Εν αρχή ην το… κύρος (του Φιλ)

Οι Η.Π.Α. δεν είναι μόνο η χώρα της ευκαιρίας, αλλά και η επιτομή εκείνης όπου όλα κρίνονται (κυρίως) εκ του αποτελέσματος. Αυτό θα ισχύσει και στην περίπτωση του νέου προέδρου των Νικς, Φιλ Τζάκσον. Όσα λέγονται για την σημαδιακή επιστροφή του στην πόλη όπου κατέκτησε τον τίτλο σαν παίκτης το 1973, στο τελευταίο δαχτυλίδι της Νέας Υόρκης, είναι περισσότερο για τους ρομαντικούς. Όσα αφήνουν να εννοηθεί ο Τύπος ότι θα πετύχει -ή όχι- ο παλαίμαχος κόουτς και ρέκορντμαν σε κατακτήσεις σαν προπονητής (6 πρωταθλήματα με Μπουλς και 5 με Λέικερς) είναι για τους… μελλοντολόγους. Οι Αμερικάνοι, όμως, είναι πρωτίστως πρακτικοί. Το «περιτύλιγμα» κάθε ιστορίας (πρέπει να) είναι σαφώς ελκυστικό, όμως ακόμη και στην χώρα που επιμένουν πως «δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις μία λεπτομέρεια να σου χαλάει μία ωραία ιστορία», αυτό που κοιτούν αρχικά είναι το αποτέλεσμα. Ο Φιλ Τζάκσον, στην παρθενική του απόπειρα ως παράγοντας θα κριθεί από δαύτο. Τα 60εκατ.σολ. που του πρόσφεραν οι Νικς για να τον πείσουν είναι πολλά και πρέπει να τα… γυρίσει πίσω σε τίτλο(υς). Η ορθότητα της επιλογής του ίδιου να επιλέξει έναν οργανισμό σε διαρκή κρίση και με τον πιο απαιτητικό Τύπο και κοινό στο ΝΒΑ θα φανεί στο, όχι άμεσο, μέλλον. Άλλωστε, ο «Jax» δεν φοβήθηκε ποτέ τις προκλήσεις, έστω και το αζημίωτο. Αν θεωρήσει κανείς πως στο Σικάγο διέθετε τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, στο Λ.Α. τόλμησε να επιχειρήσει να «χειραγωγήσει» προς όφελος της ομάδας τα μεγάλα «εγώ» των Σακίλ Ο’Νιλ-Κόμπι Μπράιαντ. Πολλοί επιμένουν πως ο Τζάκσον υπήρξε πάντα ένας εξαιρετικός ψυχολόγος και όχι ένας αντίστοιχος κόουτς. Η «τριγωνική επίθεση» δεν ήταν δική του επινόηση και ποτέ δεν έκλεψε τα εύσημα από τον εμπνευστή της και συνεργάτη του, Τεξ Ουίντερ. Αλλά ήταν εκείνος που έπεισε τον Τζόρνταν πως με την δική του παρουσία και την συνύπαρξη με τον Πίπεν, οι Μπουλς δεν έχουν ανάγκη από «καθαρό» πόιντ-γκαρντ (οι Μπι-Τζέι Άρμστρονγκ και Ρον Χάρπερ δεν ήταν ποτέ αυθεντικοί πλέι-μέικερ) όλα είναι αρκετά. Και ο ίδιος που στο «τρίγωνο» των Λέικερς χώρεσε τον κορυφαίο και πιο κυρίαρχο ψηλό που κοουτσάρισε ποτέ («Σακ»). Ο Φιλ Τζάκσον ήταν, κοινώς, το πρόσωπο του πάγκου. Αυτό για τον οποίο θα τον ήθελαν πίσω στο Λ.Α. οι Κόμπι Μπράιαντ και Μάτζικ Τζόνσον. Με τον τελευταίο να απορεί «αφού οι Κόμπι είναι το πρόσωπο της ομάδας, ποιος είναι το πρόσωπο της διοίκησης;». Ο περσινός θάνατος του ιδιοκτήτη των Λέικερς, Τζέρι Μπας, άφησε μεγάλο κενό το οποίο δεν μπορούν να καλύψουν τα παιδιά του, Τζιμ και -η μνηστή του Φιλ Τζάκσον- Τζίνι Μπας ούτε ο τζένεραλ μάνατζερ Μιτς Κάπτσακ. Αυτό στοίχισε την απώλεια του Ντουάιτ Χάουαρντ. Και αυτό θέλουν να αποφύγουν στη Νέα Υόρκη. Οι Νικς έκαναν επί χρόνια οικονομία, παραχωρώντας παίκτες όπως οι Ζακ Ράντολφ, Τζαμάλ Κρόφορντ, ώστε το 2010 να έχουν χώρο στο σάλαρι-καπ να δελεάσουν τον ΛεΜπρον Τζέιμς. Όμως στις διαπραγματεύσεις, πέρα από χρήματα, δεν είχαν έναν άνθρωπο να εξηγήσει στον ΛεΜπρον το πλάνο της επιτυχίας. Η απουσία ενός στιβαρού προσώπου εξελίσσεται σε πλήγμα. Ο Χάουαρντ προτίμησε το Χιούστον (και) γιατί ο Χακίμ Ολάζουον τον έχρισε «διάδοχό» του. Ο «Superman» και ο Ντερόν Ουίλιαμς μίλησαν με το Ντάλας, αλλά δεν αντίκρισαν ποτέ μπροστά τους στις συνομιλίες τον ιδιοκτήτη, Μαρκ Κιούμπαν… Οι Νικς καλύπτουν αυτό το κενό με τον Φιλ Τζάκσον και… προκάλεσαν ένα τέτοιο στους Λέικερς. Οι Χιτ το είχαν κάνει με τον Πατ Ράιλι. Οι Μπουλς μπορούν να το κάνουν όχι απαραίτητα με έναν παράγοντα, αλλά με τον Ντέρικ Ρόουζ. Οι Σπερς έχουν τον Πόποβιτς, οι Θάντερ τον Σαμ Πρέστι και φυσικά τον Ντουράντ. Στη Νέα Υόρκη έχουν πια έναν -όχι γεννημένο, αλλά- αυτοδημιούργητο νικητή. Ο Τζάκσον δεν επέλεξε τον πάγκο, όχι τόσο για τα 67 χρόνια του. Ούτως ή άλλως, με μερικές επεμβάσεις μείωσε τους πόνους στον γοφό του και μπορεί να καβαλάει πάλι την αγαπημένη του Harley για μερικές βόλτες στην Μοντάνα! Προφανώς ήθελε πια ένα διαφορετικό όραμα για εκείνον, το οποίο ακόμη και να του πρόσφεραν οι Λέικερς, δεν τον κάλυπτε γιατί τον… «άδειασαν» πέρυσι όταν τον προσέγγισαν για επιστροφή στον πάγκο, αλλά ξαφνικά επέλεξαν τον Μάικ ΝτΆντόνι. Βεβαίως, ο Φιλ Τζάκσον παίζει ένα παιχνίδι που θαρρεί κανείς θα τον δει να στρίβει ένα νόμισμα να θα έρχεται ό,τι θέλει. Αν πετύχει, θα (ξανα)γράψει το όνομά του και στην ιστορία των Νικς. Αν δεν καταφέρει να πείσει άλλους σταρ να πλαισιώσουν τον Καρμέλο, αν δεν βρει έναν προπονητή που να καλύπτει τις δικές του προσδοκίες και τις ανάγκες του ρόστερ που θέλει να «χτίσει», αν δεν οδηγήσει τη Νέα Υόρκη στον τίτλο, θα έχει κερδίσει 12εκατ.δολ. και κανείς δεν θα μπορεί να του «πάρει πίσω» τους 12 τίτλους (σαν παίκτης και κόουτς) που έχει κατακτήσει. Όπως έγραψαν την Τρίτη (18/3) οι «New York Times» ο Τζάκσον «φέρνει άλλη κουλτούρα στους Νικς». Το σίγουρο είναι πως προσφέρει κύρος, δίχως να… ρισκάρει ακριβώς το δικό του. Αλλά ένας νικητής σαν εκείνον, δεν επαναπαύεται σε αυτό και θέλει να κάνει αυτό που ξέρει όσο λίγοι. Να μετατρέψει το «εγώ» (μέχρι και ο… «Melo» πείθεται ήδη!) σε «εμείς» και να κερδίσει! [email protected]