FURY

Στο Fury το πλήρωμα ενός αμερικανικού τανκ στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, με αρχηγό έναν έμπειρο λοχία και πέμπτο μέλος έναν άπειρο νεαρό, προχωράει βαθιά μέσα στη ναζιστική Γερμανία συναντώντας λυσσαλέα αντίσταση.

Η πλοκή αποτελείται από σχετικά λίγα επεισόδια μεγάλης διάρκειας. Το πρώτο μισό του έργου δε μου άρεσε καθώς φαινόταν φτιαγμένο μονάχα για να δείξει ότι ο πόλεμος είναι φριχτός. Η αντίθεση του νεαρού με τον ανώτερό του ήταν προβλεπόμενη, για να υπάρχει τριβή

και να δούμε μια διαδικασία ωρίμανσης. Επιπλέον, δεν έστεκε λογικά που ένας γραφιάς στάλθηκε σε τανκ. Tο τρίτο πρόβλημα του έργου είναι το γεγονός ότι οι Αμερικανοί παρουσιάζονται ως συνήθως να αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερους εχθρούς.

Εντούτοις, το Fury αποκτάει νόημα στο δεύτερο μισό του. Καταρχάς οι Αμερικανοί στρατιώτες δεν παρουσιάζονται ως ηθικά ατσαλάκωτοι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, oύτε ως αυτόματα που πολεμούν αδιαφορώντας για το λόγο (βλ. Hurt Locker). Το έργο ξεφεύγει από τη συνήθη απόλυτη ηθική του Χόλυγουντ (και όχι μόνο) όπου αν σφάλεις κατατάσσεσαι αμετάκλητα στους σκάρτους άρα ο ήρωας πρέπει να είναι ένα τέλειο, αφύσικο πλάσμα. Από τούτη την άποψη η σκηνή στο σπίτι των δυο Γερμανίδων είναι μοναδική: οι διάλογοι και η χαμηλών τόνων δράση έχουν μέσα τους την ένταση μεταξύ των χαρακτήρων, την αγωνία για την τύχη των αθώων και την προσπάθεια ενός αιματοβαμμένου, αλλά και πονεμένου, ανθρώπου να μη γίνει τέρας, να διασωθεί, έστω κι αν ο τρόπος που το έκανε θα οδηγήσει κάποιους να τον καταδικάσουν εκ του ασφαλούς.

Η πολεμική δράση είναι ρεαλιστική ως θέαμα αλλά όχι ως εξέλιξη. Η τελική μάχη είναι απίθανη αφού δεκάδες SS δυσκολεύονται να νικήσουν πέντε άτομα. Όμως η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη και αυτό ακριβώς χρειάζεται η κλιμάκωση μιας περιπέτειας. Η σκηνή κάτω από το τανκ ολοκληρώνει το έργο ως απεικόνιση της δυνατότητας του ανθρώπου να δείξει έλεος ακόμη κι όταν έχει ριχτεί μέσα στην αρένα.

Ο Μπραντ Πιτ είναι πολύ καλός στο ρόλο του σκληρού, ενίοτε αδίστακτου ανθρώπου, που υποφέρει γιατί ακόμη μπορεί να νιώθει. Για αυτό κέρδισε τη συμπάθειά μου. Όπως είπε ο ίδιος 'έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα'. Ο άγνωστος Jon Bernthal ξεχωρίζει ως ένας από τους συμπολεμιστές του λοχία. Την περισσότερη ώρα παρουσιάζεται ως ένα αναίσθητο ον αλλά ο σύντομος διάλογός του με το νεαρό στο νοσοκομείο είναι αποκαλυπτικός. Μόνο ο Σία ΛεΜπεφ δε με έπεισε και μερικές φορές αναρωτιόμουν τι ένιωθε.

Η σκηνοθεσία σε μεταφέρει στο χώρο της χειρότερης σύγκρουσης του 20ού αιώνα. Κάποιες λεπτομέρειες μου φάνηκαν παράταιρες, π.χ. οι βολές σα λέιζερ στην πεδιάδα όπου τα τανκ σώζουν τους εγκλωβισμένους στρατιώτες, το μονίμως στρωμένο μαλλί του Πιτ και το πόσο γρήγορα νυχτώνει στην τελική μάχη. Συνολικά πάντως η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή.

Στα συν του έργου αναφέρω επίσης τη μουσική όταν τα συμμαχικά αεροπλάνα σκίζουν τον ουρανό -φανταστικό πλάνο- ή στην αναμονή πριν την τελική σύγκρουση. Επίσης ήταν εντυπωσιακή η μάχη των τεσσάρων αμερικανικών τανκ με το πολύ ισχυρότερο γερμανικό Tiger. Τέλος, η επιλογή της τοποθεσίας ενός σταυροδρομιού για το φινάλε έχει συμβολική σημασία: ο λοχίας Ντον μπορεί να φύγει για να επιβιώσει ή να μείνει εκεί πρόθυμος να θυσιαστεί για τους δικούς του. Ξέρει πως είναι η τελευταία του ευκαιρία για εξιλέωση, να ξεφύγει από το αίσθημα οργής που τον βασανίζει ασταμάτητα.

Το Fury εύκολα περνιέται για μια απλή πολεμική περιπέτεια με πολύ σκοτωμό. Ωστόσο προσεγγίζει το θέμα της ανθρώπινης φύσης και του σκοπού της ζωής πιο ουσιαστικά από άλλα έργα. Τα ερωτήματα που θέτει απασχολούν διαχρονικά τον ελεύθερο άνθρωπο και ο και ο σεναριογράφος, σεβόμενος την αξία τους, τα αφήνει ανοιχτά.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα