Να μην μας στερήσουν το χαμόγελο

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

...ένα αχνό χαμόγελο, θα μου ‘δινε την πρόσκαιρη χαρά μα κι ελπίδα, πως οι άνθρωποι γύρω μου επιμένουν κι αντιστέκονται τούτο τον βαρύ χειμώνα του 2012.
Κάποτε στο Ελσίνκι, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης μου στη Φιλανδία, προκειμένου να μελετήσω το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και, κυρίως, τα σχολεία επαγγελματικής κατάρτισης και δεύτερης ευκαιρίας, κάναμε βόλτα στην προκυμαία, μαζί με συναδέλφους, γελώντας και μιλώντας δυνατά. Κάποια στιγμή με πλησίασε μια νεαρή, μελαχρινή Φιλανδή και μου ζήτησε να μας φωτογραφίσει για μια εργασία που έκανε στη σχολή φωτογραφίας που φοιτούσε. Το επιχείρημα της ήταν ακαταμάχητο: όλο το πρωί γυρνάω την πόλη και μόλις τώρα είδα χαμογελαστά πρόσωπα. Δεν αρνηθήκαμε φυσικά.

Αυτές τις μέρες, με το πολύ κρύο, έτυχε να περπατήσω πολύ στους δρόμους της πόλης. Από το ένα σημείο στο άλλο, διέσχισα ολόκληρο το κέντρο, περνώντας μέσα από φαρδιούς δρόμους, στενά, σοκάκια, πλατείες και αλέες. Από επαγγελματική διαστροφή προσέχω γύρω μου, αναζητώ λεπτομέρειες, ρωγμές, κηλίδες πάνω στο υφαντό της πραγματικότητας. Θέλω να δω τι κρύβεται πίσω από τον καθρέφτη της καθημερινότητας, να σκύψω στις χαραμάδες και δω τα λεηλατημένα τοπία που λανθάνουν της προσοχής του βιαστικού και γεμάτου έγνοιες διαβάτη.

Προσπαθώντας να αγνοήσω τα πυρωμένα χνότα των περαστικών εστίαζα στις πληγές της πόλης, πληγές χαίουσες, πυορροούσες και χάσκουσες, πρόσφατες ή παλιότερες, που κάνουν το σώμα της πόλης να σφαδάζει σιωπηλά και ως άλλος Σίσυφος να μεταφέρει το βαρύ φορτίο της μοίρας.

Σαν τη Φιλανδή φοιτήτρια αναζητούσα πρόσωπα πάνω στα οποία, ακόμη κι ένα αχνό χαμόγελο, θα μου ‘δινε την πρόσκαιρη χαρά μα κι ελπίδα, πως οι άνθρωποι γύρω μου επιμένουν κι αντιστέκονται τούτο τον βαρύ χειμώνα του 2012.  Πήγαινα και πήγαινα, περπατούσα και περπατούσα ακολουθώντας κάτι σαν το βάσανο ενός ονείρου μισοτελειωμένου.