Θα φέρει την άνοιξη στην Αίγυπτο η νίκη των Ισλαμιστών;

Η αραβική άνοιξη σηματοδότησε μια διάρρηξη με το παρελθόν, και την ανάδυση μιας νέας πολιτικής σκηνής στην Μ. Ανατολή. Όπως είχε προβλεφθεί, οι εκλογές της Αιγύπτου σημαδεύτηκαν από την νίκη των Ισλαμιστών. Οργανώσεις με βαθιές ρίζες στην κοινωνία, με το κύρος της χρόνιας αντιπολίτευσης, υπερασπιζόμενες τις συντηρητικές θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του πληθυσμού, μπόρεσαν και προσέλκυσαν ψήφους, θεωρούμενες ως η πιο κατάλληλη

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία ήταν η εκλογική επιτυχία του κόμματος των Σαλαφιστών al-Nour. Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το που οφείλεται η άνοδος αυτή, εκτός και αν αποτελεί κάποιου είδους ψήφο διαμαρτυρίας.

Όπως και να έχει, η νίκη των Ισλαμιστών θέτει εν αμφιβόλω την δημοκρατικοποίηση της αιγυπτιακής πολιτικής σκηνής. Και για πολλούς στη Δύση, επιβεβαιώθηκε η άποψη ότι η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με το Ισλάμ.

Έτσι, υπάρχουν πια δυο αντικρουόμενες εικόνες της αραβικής κοινωνίας: Από τη μια πλευρά η νεολαία που θέλει δημοκρατία και ελευθερία, αλλά που είναι άπειρη και αποτελεί μειοψηφία, και από την άλλη οι Ισλαμιστές, συντηρητικοί, παραδοσιακοί, και αγχωμένοι με το ενδεχόμενο αταξίας.

Οι δυο αυτές ομάδες δεν είναι απαραίτητα σε σύγκρουση. Οι αραβικές κοινωνίες είναι πολύπλοκες. Αυτό που συμβαίνει είναι μια εξέλιξη την οποία κάποιοι αποκαλούν «μετά-Ισλαμισμό», μέσα από την οποία σημειώνονται κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές, που είναι και αποσταθεροποιητικές, αλλά και μη αναστρέψιμες.

Πολλοί θεωρούν ότι η δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο στα πλαίσια ενός κοσμικού καθεστώτος. Επίσης ότι οι δημοκράτες είναι εξ ορισμού και φιλελεύθεροι. Ιστορικά όμως αυτό δεν ισχύει. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας στην Αμερική έγινε για λόγους προστασίας του θρησκεύματος από πλευράς κράτους, και όχι επειδή οι ιδρυτές των ΗΠΑ ήταν κοσμικοί.

Στην Ευρώπη, η χριστιανοδημοκρατία αναπτύχθηκε, όχι επειδή η εκκλησία προωθούσε την κοσμικότητα, αλλά επειδή έτσι θα μπορούσε να διατηρήσει την πολιτική της επιρροή.

Τέλος, τα σύγχρονα λαϊκίστικα κινήματα της Ευρώπης, ταυτίζονται με την θρησκεία, ζητώντας όπως η χριστιανική ταυτότητα εγγραφεί στο Σύνταγμα της ΕΕ.

Οι Ισλαμιστές του αραβικού κόσμου απεχθάνονται την κοσμικότητα, τις δυτικές αξίες, και τον ατομισμό. Παντού προσπαθούν να ταυτίσουν την θρησκεία με την εθνική ταυτότητα, και παντού ακολουθούν συντηρητικές πολιτικές, εκτός από την οικονομία.

Οι Ισλαμιστές μπορούν όμως να είναι και δημοκράτες. Σήμερα μπαίνουν σε εντελώς νέα χωράφια. Έγινε μια επανάσταση, και το καθεστώς που προέκυψε δεν είναι το ίδιο με αυτό που ανατράπηκε, αλλά έγιναν εκλογές και υπάρχει κοινοβούλιο.  Έτσι, τα ισλαμικά κόμματα θα πρέπει να λειτουργούν μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει η νομιμοποίηση από πλευράς του λαού.

Το αιγυπτιακό εκλογικό σώμα δεν είναι επαναστατικό. Είναι συντηρητικό. Θέλει την τάξη. Θέλει ηγεσία που θα στρώσει την οικονομία, και θα επιβεβαιώσει τις θρησκευτικές αξίες, αλλά δεν