Τα πολύχρωμα αυγά του φιδιού εκκολάπτονται

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Σε ένα πολιτικό σκηνικό που περισσότερο θυμίζει κινούμενη άμμο και με το σύνολο, σχεδόν, των πολιτικών στελεχών των κομμάτων, να στέκονται αμήχανα μπροστά στις εκλογές, η χώρα καλείται να προσέλθει στις κάλπες. 

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου είναι οι κρισιμότερες εκλογές

από το 1975 και εντεύθεν. Είναι οι εκλογές, από τις οποίες θα κριθεί η πορεία της χώρας στις επόμενες δεκαετίες. Το διακύβευμα τους δεν είναι το «Μνημόνιο» ή το «Αντιμνημονιακό Μέτωπο», ούτε το παλιό με το καινούριο. Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει κάθε ένας χωριστά από τους ψηφοφόρους είναι αν θέλει η χώρα να παραμείνει στους κόλπους της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας ή αν θα μετατραπεί σε ένα απέραντο ανατολίτικο παζάρι με κάθε λογής πραματευτάδες, οπλαρχηγούς, και μικροφεουδάρχες.

Το ερώτημα αυτό αναδεικνύει και την υπαρξιακή αγωνία του μοντέλου που οικοδομήσαμε σα χώρα μετά την πτώση της δικτατορίας του 1974 (ναι κύριε διορθωτά το 1974 και όχι το 1973, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ανιστόρητοι). Μια αγωνία υπαρξιακή που οφείλεται στην πλημμελή, αν όχι παντελή έλλειψη αφομοίωσης των μεγάλων προταγμάτων του Διαφωτισμού, στην απουσία κουλτούρας διαλόγου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στην μακρόχρονη παράδοση του αλισιβεριού μεταξύ πολιτών, συντεχνιών και πολιτικής εξουσίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που μέσα σε αυτό το σκηνικό έχουν αναδειχθεί απόψεις, οι οποίες ευθέως αμφισβητούν και βάλλουν κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Απόψεις ολοκληρωτικές, ανεξαρτήτως του χρώματος που επέλεξαν οι εν λόγω πολιτικοί σχηματισμοί για διακριτικό τους. Απόψεις που υπονομεύουν τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας και τεχνηέντως προβάλλουν ως σωτήρες της χώρας.

Οι απόψεις αυτές δεν είναι καινούριες. Υπάρχουν στη χώρα εδώ και δεκαετίες, με την ανοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας και την ενθάρρυνση ορισμένων πολιτικών οργανισμών που ήταν και παραμένουν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Εξαιτίας όμως της αμηχανίας, της σύγχυσης και της σκόπιμης παραπληροφόρησης, οι απόψεις αυτές δείχνουν να βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα τμήμα (μικρό ή μεγάλο, θα το μάθουμε την επόμενη Κυριακή), γεγονός που κάθε άλλο παρά καλό προοιωνίζει για την πορεία της χώρας.

Η πρόσκαιρη, θέλω να πιστεύω, άνθιση αυτών των απόψεων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη που έτυχαν διάφορα «κινήματα των πλατειών» από κοινοβουλευτικά κόμματα. Ακολούθησε το εγκώμιο εκείνων που προπηλάκιζαν πολιτικούς τους αντιπάλους, εκείνων που περιέφεραν κρεμάλας με ομοιώματα πολιτικών, εκείνων που κολλούσαν αφίσες με «καταζητούμενους» πολιτικούς, επειδή είχαν απόψεις μη αρεστές στους εμπνευστές και υποδαυλιστές αυτού του μεγαλύτερου αντικοινοβουλευτικού κινήματος που γνώρισε ποτέ η χώρα.

Η ιδιότυπη ασυλία των τραμπούκων κάθε χρώματος, η πολιτική κάλυψη τους από πολιτικά κόμματα που εισπράττουν, παράλληλα, τη γενναία κρατική επιχορήγηση και απολαμβάνουν όλων των προνομίων που απλόχερα τους προσφέρει το δημ