Αποτυχημένοι «αριστεροί» ως διαχειριστές του συστήματος και η “Χρυσή Αυγή” ως …θεματοφύλακας του Έθνους

Γράφαμε πριν από τρία σχεδόν χρόνια, στις 25/ο7/2009 κάτω από την τίτλο “Η μετριότητα που αποκαλείται μετριοπάθεια“:

 Μια αέναη διαπλοκή το διαρκές συμβάν της ύπαρξής μας.

Μια μεγάλη δημοσκόπηση το παρόν και κάθε προσδοκία στο αόρατο μέλλον.

Πάντα, μετά τις επόμενες εκλογές θα φτιάξουν όλα.

Το σύνδρομο των Ιμίων ως  εθνικό ιδανικό και σταθερή συνισταμένη της εσωτερικής και εξωτερικής μας πολιτικής.

Όπως

έλεγε και ο Μητσοτάκης «σε δέκα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς τίποτα», ούτε καν το 1821.

Δεν χρειάζεται πλέον ν’ ανοίξει κάποιος απ΄ έξω τις κερκόπορτες. Τις έχουμε ανοίξει προ πολλού μόνοι μας.

Παιδιά αποτυχημένων πρωθυπουργών, ως υποψήφιοι σωτήρες του Έθνους.

Αποτυχημένοι «επαναστάτες» ως διαχειριστές του συστήματος.

Πρώην «αριστεροί» ως βολεμένοι απολογητές της καθεστηκυίας τάξης. 

Άτολμοι πολιτικοί, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ανεγκέφαλοι διανοούμενοι., αδέξιοι δεξιοί, ατάλαντοι καλλιτέχνες, άφωνοι τραγουδιστές, χαλιναγωγημένοι δημοσιογράφοι.

Ακόμα και οι επαγγελματίες κατασκευαστές ελπίδων,  οι πολιτικοί, έπαψαν να προσφέρουν όνειρα, έχοντας συνειδητοποιήσει προφανώς τη χρεοκοπία τους.

Αυτή η γενικευμένη μετριότητα που την αποκαλούν μετριοπάθεια.

Αυτή η επικίνδυνη μονομέρεια στους «προβληματισμούς» και τις «σκέψεις» τους.

Που θεωρούν δεδομένη την προσαρμογή στις απαιτήσεις των ισχυρών της εποχής,  επειδή τους λείπουν το θάρρος και τα οράματα

“Η μετριότητα που αποκαλείται μετριοπάθεια-μέρος Β’ “:

Τρία χρόνια μετά λες και δεν άλλαξε τίποτε. Μεσολάβησαν ο ΓΑΠ, η μαμά του και τα αδέλφια του, το ΔΝΤ, η Τρόϊκα και το πέταγμα της Ελλάδας στο γκρεμό, καθημερινές αυτοκτονίες, εκατομμύρια άνεργοι, πείνα και εξαθλίωση, αλλά το πολιτικό σύστημα λες και δεν διδάχτηκε τίποτα.

Όλα όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες, αλλά ειδικά η εικόνα που εμφανίζει η Βουλή, είναι μια εικόνα πολιτικού ξεπεσμού. Κι αν αυτό είναι το τέλος της Μεταπολίτευσης και η αρχή κάτι για άλλο, καινούργιο και πιο καλό, τότε ζήτω που καήκαμε. Και εξηγούμαστε:

- Επί επτά μήνες (από το Νοέμβριο του 2011) το πολιτικό προσωπικό της χώρας βολόδερνε και αδυνατούσε να κάνει κυβέρνηση και να βρει τρόπους να σωθεί η πατρίδα, όχι επειδή δεν μπορούσαν τα κόμματα να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά επειδή η όποια κυβέρνηση έπρεπε να τυγχάνει της εγκρίσεως των ξένων δανειστών και την εγχώριας διαπλοκής.

- Αφού είδαμε κι αποείδαμε, φτάσαμε στις εκλογές, ο λαός ψήφισε, τα τρία κόμματα συγκρότησαν κυβέρνηση και πλέον έχουμε κάποιον να λέμε ότι παίρνει αποφάσεις. Η πρώτη από τις οποίες είναι ότι δεν πρέπει να γίνει τώρα επαναδιαπραγμάτευση και φταίμε εμείς γι αυτό που θέλαμε εκλογές που έριξαν πάλι έξω το ταμείο.

- Τι έγινε όμως στην πραγματικότητα; Το σχήμα “η ΝΔ στηρίζει μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ολίγη συμμετοχή υπουργών της” επί Παπαδήμου, αντιστράφηκε και έγινε “το ΠΑΣΟΚ στηρίζει μια κυβέρνηση ΝΔ με ολίγη συμμετοχή δικών του υπουργών”. Με πλαίσιο και πρόγραμμα σαφώς περιορισμένο στα ασφυκ