Η παράσταση της εβδομάδας

Η πρόταση της εβδομάδας είναι μια κωμωδία που έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το αθηναϊκό κοινό.

Πρόκειται για το «Δεν Βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω» του Γιώργου Θεοδοσιάδη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη και παίζουν οι Σπύρος Πούλης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Σπύρος Σπαντιδάς και η γλυκύτατη Δήμητρα Στογιάννη.

Το έργο γράφτηκε και ανέβηκε πρώτη φορά το 1997. Είναι η τρίτη φορά που ανεβαίνει στην σκηνή και μάλιστα με τους ίδιους πρωταγωνιστές, όσον αφορά τις ανδρικές ερμηνείες. Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης έχει πει ότι, η ιδέα για το έργο είναι εμπνευσμένη από ένα παλιό ινδικό μύθο.

Τρεις φίλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ο Ιάκωβος που είναι κουφός, ο Σπίθας που είναι μουγκός και ο Φάνης που είναι τυφλός, συγκατοικούν (με όλα τα ευτράπελα που μπορεί να έχει η συγκατοίκηση τριών ανδρών, πόσο μάλλον κάποιων με ιδιαιτερότητες στην επικοινωνία μεταξύ τους, λόγω της κατάστασης τους). Οι ήρωες  ζούνε την καθημερινότητά τους χωρίς να πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την υπέρβαση και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά, τα οποία οι ίδιοι έχουν υπονομεύσει εξαιτίας της κατάστασης τους. Όλα αυτά αλλάζουν όταν μπαίνει η Ελπίδα στην ζωή τους, μια κοπέλα που ερωτεύονται και οι τρεις παράφορα. Η αγάπη και το πάθος τους για την νέα κοπέλα τους κάνει να «ξυπνήσουν» και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ποιος από τους τρεις όμως θα είναι ο τυχερός που θα κερδίσει την καρδιά της όμορφης Ελπίδας;

Η ιστορία είναι αρκετά απλοϊκή, καθώς ακολουθεί το μοτίβο μιας ρομαντικής κομεντί με τους τρεις πρωταγωνιστές να είναι ερωτευμένοι με την ίδια κοπέλα. Από εκεί και πέρα αυτό που την κάνει  τόσο ευχάριστη είναι η χρήση του πολιτικά μη ορθού, ως προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες, χιούμορ, χωρίς αυτό να γίνεται ποτέ χυδαίο ή χοντροκοπιά. Αντίθετα, προσεγγίζει το θέμα με έναν αέρα που θυμίζει παλιά ταινία του Μελ Μπρουκς, με έναν άκρως φαρσικό-σατιρικό τρόπο που  τείνει να χαθεί ως παλιομοδίτικη.

Στο τεχνικό κομμάτι της παράστασης οι φωτισμοί και τα σκηνικά είναι απλά και τυπικά χωρίς να προσθέτουν ή να αφαιρούν κάτι. Τα κουστούμια από την άλλη, ταιριάζουν γάντι με το κλίμα και τους χαρακτήρες του έργου, καθώς αποτυπώνουν τέλεια τις προσωπικότητές τους, από τους χρωματικούς συνδυασμούς μέχρι και το στυλ ντυσίματος.

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης σκηνοθετικά έχει δημιουργήσει με επιτυχία αυτό που ονομάζεται ελεγχόμενο χάος , καθώς έχει καταφέρει να στήσει πολλές δράσεις ταυτόχρονα χωρίς να χάνεται καθόλου ο έλεγχος στο τι γίνεται πάνω στην σκηνή. Έξυπνες μικρές αναφορές και μικροαλλαγές του κειμένου δίνουν μια ευχάριστη και κωμική νότα επικαιρότητας.

Αυτό βέβαια που εκπλήσσει στην παράσταση είναι η άφθονη ενέργεια και  χημεία των ηθοποιών μεταξύ τους . Όλοι περνάνε την εικόνα και την αίσθηση στον θεατή ότι διασκεδάζουν και αγαπάνε αυτό που κάνουν. Παρότι υπάρχουν στιγμές που οι ηθοποιοί φαίνεται ότι «φεύγουν» από τους ρόλους ή ψιλοαυτοσχεδιάζουν δεν ενοχλεί, καθώς δείχνουν ότι σέβονται και εκτιμούν το κοινό που έχει πάει να