Vikings: Wolves of Midgard

Όταν ο publisher δεν ξέρει τι ζητάει.

Ένα hack’n’slash – dungeon crawler (χωρίς πολλά dungeons) παιχνίδι. Ωραία λοιπόν. Τι θέλει κανείς από έναν τέτοιο τίτλο το 2017; Αν πάρουμε τα πράγματα τοις μετρητοίς, από τον τίτλο ακόμα, θα θέλαμε να κάνει την υπέρβαση και να έχει ελάχιστα αξιοπρεπή ιστορία, ίσως χαρακτήρες και διαλόγους. Vikings διαβάζουμε. Midgard ακούμε. Ούτε αξιοπρεπής ιστορία υπάρχει ούτε ενδιαφέροντες και ουσιαστικοί διάλογοι. Οι δημιουργοί έγραψαν

ένα απόγευμα τα τελείως τυπικά και έφυγαν. Έχει την πλάκα της η εμφάνιση μυθικών πλασμάτων της Βόρειας Μυθολογίας, αλλά μέχρι εκεί.

Τι άλλο θέλουμε; Καλό gameplay. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο παίκτης παίζει ανάλογα με το όπλο που επιλέγει και τελείως συμπτωματικά, το κάθε skill tree που ανοίγει ανάλογα με τη Θεότητα – Προστάτη που επιλέγει, αντιστοιχεί και σε αυτό το skill tree. Με λίγα λόγια, όταν από το shortcut αλλάξουμε από 2H Sword σε Spear, αυτόματα στο menu των δυνάμεων εμφανίζονται αυτές που έχουν ξεκλειδώσει στο αντίστοιχο skill tree. Οπότε αν για το 2H Sword έχουμε ξεκλειδώσει με το leveling τρεις active powers, για το Spear καμία, αλλάζοντας όπλα, δεν έχουμε καμία active power για το spear ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ δυνατό σαν όπλο. Βολικό και τεμπέλικο θα το λέγαμε αυτό.

Η μάχη είναι κυρίως melee διότι η ranged είναι άστα να πάνε καθώς το ψεύτο – auto lock που έχει το παιχνίδι είναι για πέταμα. Υπάρχουν δεξιά και αριστερά κείμενα για πληροφορίες για το παιχνίδι και κάποιες μικρούλες κριτικές από κόσμο και reviewers που το διασκέδασαν και δεν υπάρχει πουθενά η αναφορά ότι το autolock είναι μία καταστροφή και μισή. Ως αποτέλεσμα και επειδή το game συχνά είναι αναποφάσιστο για το ποιον εχθρό έχει επιλέξει ο Warrior ή η Shieldmaiden, ακόμα και ισχυρές active powers δείχνουν να μην έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα απέναντι σε μετρίως ή καθόλου ισχυρούς εχθρούς.

Βέβαια, μπορεί να φταίει και το hitbox. Ερώτηση: Πώς αξιολογείς ένα hack’n’ slash crawler που έχει κακό autolock και άθλιο hit box; Κατά την κοινή λογική το κείμενο και η άποψη θα έπρεπε να ξεκινούσε και να τελείωνε (με απότομο τρόπο) εδώ, αλλά εν πάσει περιπτώσει. Κι αν στα απλά ή ενισχυμένα μομπάκια το hit box (ή αυτό που έχουν για hit box) δεν ενοχλεί, στα Boss Fights η κατάσταση είναι τραγελαφική, καθώς το dodge δεν πολύδουλεύει και είναι ακραία εκνευριστικό να δέχεσαι χτύπημα από ένα boss που σε έχει πλάτη. Οπότε, ο παίκτης μαθαίνει να υπολογίζει χρονικά τα διαστήματα που έχει δυνατότητα να χτυπήσει και δε βασίζεται σε αυτό που βλέπει. Καλό, ε;

Γενικώς, και χωρίς να κολλάμε ιδιαίτερα στα πραγματικά προβλήματα, η αίσθηση της μάχης είναι απλά υποφερτή. Στην αρχή του παιχνιδιού δε, ο χαρακτήρας μας κινείται σχετικά αργά και μόνο αρκετές ώρες μετά, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, τα enhancements και τα passive abilities, ανοίγουν οι δρασκελιές τους. Αυτό, σε συνδυασμό με τους απλά αξιοπρεπείς χάρτες και την τάση του παιχνιδιού να μας στέλνει σε μακρινές διασταυρώσεις (ξέρετε, το κλασικό «πιάνουμε αριστερά και αφήνουμε το δεξιά για αργότερα» μόνο και μόνο για να γυρίσουμε δεκαπέντε λεπτά μετά στο «δεξιά» και να αντιληφθούμε ότι λίγα μέτρα μετά ήταν αδιέξοδο) αποτελεί ένα ακόμα μείον και δε θα αναφέρουμε καν το γεγονός ότι τα challenges κάθε αποστολής-χάρτη απαιτούν εξονυχιστική έρευνα κάθε γωνιάς του, που τελικά δεν κρύβει και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Το loot του Vikings είναι λίγο ενδιαφέρον και πολύ περίεργο. Δεν έχουμε αποφασίσει αν αξίζει τον κόπο να βασιστούμε στο crafting των τεχνητών της βάσης του Warrior ή στα drops, που μας άφησαν την εντύπωση ότι είναι scripted. Δηλαδή, το μπαούλο που είναι να βγάλει το τάδε legendary όπλο είναι αυτό που βλέπουμε και πάει και τελείωσε. Η αναβάθμιση, από την άλλη, των σιδεράδων και των οπλοποιών καθώς και του μύστη που είναι υπεύθυνος για τους ρούνους, απαιτεί ανελέητο farming χρυσού, ξύλου και σιδήρου. Μέσα στην πρωτοτυπία οι δημιουργοί. Να ξαναπαίξεις τους χάρτες; Μα είναι οι ίδιοι και απαράλλαχτοι με τα ίδια και απαράλλαχτα challenges. Nα πουλήσεις τα πάντα; Κι αυτό αργεί να αποδώσει.

Το κορυφαίο είναι ότι ακόμα και ο Βωμός, στον οποίο γίνεται το leveling, απαιτεί αναβάθμιση που καταπίνει χρυσάφι και πρώτες ύλες. Οπότε, στο δικό μας playthrough μένουμε με τα όπλα και τον εξοπλισμό που βρίσκουμε, αναβαθμίζουμε το Βωμό και οι τεχνουργοί και σαμάνοι μένουν με τον πληθωρισμό τους και τις εκπτώσεις τους. Τα όπλα, πάντως, καθώς και οι πανοπλίες, έχουν το ενδιαφέρον τους και υπάρχει και η λεπτομέρεια του πώς επιδρούν στο cooldown των active abilities και την κίνηση του ήρωα, καθώς και στο πόση αντοχή προσφέρουν σε αυτόν απέναντι στη μανία των στοιχείων της φύσης καθώς ο Warrior ή η Shieldmaiden είναι εκτεθειμένοι στο κρύο, την αφόρητη ζέστη, στη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα κ.ο.κ.

Το βλέπουμε αρκετά συχνά αυτό το κολπάκι τώρα τελευταία (Mass Effect, Zelda) και εδώ τουλάχιστον ανεβάζει ελαφρώς την πρόκληση καθώς το μάτι κοιτάει πάντα και την μπάρα της αντοχής. Από την άλλη, το Stamina που έχουν προσθέσει επειδή γούσταραν κι αυτοί λίγο Dark Souls, ελάχιστα επηρεάζει στο πρώτο playthrough το gameplay. Στο NG+ ίσως κάτι να αλλάζει, αλλά εκ μέρους μας δεν υπάρχει πρόθεση για κάτι τέτοιο. Τέλος, τα γραφικά σε Unity είναι ομορφούλικα, και το μόνο πρόβλημα είναι με τα μοντέλα των χαρακτήρων, που αντίθετα με τα περιβάλλοντα παραπέμπουν σε μία διετία με τριετία πίσω.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν ξέραμε ότι αυτό το 13ωρο παιχνίδι, που δε δίνει κανένα κίνητρο για replay ή NG+, αντιμετωπιζόταν από την Kalypso ως ένα καλό mid-range παιχνιδάκι για να χτυπήσει το Van Helsing ή το Warhammer Inquisitor που έρχεται. Καλά, για Diablo ούτε λόγος. Αν κινούνταν λοιπόν στο επίπεδο των 20-25 ευρώ μπορεί να ήταν και προτεινόμενος τίτλος. Αλλά σε μία περίοδο που πέφτουν βροχή τα καλά παιχνίδια και οι ενδιαφέροντες τίτλοι, η Kalypso επιλέγει να μας τρελάνει και να πλασάρει το παιχνίδι στα 60 ευρώ.

Δε μιλάμε καθόλου συχνά (σπάνια θα λέγαμε) για τιμές στα κείμενα των review, αλλά στην περίπτωση αυτή το πράγμα βγάζει μάτι. Η εκδότρια εταιρεία υποτιμά την κριτική ικανότητα των gamers και αντί να πλασάρει ένα μέτριο παιχνίδι σε ελκυστική τιμή ώστε να αποτελεί δεύτερη και τρίτη επιλογή για κάποιον που θέλει στα μεσοδιαστήματα των μεγάλων παιχνιδιών να παίξει και κάτι άμυαλο με ένα φίλο ή μονος, το παρουσιάζει ως παιχνίδαρο των 60 ευρώ και μας κοροϊδεύει κατάμουτρα. Αρκεί να επισημάνουμε ότι στις προσφορές που τρέχουν αυτή την περίοδο το Reaper of Souls βρίσκεται κοντά στα 20 ευρώ. Πουλιά στον αέρα πιάνουν τα παλικάρια.

To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!