Yooka-Laylee

“Θέλω να γίνω Banjo-Kazooie στη θέση του Banjo-Kazooie”.

Αν κάτι είχε καταφέρει να κάνει πολύ καλά το Nintendo 64, ήταν να πετύχει το πέρασμα των platformers από τον δισδιάστατο χώρο στον τρισδιάστατο. Όχι ότι αυτό δεν συνέβη και με διάφορους τίτλους στο PS2, όμως, όταν μιλάμε για την εν λόγω μετάβαση, αυθόρμητα έρχονται στο μυαλό εικόνες από τα Super Mario 64

και Banjo-Kazooie της Rare (οποιεσδήποτε ομοιότητες με τη δυναμική της τότε Rare με την τωρινή είναι πέρα για πέρα φανταστικές). Οι νοσταλγικές αναμνήσεις των Banjo-Kazooie σίγουρα θα ήρθαν στην επιφάνεια με την ανακοίνωση του Yooka-Laylee, το παρθενικό παιχνίδι της Playtonic Games, μίας εταιρίας που αποτελείται από μερικούς βετεράνους της Rare.

Με ανάλογο λογοπαίγνιο, το Yooka-Laylee δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από έναν πιστότατο πνευματικό διάδοχο. Disclaimer (που λέμε και στην Γουμένισσα): ο γράφων δεν είχε ασχοληθεί ενδελεχώς με το Banjo-Kazooie, ωστόσο η ενασχόληση και οι αναμνήσεις ήταν αρκετές ώστε να φανεί απευθείας ο βαθμός της πιστότητας με τα τρισδιάστατα platformers της εποχής και δη με το πόνημα της Rare. Ως εκ τούτου, όσοι έχουν ως έξτρα εφόδιο τις νοσταλγικές αναμνήσεις τους, τότε θα βρεθούν σίγουρα σε ένα οικείο και ευχάριστο περιβάλλον, που θα τους δημιουργήσει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να έρχονται στη φόρα διάφορα θέματα που ζημιώνουν αισθητά την εμπειρία.

Οι ομοιότητες είναι εμφανής ήδη από την εισαγωγή, με τις ομιλίες των διαφόρων χαρακτήρων να συνθέτονται από άναρθρες και επαναλαμβανόμενες –ηχητικά- ομιλίες. Φυσικά, και το δίδυμο των πρωταγωνιστών δε γίνεται παρά να θυμίσει έντονα τη φιλοσοφία του διδύμου των Banjo και Kazooie, οι οποίοι εδώ αντικαθίστανται από τον ερπετοειδή Yooka και την μικρόσωμη νυχτερίδα Laylee, η οποία εμπλουτίζεται με διάφορες βοηθητικές ικανότητες. Το Yooka-Laylee είναι από αυτά τα platforms παλιότερης κοπής όπου η πρόοδός μας επιτυγχάνεται όχι από την ολοκλήρωση πιστών αυτή καθ’ αυτή, αλλά από τη συλλογή των δεκάδων (πολλών δεκάδων όμως) collectibles. Αντικαταστήστε τις νότες και τα κομμάτια του παζλ των Banjo-Kazooie με φτερά-πένες και σελίδες βιβλίων, και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Κάθε χάρτης είναι γεμάτος από αυτά και ακόμα περισσότερα collectibles, η συλλογή των οποίων είναι απαραίτητη ώστε να προχωρήσουμε στα μετέπειτα επίπεδα.

Τα φτερά αποτελούν ουσιαστικά το νόμισμα του παιχνιδιού για την αγορά νέων ικανοτήτων, ενώ οι σελίδες επιτρέπουν το ξεκλείδωμα νέων κόσμων. Συνολικά υπάρχουν 150 σελίδες, διασκορπισμένες στους πέντε κόσμους και στο κεντρικό hub, εκ των οποίων οι 100 είναι απαραίτητες αν κάποιος θελήσει να εισέλθει στη μάχη με το τελικό boss, τον ευφάνταστα σχεδιασμένο Capital B. Η μέθοδος απόκτησης των σελίδων αποτελούν και το ζουμί του παιχνιδιού, καθώς η απόκτηση αυτών απαιτεί, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, την επίλυση κάποιου μικρού γρίφου ή την ολοκλήρωση ενός ξεχωριστού mini-game. Δεν υπάρχει δηλαδή ο παραδοσιακός διαχωρισμός των κόσμων σε επιμέρους επίπεδα.

Στο Yooka-Laylee κάθε κόσμος μάς τοποθετεί σε ένα ανοιχτό περιβάλλον όπου απλά καλούμαστε να εντοπίσουμε αυτές τις σελίδες με όποια σειρά επιθυμούμε. Ακόμα και τα bosses φαίνεται πως υπάρχουν απλά επειδή πρέπει να υπάρχουν σε ένα platform παιχνίδι, καθώς η αντιμετώπισή τους είναι εντελώς προαιρετική, με την εύρεσή τους να γίνεται πολλές φορές τυχαία, ενώ η επιβράβευσή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία πενιχρή σελίδα, ένα έπαθλο δηλαδή που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να το αποκτήσουμε απλά πατώντας ένα κουμπί. Στην αίσθηση της εμβόλιμης εισαγωγής των bosses δεν βοηθάει και ο αδιάφορος σχεδιασμός που έχουν οι μάχες με αυτούς, που στερείται οποιασδήποτε φαντασίας. Αν και δεν αποτελούν ένα από τα βασικά κομμάτια του τίτλου, σίγουρα δεν θα μας πείραζε να υπάρχουν ως μία καλοσχεδιασμένη κορύφωση κάθε κόσμου.

Ας αφήσουμε έξω γενικότερα το υπεραπλουστευμένο και διεκπαιρεωτικό σύστημα μάχης με τα μικρότερα minions, που υπάρχει απλά και μόνο ως εκνευριστικό εμπόδιο σε διάφορους γρίφους (στον ανοιχτό κόσμο μπορείτε απλά να τα προσπερνάτε) και ας περάσουμε στο βασικό κομμάτι του τίτλου. Όπως είπαμε, συνολικά υπάρχουν πέντε κόσμοι κάθε ένας με διαφορετική θεματική (βάλτος, νησιά πειρατών, πάγοι κ.λπ.). Καταρχάς, ο μικρός αριθμός αυτών μη σας δημιουργεί την ψευδαίσθηση της μικρής διάρκειας. Τα συνεχή ταξίδια μεταξύ αυτών, όποτε ξεκλειδώνετε νέες δυνάμεις, είναι δεδομένα. Κάθε κόσμος είναι γεμάτος με μικρά dungeons ή ξεχωριστές δοκιμασίες για το ξεκλείδωμα σελίδων, ο σχεδιασμός των οποίων μπορεί να ποικίλει ποιοτικά, αλλά τουλάχιστον σπάνια θα βρεθείτε μπροστά σε επαναλαμβανόμενα ζητούμενα.

Συνολικά χρειαστήκαμε περίπου 16 ώρες για να φτάσουμε στο τελικό boss και είναι πολύ πιθανό να χρειαστούν άλλες 10 για την επίλυση μέχρι και του τελευταίου περιβαλλοντικού γρίφου. Ενδιαφέρων είναι και ο μηχανισμός της επέκτασης αυτών των κόσμων, που επιτυγχάνεται με την πληρωμή ορισμένων σελίδων. Κάθε κόσμος δύναται να επεκταθεί μία φορά, ώστε να προστεθούν νέες περιοχές και κατ’ επέκταση ακόμα περισσότεροι γρίφοι και collectibles. Αποτελεί μία ωραία ιδέα για την ουσιαστική επιστροφή μας σε κάθε κόσμο, που φαίνεται σαν να κλείνει σαρκαστικά το μάτι σε αντίστοιχα DLCs που κάνουν επί πληρωμή την ίδια δουλειά.

Δυστυχώς, όμως, όσο καλά και αν καταφέρνει η Playtonic να μας επαναφέρει σε γνώριμα περιβάλλοντα και καταστάσεις, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί στον τομέα του gameplay. Τα γνωστά διπλά άλματα επιστρέφουν, όπως και οι σταδιακές ικανότητες του γρήγορου τρεξίματος, της αιώρησης και λοιπών δυνατοτήτων που οδηγούν στον εμπλουτισμό των platform κομματιών και της σκέψης που απαιτείται για την επίλυση των γρίφων. Όσο περισσότερες δυνάμεις αποκτούσαμε τόσο περισσότερο σκεφτόμασταν ότι ίσως υπήρχε καλύτερος τρόπος να τοποθετηθούν λειτουργικότερα στα κουμπιά του gamepad. Ως έχουν, οι περισσότερες δυνάμεις απαιτούν συνδυασμούς shoulder και face buttons, που μετά από κάποιο σημείο αρχίζουν και μπερδεύουν. Το θέμα είναι ότι αυτές οι δυνάμεις δεν είναι τόσες πολλές ώστε να απαιτείται η εκμετάλλευση συνδυασμών, ένας μηχανισμός που φαίνεται να περιπλέκει την κατάσταση, δυσχεραίνοντας το gameplay δίχως λόγο (π.χ. για ποιο λόγο το εντελώς ανούσιο σκύψιμο να εκτελείται με ένα κουμπί και το άκρως απαραίτητο ρολάρισμα του Yooka να χρειάζεται συνδυασμό κουμπιών;).

Ακόμα και μετά από διψήφιο αριθμό ωρών ενασχόλησης, αρκετές ήταν οι φορές που όταν απαιτούνταν γρήγορα αντανακλαστικά στις δυνάμεις, μπερδευόμασταν. Πέραν τούτου, το σημαντικότερο θέμα αφορά τον μόνιμο απρόσωπο εχθρό της κάμερας. Με λίγα λόγια, το Yooka-Laylee είναι ένα από αυτά τα τρισδιάστατα παιχνίδια όπου ο έλεγχος της κάμερας είναι ένας συνεχής βραχνάς, που αποτελεί άλλο ένα εμπόδιο στα κάθε λογής δύσκολα και μη platform σημεία. Πολύ συχνά θα χρειάζεται να αλλάζεται τη γωνία λήψης, ενώ μόνο εξαιρέσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν οι περιπτώσεις όπου ακόμα και αυτό θα αποδεικνύεται άθλος, αφού η κάμερα έχει το εκνευριστικό συνήθειο να πεισμώνει, μη θέλοντας να μετακινηθεί όπου ακριβώς θέλουμε, ιδίως σε κλειστούς χώρους. Άλλες φορές, πάλι, η γωνία λήψης αλλάζει ακαριαία, με αποτέλεσμα να βλέπουμε το χαρακτήρα μας να πέφτει στο κενό (άμεσο game over δηλαδή) ή σε κάποια παγίδα γιατί ξαφνικά το "μπροστά" του μοχλού γίνεται δεξιά, αριστερά, πάνω ή κάτω...

Είναι κρίμα να υπάρχει ένα τόσο σημαντικό ελάττωμα που δυσχεραίνει άδικα την, έτσι κι αλλιώς καλοδεχούμενα, απαιτητική εμπειρία. Είναι κρίμα, γιατί το Yooka-Laylee, όπως αναφέραμε και παραπάνω, αποτελεί μία πιστή επιστροφή σε παλιότερης εποχής platformers, κάτι που σε περιεχόμενο το κάνει πετυχημένα. Κάθε κόσμος περιέχει διαφορετικού είδους δοκιμασίες, με μεγάλη ποικιλία, που συχνά θέτουν νέους κανόνες, όπως σε περιπτώσεις όπου οι Yooka-Laylee μετατρέπονται σε... οχήματα ή διαφορετικά όντα που επιτρέπουν το ξεκλείδωμα νέων περιοχών. Σε γενικές γραμμές είναι ένα ανάλαφρο παιχνίδι, που οδηγεί αβίαστα στο ενδελεχές ψάξιμο κάθε περιβάλλοντος για την εύρεση (...ψυχαναγκαστική και μη) κάθε collectible, πολύ περισσότερο δε όταν ξέρουμε ότι κάθε ένα από αυτά ενδέχεται να μας φέρει μπροστά σε μία εντελώς καινούρια πρόκληση.

Στα του οπτικού τομέα δεν έχουμε να αναφέρουμε κάτι ιδιαίτερο. Δεν θα διεκδικήσει κανένα βραβείο το παιχνίδι της Playtonic, αλλά είναι ευχάριστο στο μάτι, με ζωηρά χρώματα που αποδίδουν ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα για τα δεδομένα του είδους. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμόμαστε την τελευταία φορά που είδαμε ένα τρισδιάστατο παιχνίδι τέτοιου μεγέθους δημιουργημένο με τη Unity, που να τρέχει απροβλημάτιστα δίχως οφθαλμοφανή glitches, πτώσεις στο frame rate ή bugs (εξαίρεση η κάμερα). Η Playtonic σίγουρα κατάφερε να τιθασεύσει στο έπακρο τη δημοφιλέστατη μηχανή γραφικών. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε πως η μουσική επένδυση έχει προσεχθεί, περιέχοντας ιδιαίτερα ευχάριστα και ταιριαστά ορχηστρικά ακούσματα σε κάθε κόσμο.

Επιστρέφοντας στην εισαγωγή του κειμένου, για άλλη μία φορά θα τονίσουμε πως το Yooka-Laylee είναι ένας πνευματικός διάδοχος των Banjo-Kazooie, τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο, με όποια σχεδιαστικά προτερήματα και ελαττώματα μπορεί να έχει αυτή η σχεδιαστική προσέγγιση. Παλιοί αλλά και νεότεροι παίκτες δύσκολα θα παρατηρήσουν κάποια φρέσκια ιδέα (δεν στόχευε έτσι κι αλλιώς εκεί η Playtonic) αλλά από την άλλη θα έρθουν μπροστά σε πλούσιο περιεχόμενο. Αν έλειπε και ο εξτρά villain της κάμερας...

To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox oneswitch