Αντικοινωνικές συμπεριφορές

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Διανύοντας την πιο αδιάφορη προεκλογική εκστρατεία της Μεταπολίτευσης, δύο ήταν τα γεγονότα που τράβηξαν την προσοχή μου την εβδομάδα που πέρασε. Το πρώτο ήταν ο βανδαλισμός του Λευκού Πύργου από οπαδούς ενός ποδοσφαιρικού σωματείου στη Θεσσαλονίκη και το δεύτερο η ανακοίνωση μιας ούτως ειπείν «αριστερής» φοιτητικής παράταξης, η οποία καλεί τα μέλη της και τους φοιτητές του πανεπιστημίου να αντιγράφουν συλλογικά στις εξετάσεις.
Και τα δύο αυτά περιστατικά είναι

οι επιθανάτιοι σπασμοί μιας κοινωνίας που φεύγει οριστικά και αμετάκλητα από το ιστορικό προσκήνιο. Πρόκειται για εκδηλώσεις συλλογικής συμπεριφοράς, η οποία είναι αποτέλεσμα του άκρατου εγωισμού, της στρεβλής αντίληψης περί συλλογικού και μιας προνεωτερικής σκέψης, όπου κυριαρχεί ο φατριασμός ως ύψιστη μορφή οργάνωσης, σκέψης και λειτουργίας κλειστών ομάδων ειδικών συμφερόντων.

Γαλουχημένοι με αντιλήψεις στρεβλές από μικροί ηλικία οι πρώτοι θεωρούν πως η παγκόσμια ιστορία αρχίζει με την ημερομηνία της γέννησής της και συνεπώς τους ανήκουν τα πάντα, τα οποία και μπορούν να χρησιμοποιούν όπως θέλουν. Η έννοια της ιστορίας, του ιστορικού βάθους και της ιστορικής συνέχειας τους είναι άγνωστες. Το ίδιο άγνωστες τους είναι οι έννοιες του πολιτισμού, του δημόσιου χώρου, της κοινωνικής συμβίωσης. Θεωρούν πως αυτοί και το ποδοσφαιρικό τους σωματείο είναι το κέντρο του κόσμου, αν όχι ο κόσμος ολόκληρος.

Αντικοινωνικοί, φυγόπονοι, υπερόπτες οι δεύτεροι, ευαγγελίζονται την αλλαγή της κοινωνίας, τη στιγμή που δεν είναι ικανοί να αφομοιώσουν την ύλη ενός πανεπιστημιακού μαθήματος και να δώσουν εξετάσεις σε αυτή με αξιοπρέπεια. Θύματα αλλά και θύτες μιας στρεβλής αντίληψης περί μάθησης, θεωρούν «επαναστατική» πράξη την αντιγραφή στις εξετάσεις. Είναι οι βολεμένοι του συστήματος, οι τζαμπατζήδες, οι τεμπέληδες. Είναι εκείνοι που δεν έχουν ούτε τις δυνάμεις ούτε τη θέληση να αλλάξουν τον εαυτό τους, θέλουν, ωστόσο, να αλλάξουν την κοινωνία και μάλιστα να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στον «κόσμο που ονειρεύονται».

Και οι μεν και οι δε έχουν απέναντι τους την ίδια την κοινωνία που πασχίζει και μοχθεί να προκόψει, ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Και οι μεν και οι δε είναι εκπρόσωποι ενός κόσμου που έχει πεθάνει μέσα στη σαπίλα και τη διαφθορά.
Και οι μεν και οι δε όμως είναι βαρίδια και τροχοπέδη για ολόκληρη την κοινωνία που θέλει να προχωρήσει μπροστά και να προκόψει.

Αντίστοιχες συμπεριφορές παρατηρούνται και από άλλες ομάδες οργανωμένων ειδικών συμφερόντων. Οι συντεχνίες είναι το μεγαλύτερο κακό αυτού του τόπου εδώ και 2 περίπου αιώνες, από τότε που τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Θα μείνει στην ιστορία η πολεμική ιαχή του επικεφαλής του στρατεύματος των φαρμακοποιών : τα 11.000 φαρμακεία στην Ελλάδα θα γίνουν ο τάφος σας. Ο άνθρωπος αυτός τελείωσε πανεπιστήμιο, θεωρείται επιστήμονας και είναι συνδικαλιστικός ταγός μιας ανελέητης και αντικοινωνικής συντεχνίας που έχει εξαπολύσει πόλεμο κατά της κοινωνίας και κυρίως, κατά των αδυνάτων, των γερόντων και των ασθενών.

Διανύουμε την πιο πληκτική και αδιάφορη προεκλογική εκστρατεία της Μεταπολίτευσης. Το πολιτικό σύστημα έχει αγγίξει πλέον τα όρια της πλήρους απαξίας του από τους πολίτες. Το μεγάλο δομικό πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Και αυτό κάνει την αισιοδοξία μας να εξαντλείται σιγά - σιγά.