλάνα που δεν τα ξεχωρίζεις απ’ τα πραγματικά τηςκαθημερινότητας. Και τους πολιτικούς; Να σοφίζονται νόμους μόνο για την…μηευθύνη υπουργών.ΕΜΕΙΣ βλέπουμε τον κακοποιόκάθε βαθμίδας, αγανακτούμε και…αυτοσχεδιάζουμε. Με ιδέες απλές που πέφτουν στοκενό, γιατί (το ξανάπαμε) οι νομοθέτες μας περί άλλα τυρβάζουν, αγωνιούν καιδεν κοιμούνται, πιο πρακτικά, επίκαιρα και…προσοδοφόρα. Φανταζόμαστε, λοιπόν,την τσογλαναρία σε φυλακή όπου θα εργάζεται για τα προς το ζην. Να μηθερμαίνεται και τρώει…τζάμπα επιβαρύνοντας τον φορολογούμενο και, βέβαια, να μησχεδιάζει, εκεί μέσα με άλλους μερακλήδες, το επόμενο χτύπημα ή «τέλειοέγκλημα» (αργία γαρ μήτηρ πάσης κακίας).ΤΙ άλλο «χρειάζονται» ταλιγνά αλητόπαιδα της (κάθε) διάρρηξης που αντιμετωπίζουν τη δουλειά σαν τοδιάολο και τρομάζουν στην αναζήτηση του μεροκάματου; Μια στρατιωτική θητεία, μετη πειθαρχία απαράβατη προϋπόθεση και την εργασία πρώτο ζητούμενο. Δεν μιλάμεγια καταναγκαστικά έργα ή βασανισμούς και καταπίεση. Για ίση μεταχείριση με τονπολίτη της καθημερινότητας μιλάμε, χωρίς μελοδραματισμούς και υποκρισία.