Future Unfolding

Εγκλωβισμένος στο Δάσος.

Το Future Unfolding αποτελεί μία ακόμη περίπτωση παιχνιδιού -από τις πολλές που μας έχει προσφέρει η indie σκηνή τα τελευταία χρόνια- όπου ο τομέας του gameplay αφήνεται μερικώς στην άκρη, και σχεδόν όλο του το βάρος πέφτει σε τμήματα όπως η εξερεύνηση, η αναζήτηση και το γενικότερο ερέθισμα των αισθήσεων. Προσπαθώντας να αποδώσει ψηφιακά το “σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι”, το βερολινέζικο στούντιο, Spaces of Play, αποτελούμενο από τρία

άτομα, δημιούργησε από την αρχή τη δική του μηχανή γραφικών, προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου τίτλου, καθώς και ένα ιδιότυπο κράμα παιχνιδιού που μοιράζεται ανάμεσα σε μέρη που έχουν σχεδιάσει οι ίδιοι, αλλά και αρκετά random generated.

Το ταξίδι μας ξεκινάει στη μέση ενός δάσους χωρίς καμιά πληροφορία σχετικά με το χαρακτήρα μας, το μέρος που βρισκόμαστε ή τις γενικότερες συνθήκες. Εμείς, παρακολουθώντας τα πάντα από κάτοψη, θα πρέπει να αρχίσουμε να κινούμαστε μέσα στο δάσος, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε, αρχικά, τι μπορούμε να κάνουμε, με τι αλληλεπιδρούμε, πού μπορούμε να κινηθούμε, πού πρέπει να καταλήξουμε, και εν τέλει, πώς θα φτάσουμε εκεί. Αυτό, σημαίνει πως θα αρχίσουμε να περιφερόμαστε προς πάσα κατεύθυνση, θα παρατηρούμε τον κόσμο του, θα μελετάμε κάθε λεπτομέρεια προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουμε συμπεριφορές και αντιδράσεις και θα λύνουμε γρίφους περιβάλλοντος για να ξεκλειδώσουμε μυστικά, να περάσουμε σε νέες περιοχές ή να μάθουμε πράγματα σχετικά με αυτό το σύμπαν.

Σαν γενική ιδέα, αλλά και παίζοντας, δεν είναι λίγα όλα αυτά τα παιχνίδια που μας ήρθαν στη μνήμη και από τα οποία το Future Unfolding δείχνει να έχει δανειστεί στοιχεία. Το να πρέπει να ανακαλύψεις ένα γρίφο, καθώς και το πώς θα τον επιλύσεις μοιάζει αρκετά με το πρόσφατο The Witness, καθώς και με τους προγόνους αυτού. Το να τριγυρνάς περιμετρικά της περιοχής με σκοπό να θέσεις όρια στο χάρτη του παιχνιδιού για να γνωρίζεις πού έχεις πάει και πού όχι, μας έφερε στο μυαλό μνήμες από το αξιόλογο Don’t Starve της Klei, ενώ το συνολικό ύφος του τίτλου παραπέμπει ξεκάθαρα στο Journey, αλλά και πολλών ακόμα indie παραγωγών που το διαδέχθηκαν με παραπλήσια δομή, όπως για παράδειγμα το Proteus.

Αυτό, όμως, δεν το εμποδίζει σε κανένα σημείο να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα. Το Future Unfolding έχει εντελώς προσωπικό ύφος, και σε αυτό βοηθάει στο μέγιστο βαθμό το εικαστικό του τμήμα. Ένας μοναδικής αισθητικής κόσμος ξεδιπλώνεται διαρκώς μπροστά στα μάτια του παίκτη, με τα πάντα να δείχνουν ζωγραφισμένα από νερομπογιές. Σε όλα τα σημεία του χάρτη, τα έντονα και πάντα άρτια συνδυασμένα μεταξύ τους χρώματα αιχμαλωτίζουν το βλέμμα μας. Εκτός από το οπτικό τμήμα του παιχνιδιού, σε απόλυτη αρμονία βρίσκεται και η μουσική επένδυση του τίτλου, με το απαλό ambient χαλί να συμπληρώνει το κάδρο της μαγευτικής ατμόσφαιρας, καθώς και τα εφέ με τους απαλούς γαργαλιστικούς ήχους από τις πέτρες στο έδαφος ή το θρόισμα από τις φυλλωσιές των δέντρων.

Το υπέροχο οπτικοακουστικό τμήμα του παιχνιδιού πλήττεται, όμως, σε σημεία, καθώς αρκετές φορές αδυνατεί να επεξεργαστεί τις εναλλαγές των περιοχών, προκαλώντας στιγμιαία παγώματα της οθόνης, ενώ καθώς κινούμαστε στο χώρο υπάρχει ένα, σχεδόν μόνιμο, tearing. Τα προβλήματα όμως, δεν περιορίζονται σε αυτά τα λίγα τεχνικά που μπορεί και να τα προσπεράσει κάποιος. Δυστυχώς, το Future Unfolding έχει κάποια βασικότερα προβλήματα στο σύνολό του. Σημαντικότερο εξ αυτών, είναι ότι το gameplay του είναι αρκετά επαναλαμβανόμενο και πολλές φορές γίνεται κουραστικό και αδιέξοδο. Αν είχε μικρότερη διάρκεια, ίσως να μην ενοχλούσε τόσο πολύ, στις είκοσι ώρες, όμως, η κατάσταση ζορίζει.

Όλη η δομή του gameplay, λοιπόν, όπως περιγράψαμε προηγούμενως, βασίζεται στην περιήγησή μας μέσα σε ένα αχανές δάσος μη γνωρίζοντας τίποτα για αυτό. Μπορεί, για παράδειγμα, να κατευθυνθούμε νότια, να ξεδιπλώσουμε έως ένα σημείο το χάρτη, εκεί να συναντήσουμε μια πύλη τηλεμεταφοράς που θα μας μεταφέρει στην άλλη άκρη του δάσους, και εμείς αργότερα να πρέπει να επιστρέψουμε ξανά στο αρχικό σημείο. Κι όσο δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, να περνάμε και να ξαναπερνάμε. Σαν γενική ιδέα δεν είναι κακή, και τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, παρουσιάζει ενδιαφέρον. Μετά από κάποιες ώρες, όμως, το συνεχές backtracking και η ατελείωτη περιήγηση στον ίδιο χάρτη γίνεται αρκετά κουραστική.

Αυτή η χαρά της ανακάλυψης, λοιπόν, σταδιακά μετατρέπεται σε μια αδιέξοδη περιήγηση στα ίδια και τα ίδια μέρη, νιώθοντας εγκλωβισμένος σε λαβύρινθο. Η χαρά του ταξιδιού γίνεται καταναγκαστικό ξεδίπλωμα κάθε σπιθαμής του χάρτη, προκειμένου να σιγουρέψουμε ότι έχουμε πάει παντού και δεν μας έχει ξεφύγει εκατοστό. Ένα άλλο μέρος που συντελεί σε αυτό το αίσθημα, είναι και η γενικότερη επανάληψη που χαρακτηρίζει τον τίτλο -είτε μιλάμε για τους γρίφους, είτε για τα περιβάλλοντα. Οι γρίφοι που θα συναντήσουμε, παρότι αποδίδουν όμορφα αυτή την αίσθηση του μαγικού, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη δυσκολία και το μοτίβο τους είναι αρκετά επαναλαμβανόμενο λόγω του μικρού αριθμού τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα περιβάλλοντα. Όσο όμορφος κι αν δείχνει ο κόσμος του FU, δεν μεταβάλλεται ουσιαστικά σε κανένα σημείο του, πέρα από τα χρώματα των δέντρων, με αποτέλεσμα κάθε πίστα να δείχνει πανομοιότυπη με την προηγούμενη. Αυτό σίγουρα οφείλεται στο random generated σύστημα του παιχνιδιού, καθώς το να αναπαράγονται τυχαία νέα περιβάλλοντα διαφορετικού θεματικού για κάθε πίστα φαντάζει πολύ δύσκολο για ένα στούντιο λίγων ατόμων. Ακόμα κι αυτό που κάνει, όμως, είναι πράγματι πολύ απαιτητικό, αν και στην ουσία δεν έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει στο παιχνίδι, καθώς όλα τα σημεία που ο παίκτης μπορεί να αλληλεπιδράσει με κάτι, έχουν δημιουργηθεί από τους ανθρώπους της Spaces of Play.

Το random στοιχείο περιορίζεται απλά στον προσανατολισμό του χάρτη, πράγμα που δεν προσφέρει τίποτα απολύτως το ουσιαστικό στο παιχνίδι. Ανάλογο αποτέλεσμα έχει και η απόπειρα εξιστόρησης που επιχειρεί το παιχνίδι. Μέσα από την αναζήτησή μας θα βρισκόμαστε αρκετά συχνά σε μέρη όπου θα μας παρουσιάζονται διάφορα αινιγματικά μηνύματα σχετικά με την ιστορία του κόσμου, που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, ούτε μεμονωμένα, αλλά ούτε και σαν συνολική ιστορία. Η πλήρης απουσία οποιασδήποτε αφήγησης δεν θα αποτελούσε πρόβλημα, καθώς ο σκοπός του παιχνιδιού είναι άλλος, αυτό το ανούσιο ψευδο-φιλοσοφικό μοτίβο, όμως, τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα στο χώρο του indie gaming, αν δεν έχει γίνει ήδη.

Το κομμάτι της ιστορίας λοιπόν, ίσως και θα ήταν καλύτερα να απουσιάζει. Όπως και άλλα στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γιατί αυτή είναι και η γενικότερη εικόνα του Future Unfolding: Ενός παιχνιδιού, δηλαδή, πίσω από το οποίο υπήρχε όραμα, αλλά χάνει το δρόμο του κάπου στην πορεία σχετικά με το τι έπρεπε και σε ποιο βαθμό να προστεθεί ή να αφαιρεθεί από την τελική συνταγή. Η ατμόσφαιρα που ήθελαν να αποδώσουν οι άνθρωποι της Spaces of Play υπάρχει και προκαλεί τον παίκτη να εξερευνήσει τον κόσμο του. Από κάποιο σημείο και μετά, όμως, ο παίκτης παύει να νιώθει ταξιδιώτης στο μαγευτικό δάσος και αρχίζει να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε ένα δωμάτιο με καθρέπτες.

Σχετικά παιχνίδια

pcps4mac os x