Η Ελλάδα που ξέραμε πεθαίνει σε ζωντανή αναμετάδοση

Πολλές φορές από το βήμα αυτό έχουμε μιλήσει για το τέλος της Μεταπολίτευσης, για το μεταπολιτευτικό μοντέλο που έχει χρεοκοπήσει και για την ανάγκη, την απόλυτη ανάγκη να βγουν μπροστά νέες δυνάμεις, νέοι άνθρωποι που θα εμπνεύσουν τους πολίτες και κυρίως θα δώσουν διεξόδους στα μείζονα εθνικά προβλήματα.

Είτε η οικονομική κρίση, είτε η καταστροφική διετία του ΠΑΣΟΚ, (ως επακόλουθο  των προηγούμενων δεκαετιών), είτε η έλλειψη σοβαρού πολιτικού προσωπικού αλλά και όλα αυτά μαζί, έχουν φέρει την Ελλάδα

μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα.  Η εμετική ιστορία της Θεσσαλονίκης φανέρωσε αυτό που όλοι κρυφίως γνωρίζαμε, αλλά αρνούμασταν να το παραδεχθούμε.  Φανέρωσε ένα μοντέλο συμπεριφοράς, που διαπερνάει κόμματα και πολιτικές αναφορές, μια έκφανση προχωρημένης σήψης που έχει οριστικά επικρατήσει πάνω στα υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας.

Όλα αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό επιβεβαιώνουν ότι ζούμε στη ρωγμή του χρόνου, σε μια ιστορική στιγμή που όλοι εμείς έχουμε την τύχη ή την ατυχία να βλέπουμε με τα μάτια μας τον επιθανάτιο ρόγχο του μεταπολιτευτικού πολιτικού και κοινωνικού μοντέλου της χώρας. Τα περιστατικά είναι πολλά, διάσπαρτα και ίσως διαφορετικά μεταξύ τους. Όμως, όλα αυτά ενώνονται με μια βασική κλωστή. Η Ελλάδα που ξέραμε πεθαίνει και το παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση. Καθημερινά νέα επεισόδια.

Βλέπουμε χιλιάδες συνανθρώπους μας να συνωστίζονται και να τσακώνονται στην ουρά για λίγα κιλά δωρεάν πατάτες και κρεμμύδια. Η κατοχική αυτή εικόνα μάλιστα διαδραματίζεται στη σκιά του ελληνικού Κοινοβουλίου, του κτιρίου που συμβολίζει την 4η ελληνική δημοκρατία.

Βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται με βουλευτές να κάνουν ότι θέλουν και τους πολίτες να βγάζουν το κόμμα πέμπτο στις δημοσκοπήσεις. Όμως η διαφαινόμενη διάλυσή του δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό. Στη ΝΔ είναι περισσότερη από ορατή η σύγκρουση του παλαιοκομματικού παλιού με το πατριωτικό καινούργιο, η παλαιά ΜΝΔ ξεπερνιέται από την ζωή, ενώ κίβδηλα μορφώματα καθορισμένα από τα πάνω σαν την “Δημοκρατική Αριστερά” δεν θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την εκ βάθρων ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού.

Βλέπουμε το ελληνικό κοινοβούλιο να μετατρέπεται σε αρένα εξυπηρέτησης συντεχνιών αντί να είναι μέρος όπου προστατεύονται τα δικαιώματα και οι αυτονόητες αξίες των πολιτών. Αντί οι βουλευτές να «σκοτώνονται» για να γίνει καλύτερη η ζωή εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων δίνουν μάχες χαρακωμάτων για τα προνόμια των δικηγόρων ή των φαρμακοποιών.

Βλέπουμε για ακόμη μια φορά τους πολιτικούς να παρεμβαίνουν ωμά στην ανεξάρτητη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Κι από την άλλη, βλέπουμε δικαστές να βγαίνουν από τα ρούχα τους με τα όσα βλέπουν και να επιχειρούν άκομψα να παρέμβουν στην πολιτική. Η αναφορά Παπαδάκη είναι μια τέτοια και η κριτική του κατά των πολιτικών είναι εντυπωσιακή. Βεβαίως είναι κι αυτός αγανακτισμένος με όσα βλέπει να συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και βεβαίως έχει δικαίωμα να πει την άποψή του, όπως και όλοι οι δικαστές. Α