Το «κόλλημα» του Ομπάμα με το Βιετνάμ

Ο Ομπάμα έπρεπε να απελευθερώσει τους Αμερικάνους από τις αλληλοκατηγορίες σχετικά με το Βιετνάμ. Γιατί, λοιπόν, αναρωτιέται ο Barron YoungSmith, επέλεξε τον Κέρι και τον Χέιγκελ, δύο άνδρες που διαμόρφωσαν την κοσμοθεωρία τους από τον πόλεμο;

Όταν έβαλε υποψηφιότητα για πρώτη φορά για την προεδρία, ένα από τα κύρια στοιχεία του Μπαράκ Ομπάμα που συζητήθηκαν ήταν η ηλικία του: συγκεκριμένα, ότι ο ίδιος δεν ανήκε στη γενιά του Βιετνάμ και θα μπορούσε, επομένως, να ξεπεράσει τις φαινομενικά ατελείωτες πολιτισμικές

συγκρούσεις της Αμερικής σχετικά με την κληρονομιά του πολέμου. «Υπάρχει ένα θέμα γενεών. Η εξουσία του προέδρου δεν στηρίζεται στο Βιετνάμ» δήλωσε ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Τζέιμς Μαν, ενάμιση χρόνο μετά την ανάληψη της προεδρίας του. «Αυτός είναι ο πρώτος πρόεδρος που δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του στο πλαίσιο αυτής της πολύ ταραχώδους περιόδου». Γεγονός που καθιστά ακόμη πιο περίεργο το ότι ο Ομπάμα έχει ορίσει τον Τζον Κέρι και τον Τσακ Χέιγκελ, δύο δημόσια πρόσωπα που έχουν καθοριστεί από το Βιετνάμ, για να είναι τα πρόσωπα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Κέρι πρωτοέγινε διάσημος ως εκπρόσωπος των Βετεράνων του Βιετνάμ Ενάντια στον Πόλεμο, ενώ ο Χέιγκελ έγινε ένας αυστηρός επικριτής του Τζορτζ Μπους, καθώς επαναξιολόγησε τη δική του εμπειρία στο Βιετνάμ. Εάν εγκριθούν, τα φαντάσματα του Βιετνάμ θα βρεθούν και πάλι στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής της χώρας και θα είναι ένας πρόεδρος της νέας γενιάς που τα έβαλε εκεί.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μια πιθανότητα είναι ότι ο Ομπάμα, αφού απέφυγε αρχικά τους συσχετισμούς με το Βιετνάμ, κατέληξε στο να αντιμετωπίζει την κατάσταση της Αμερικής ως ανάλογη με εκείνη του πολέμου. Για την επαναξιολόγηση του Αφγανιστάν, ο Ομπάμα διδάχθηκε από όσα παρουσιάζονται στο ιστορικό βιβλίο Lessons in Disaster, που καταγράφει τα γραφειοκρατικά λάθη του πολέμου στο Βιετνάμ και υποστηρίζει ότι, αν είχε επιζήσει και είχε επανεκλεγεί ο Κένεντι θα είχε αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα ή θα επιδίωκε μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων γιατί δεν θα έπρεπε «να επιβεβαιωθεί μέσα από το Βιετνάμ». Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο Obama’s Wars του Μπομπ Γούντγουορντ, ο Ομπάμα άκουσε επίσης τα επιχειρήματα από συμβούλους όπως ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ και ο Τζο Μπάιντεν, ότι οι πόλεμοι ήταν σημαντικά παράλληλοι. (Ο Ομπάμα ενοχλήθηκε από τις συγκρίσεις του Χόλμπρουκ, αλλά διαβάσετε το Lessons, για το οποίο ο Χόλμπρουκ είχε γράψει κριτική στους New York Times.) Και αρκετοί παρατηρητές έχουν αναφέρει ότι, σε ένα ανεπίσημο δείπνο, ο Ομπάμα είπε στους ιστορικούς Ρόμπερτ Κάρο και Ντέιβιντ Κένεντι ότι φοβάται μήπως καταλήξει σαν τον Λίντον Τζόνσον: τα μεγάλα εγχώρια επιτεύγματά του να υπονομευθούν από τον πόλεμο στο εξωτερικό.

Μια άλλη πιθανότητα είναι η επιλογή των Κέρι και Χέιγκελ από τον Ομπάμα να δείχνει ένα κενό γενεών στους κύκλους της εξωτερικής πολιτικής των Δημοκρατικών. Πολλοί από τα νεότερα επιτελικά στελέχη που φιλοτέχνησαν τον «νέο τρόπο σκέψης» στην πρώτη θητεία της εξωτερικής πολιτικής –αυτούς που ο Μαν αποκαλεί «Obamians»- προφανώς χρειάζονται κι άλλη εμπειρία ώστε να μπορούν να διοριστούν σε μια υπουργική θέση. Στο Πεντάγωνο, για παράδειγμα, ο Ομπάμα φαίνεται να είχε λίγες επιλογές εκτός από τον Χέιγκελ. Οι επικρίσεις για την επιλογή της Μισέλ Φλούρνοϊ αφορούσαν την ηλικία της, καθώς προέρχεται από μια γενιά μετά από τον πόλεμο του Βιετνάμ και φαίνεται ότι χρειαζόταν κι άλλη εμπειρία.

Μια τρίτη πιθανότητα είναι ότι οι επιλογές φανερώνουν λιγότερα για τις εμπειρίες των Κέρι και Χέιγκελ και περισσότερα για τις εμπειρίες του προέδρου. Ο Κέρι ήταν ο πρώτος υποστηρικτής του Ομπάμα το 2008, ενώ ο Χέιγκελ έδωσε την εντύπωση ότι υποστηρίζει τον Ομπάμα μέσω της έγκρισης της συζύγου του. Ίσως ο πρόεδρος να επιβραβεύει απλώς δύο άνδρες που αντιλαμβάνεται ότι έχει μείνει πιστοί σ ‘αυτόν.

Φυσικά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η «προοπτική βετεράνου του Βιετνάμ» στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο Τζον ΜακΚέιν δεν συμφωνεί με τον Τσακ Χέιγκελ, ο οποίος δεν συμφωνεί πάντα με τον Τζον Κέρι. Για παράδειγμα, ο Κέρι ήταν πιο επιθετικός από τον Ομπάμα για τη Λιβύη, ενώ ο Χέιγκελ είχε πει ότι η παρέμβαση θα βλάψει τις διπλωματικές προσπάθειές μας με το Ιράν. Και δεδομένου ότι ο Ομπάμα προτιμά να ελέγχει την εξωτερική πολιτική από τον Λευκό Οίκο, όπου μαζί με τους «Obamians» αποφασίζει άμεσα, είναι σχεδόν αδύνατο να προβλέψουμε ποιος είναι ο ρόλος που θα έπαιζε κάποιος υπουργός σε μια κρίση.

Είναι επίσης αλήθεια ότι είναι μάλλον ασυνήθιστο στην αμερικανική ιστορία να αναλαμβάνουν οι βετεράνοι εξέχουσες θέσεις στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και πολλές δεκαετίες αφότου έχει λήξει η υπηρεσία τους στον πόλεμο. Η τελευταία φορά που κάποιος βετεράνος του εμφυλίου πολέμου ανέλαβε το War Department ήταν το 1909, ενώ η τελευταία φορά που βετεράνος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου που ανέλαβε το State Department ήταν το 1997, με τον Γουόρεν Κρίστοφερ.

Παρ ‘όλα αυτά, αυτό που κάνει αξιοσημείωτες τις υποψηφιότητες των Κέρι και Χέιγκελ είναι ο σημαντικός βαθμός στον οποίο οι δύο άνδρες είχαν επηρεαστεί από τις εμπειρίες τους στον πόλεμο (ενώ η κοσμοθεωρία του Κρίστοφερ δεν φάνηκε ποτέ να είχε επηρεαστεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) καθώς και τα σαφή βήματα που ο Ομπάμα και οι σύμβουλοί του έκαναν προηγουμένως για να αποστασιοποιηθούν από την κληρονομιά της γενιάς των Κέρι και Χέιγκελ. Η διοίκηση Ομπάμα έπρεπε να είναι η πρώτη από το 1960 που θα λάμβανε αποφάσεις ανεπηρέαστες από τις αναμνήσεις του Βιετνάμ. «Δεν είναι μονο ένα φάντασμα στο μυαλό του» σχολιάζει ο Μπεν Ρόουντς, ο οποίος γράφει ομιλίες σχετικά με την εθνική ασφάλεια. Τώρα, ενώ έχουν περάσει μόλις λίγα χρόνια, τα φαντάσματα αυτά βρίσκονται στο υπουργικό συμβούλιο.

Τhedailybeast