Omensight

Στασιμότητα και πισωγυρίσματα στον πνευματικό διάδοχο του Stories: The Path of Destinies...

Την Spearhead Games τη γνωρίσαμε από το Stories: The Path of Destinies του 2016, ένα ιδιαίτερα συμπαθητικό action-adventure που κέρδισε την εκτίμησή μας χάρη στην ανάλαφρη αλλά προσεγμένη ιστορία, τον εξαιρετικό αφηγητή και τη δομή του gameplay, που παρέπεμπε σε εκείνα τα παλιότερα βιβλία όπου επιλέγαμε την εξέλιξη της ιστορίας. Τα στοιχεία αυτά ήταν δουλεμένα με τόσο μεράκι που κατάφερναν να υπερκεράσουν εν μέρει το τετριμμένο και ομολογουμένως

επαναλαμβανόμενο gameplay. Έχοντας αποκομίσει μία ευχάριστη εμπειρία από το Stories δε γινόταν παρά να μας δημιουργηθεί προσμονή για το Omensight, αναμένοντας μία βελτιωμένη περιπέτεια που θα επανάφερε την καλή γραφή, δίνοντας παράλληλα μεγαλύτερη προσοχή στους επιμέρους τομείς. Δυστυχώς, η αλλαγή του ύφους στην αφήγηση αλλά και το ίδιο το σενάριο τελικά βρίσκονται στη σκιά της προηγούμενης δημιουργίας της Spearhead.

Για άλλη μία φορά η ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα φανταστικό βασίλειο, κατοικούμενο από ανθρωπόμορφα ζώα. Η περιοχή της Urralia μαστίζεται από μακρόχρονο πόλεμο μεταξύ της συμμαχίας γατιών και σκυλιών, με ηγέτη τον αυτοκράτορα Indrik (ένας... αετίσιος ηγέτης) και της ακόμα πιο παράξενης συμμαχίας αρκούδων και τρωκτικών, που αποτελούν και τους επαναστάτες της υπόθεσης.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου όχι μόνο θα δολοφονηθεί η ιέρεια Vera, κάτω από ύποπτες συνθήκες, αλλά επίσης ο υπαίτιος θα κρύψει την ψυχή της προκειμένου να εμποδίσει την αναγέννησή της, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την επιστροφή του απόκοσμου θεού Voden και την ολοκληρωτική καταστροφή της Urralia. Εμείς θα πάρουμε τον ρόλο της Harbinger, μία μυθική φύλακας που εμφανίζεται όταν το βασίλειο έρθει στα πρόθυρα της καταστροφής. Με τη βοήθεια μίας μάγισσας θα έχουμε τη δύναμη να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στην αρχή της μέρας (ως ένα άλλο Groundhog Day) που δολοφονείται η ιέρεια, έχοντας ως βασικούς στόχους την εύρεση του δράστη αλλά και της χαμένης ψυχής της Vera. Για να ρίξουμε φως στην υπόθεση, κάθε φορά που επανερχόμαστε στο σημείο μηδέν καλούμαστε να επιλέξουμε έναν από τους τέσσερις χαρακτήρες (χωρισμένοι ισάριθμα στις δύο παρατάξεις), την πορεία του οποίου θα ακολουθήσουμε κατά τη διάρκεια της μοιραίας μέρας.

Όταν έρθει το σκοτάδι της νύχτας και αφού εμφανιστεί ο Voden, επιστρέφουμε και πάλι στην αρχή, έχοντας όμως αποκαλύψει πρωτύτερα νέες πληροφορίες για πλεκτάνες, προδοσίες και κρυμμένα μυστικά. Αυτά τα νέα δεδομένα αξιοποιούνται ώστε να επηρεάσουμε τις αντιλήψεις των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων, συνθέτοντας ή καταστρέφοντας συμμαχίες εν ριπή οφθαλμού (όχι και με τον ποιο ομαλό τρόπο αν αντιληφθούμε ότι χρόνιες και αιματηρές αντιπαλότητες δύναται να εξαλειφθούν μέσα σε μερικά λεπτά).

Η δυνατότητα να αλλάζουμε την πορεία των χαρακτήρων στις διαδοχικές επιστροφές μας στην αρχή της μέρας αποτελεί και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του τίτλου, το οποίο όμως μένει αρκετά αναξιοποίητο. Τουλάχιστον στο πρώτο μισό, όταν ακόμα δεν φαίνεται πλήρως η πορεία που θα πάρει η ιστορία, δημιουργείται εύκολα η περιέργεια στον παίκτη να παρατηρήσει κάθε φορά το πώς θα εκλάβουν οι τέσσερις χαρακτήρες τις νέες πληροφορίες που θα τους δώσουμε αλλά και τι θα προκύψει όταν διασταυρωθούν οι μεταξύ τους πορείες. Μέσα από τα περιοριστικά όρια των 5-6 διαφορετικών τμημάτων του κόσμου γίνεται μία σχετικά καλή δουλειά ώστε το αναπόφευκτο backtracking να έχει κάποια ουσία, μέσα από την αλλαγή των γεγονότων που παρακολουθούμε.

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η δυνατότητα να γυρνάμε στο παρελθόν άρχισε να χάνει την αίγλη της όταν αντιληφθήκαμε πως δεν υπάρχει καν η ψευδαίσθηση πως, σαν παίκτες, επηρεάζουμε τα γεγονότα με τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια, η σεναριακή πορεία γίνεται με ιδιαίτερα γραμμικό τρόπο, δίχως να είμαστε σε θέση να την οδηγήσουμε σε διαφορετικά παρακλάδια ή να πειραματιστούμε με εναλλακτικές επιλογές.

Αν και ερχόμαστε μπροστά από ορισμένα κομβικά σταυροδρόμια, η επιλογή μας δεν οδηγεί σε δύο ουσιαστικά διαφορετικές εξελίξεις αλλά, αντιθέτως, οδηγούμαστε σε έναν λάθος και έναν σωστό δρόμο. Εάν επιλέξουμε τη λάθος διαδρομή οι πληροφορίες που αποσπάμε είναι ασήμαντες, αναγκάζοντάς μας να επιστρέψουμε ώστε να πάρουμε τη σωστή (ευτυχώς το παιχνίδι μας μεταφέρει ακριβώς στο κομβικό σημείο της επιλογής, αποφεύγοντας την επανάληψη ολόκληρου του επιπέδου). Αν και οι ηθοποιοί κάνουν αρκετά καλή δουλειά στην απόδοση των κειμένων, η διαμάχη με το απόλυτο κακό που περιβάλλει το σενάριο δεν παύει να είναι αρκετά κοινότυπη ενώ οι όποιες αποκαλύψεις και ανατροπές στερούνται με τη σειρά τους φαντασίας και κατ’ επέκταση δύσκολα θα σας εκπλήξουν.

Επιπλέον, ο δραματικός χαρακτήρας των κειμένων, με ελάχιστες προσπάθειες για χιούμορ, υστερεί έντονα σε σχέση με το πιο ζωηρό και ταιριαστά κωμικό ύφος του Stories. Από την άλλη πλευρά το σύστημα μάχης είναι σαφέστατα βελτιωμένο και εμπλουτισμένο, προσφέροντας παράλληλα έναν υψηλό και δίκαιο βαθμό πρόκλησης, τουλάχιστον στο hard. Η μάχη διακρίνεται από γρήγορο ρυθμό, όπου τα αντανακλαστικά για το κουμπί της αποφυγής συνεχώς δοκιμάζονται, καθώς οι πολυάριθμοι εχθροί δεν χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν ενώ οι ειδικές δυνάμεις αλλά και το κατά βούληση κάλεσμα του εκάστοτε σύμμαχου για βοήθεια, όπου, ως ένας άλλος Atreus, προσφέρουν ορισμένα (μετρημένα είναι η αλήθεια) χρήσιμα εργαλεία για την επιβίωσή μας.

Το σύστημα μάχης του Omensight μπορεί να μην φέρνει κάτι ουσιαστικά καινούριο ή με ιδιαίτερο βάθος, δεν παύει όμως να είναι εξέλιξη του συστήματος μάχης από το Stories, συμβαδίζοντας με το γρήγορο ρυθμό του παιχνιδιού. Στο οπτικό επίπεδο το Omensight ακολουθεί κατά γράμμα την αισθητική του Stories, με ζωηρά χρώματα και έντονο ύφος κυριακάτικου καρτούν, χωρίς να προσπαθεί να εξελίξει την τεχνοτροπία του.

Συνολικά, η Spearhead Games αδυνατεί να ξεπεράσει το προηγούμενο πόνημά της, καθώς το backtracking του Stories, αν και μερικώς πιο έντονο, συνοδευόταν από μία εξαιρετικής ποιότητας ανάλαφρη και χιουμοριστική γραφή. Η αλλαγή του τόνου σε πιο δραματικά μονοπάτια και η προσπάθεια για δημιουργία ίντριγκας πίσω από μία μυστηριώδη δολοφονία είναι καλοδεχούμενη αλλά δεν πετυχαίνει τελικά το στόχο της. Παρόλα αυτά, οι 5-6 ώρες διάρκειας κυλάνε σχετικά ευχάριστα, χάρη στο γρήγορο ρυθμό και το απλό αλλά απαιτητικό σύστημα μάχης ενώ επίσης η σύντομη διάρκεια σημαίνει ότι η εμπειρία τελειώνει προτού δημιουργηθεί το αίσθημα της κόπωσης. Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά θα δούμε την επιστροφή του Reynardo.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcps4