GEMMA BOVERY

Mε το Gemma Bovery δοκίμασα να διευρύνω το πεδίο δράσης μου στο ευρωπαϊκό σινεμά. Το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με άλλες φορές: το μετάνιωσα.

Η ταινία είναι ανούσια, αργή και χωρίς ένταση. Το πρώτο μισό της συνίσταται κυρίως σε ασήμαντα επεισόδια όπως η επίσκεψη σε ένα φούρνο. Ο ήρωας, αν μπορείς να τον πεις έτσι, είναι ένας τύπος που έχει σχεδόν συνέχεια το ίδιο ύφος και η ηρωίδα μια κοπέλα που δεν καταλαβαίνεις τι θέλει, αν θέλει κάτι. Το δεύτερο μισό είναι λίγο καλύτερο αλλά το έργο εξακολουθεί να υποφέρει από δύο βασικά προβλήματα. Πρώτον, δεν έχει ταυτότητα. Είναι πολύ ασόβαρο για δράμα,

πολύ επιπόλαιο για αισθηματικό και όχι αρκετά αστείο για κωμωδία. Δεύτερον, ποτέ δε με ένοιαξε τι θα κάνει ή τι θα συμβεί στην Μποβαρύ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δε δένεται με κανέναν και τίποτα και κοιτάζει μονάχα τον εαυτούλη της. Όσο για τον άλλο κύριο χαρακτήρα, τον παππού, την περισσότερη ώρα απλά παρακολουθεί και όταν επεμβαίνει κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αν δεν έπαιζε η όμορφη Τζέμα Άρτερτον μπορεί να είχα πεθάνει από βαρεμάρα.

Το φινάλε, αν και εφευρετικό, είναι το αποκορύφωμα της έλλειψης νοήματος. Ο τρόπος που συμβαίνει κάτι δυσάρεστο είναι κωμικοτραγικός (υποκρύπτεται και μια αλληγορία για τη σχέση των ανδρών με τη 'χειραφετημένη' γυναίκα που δεν μπορούν να έχουν) και οι αντιδράσεις των χαρακτήρων τόσο ήπιες που νομίζεις ότι βρίσκονται αλλού. Ακολουθεί ένα κλείσιμο που αναιρεί πλήρως την όποια δραματικότητα υπήρχε πριν.

Σε μια σκηνή η Μποβαρύ λέει στον ηλικιωμένο γείτονά της για το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Φλωμπέρ με την ομώνυμη πρωταγωνίστρια πως 'τίποτα δε συμβαίνει αλλά είναι ενδιαφέρον'. Στο έργο τίποτα δε συμβαίνει για πολλή ώρα και φυσικά αυτό δεν είναι ενδιαφέρον. Όμως ακόμη και με τις εξελίξεις προς το τέλος η ιστορία πάσχει από μια σοβαρή αδυναμία: υπερβολική μίμηση της πραγματικότητας.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα