Blade Runner 2049

Άποψη για το sequel της θρυλικής sci-fi ταινίας.

Ο κανόνας των μοντέρνων sequels παλιών αγαπημένων ταινιών είναι σχεδόν ανάλογος με τον κανόνα των κινηματογραφικών μεταφορών που βλέπουμε σε παιχνίδια: εννιάμιση στις δέκα φορές το αποτέλεσμα είναι οικτρά απογοητευτικό. Την πατήσαμε πριν μερικά χρόνια με το πανηγυρτζίδικο τέταρτο Indiana Jones, θέλαμε να σπάσουμε το blu-ray player μας μαζί με το φτηνιάρικο Terminator:

Genisys και νοιώσαμε προδομένοι από τον αλλοπρόσαλλο χειρισμό της μυθολογίας των Aliens στο πρόσφατο Alien: Covenant. Βέβαια, ορισμένες φορές έχουμε τη σπάνια τύχη να πετυχαίνουμε και κορυφαίες επιστροφές τύπου Mad Max: Fury Road.

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να πούμε πως το Blade Runner 2049 προσεγγίζει αρκετά μία από αυτές τις "Mad Max περιπτώσεις". Παρά τις εύλογες αμφιβολίες, ελέω της κατάρας που ακολουθεί αυτού του είδους τα πονήματα, δεν γινόταν παρά να έχουμε ανεβασμένες προσδοκίες, κυρίως λόγω του ονόματος του Denis Villeneuve, ενός σκηνοθέτη που έχει αποδείξει ξανά και ξανά την αξία του και τις σωστές επιλογές του (είπαμε, με εξαίρεση το Enemy...).

Από τα πρώτα λεπτά το Blade Runner 2049 κεντρίζει την προσοχή, φέρνοντάς μας για άλλη μία φορά μπροστά από την ιδιαίτερη ματιά του Καναδού σκηνοθέτη, ο οποίος έχει την ικανότητα και την εγκράτεια να ξεφεύγει από τις συνήθεις blockbuster συνταγές. Τα αργά πλάνα κυριαρχούν μέσα από τα δουλεμένα κοντινά και μακρινά κάδρα καθώς και την εξαιρετική φωτογραφία, συνθέτοντας από την αρχή ως το τέλος έναν πανέμορφα παρηκμασμένο κόσμο. Βρισκόμαστε στην Αμερική του 2049 όπου οι φυγάδες replicants (ανδροειδή) συνεχίζουν να διώκονται από την ανθρωπότητα.

Η ιστορία ακολουθεί τον blade runner ονόματι "K", στο κυνήγι της δικής του λίστας από replicants. Μία από αυτές τις αποστολές θα τον φέρει μπροστά σε μία απροσδόκητη αποκάλυψη που θα αλλάξει τον κόσμο του. Δεν θα αναφέρουμε άλλες πληροφορίες για το σενάριο, καθώς είναι δύσκολο να αναφερθούμε σε αυτό δίχως να μαρτυρήσουμε σημαντικά στοιχεία της πλοκής. Άλλωστε και τα ίδια τα trailers κατάφεραν το απίστευτο, δηλαδή να αποφύγουν στοιχειωδώς τα spoilers, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για μία μεγάλη μερίδα αυτών που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η βάση της πλοκής είναι ουσιαστικά απλοϊκή, κάτι που ωστόσο δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι ίσχυε και στην παλιότερη ταινία (όσο κι αν φοράμε νοσταλγικά γυαλιά όταν την αναπολούμε). Στα 150 λεπτά (εξαιρούμε τα λεπτά των τίτλων τέλους) η ουσία του σεναρίου δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει το μέγεθος της ταινίας. Τα φιλοσοφικά θέματα που επιχειρεί να θέσει είναι σχετικά ρηχά, καθώς μπορεί να προσφέρουν ένα έναυσμα για σκέψη, όμως η ίδια η ταινία δεν προχωρά στην εμβάθυνση αυτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο χαρακτήρας του Niander Wallace, ιδρυτής της νέας γενιάς replicants, ο οποίος είναι ένας χαρακτήρας που παραμένει μετέωρος, δίνοντας την εντύπωση πως προστέθηκε απλά επειδή πρέπει να υπάρχει ένας "ανώτερος villain".

Επιπλέον, μία αλλαγή ροής στα τεκταινόμενα κατά τα μέσα της ταινίας μάς προβλημάτισε σχετικά με το κατά πόσον λειτούργησε υπέρ ή κατά της σκιαγράφησης της προσωπικότητας των πρωταγωνιστών. Κατά τη διάρκεια αυτής της σκηνής πιστεύουμε ότι περισσότερο μπερδεύεται ο θεατής, ως προς αυτά που έχει έως τότε παρακολουθήσει, παρά νοιώθει ότι βρέθηκε μπροστά σε μία αναπάντεχη αποκάλυψη. Από την άλλη πλευρά, το φινάλε δικαιολογεί -εν μέρει- αυτήν την απόφαση, λειτουργώντας παράλληλα ιδανικά ως το πέρασμα της σκυτάλης σε αυτόν τον θεατή που τον έχει κερδίσει η ταινία, λαμβάνοντας το έναυσμα για περαιτέρω σκέψη έπειτα από το φινάλε.

Εκεί όμως που πραγματικά μας κέρδισε το Blade Runner 2049 είναι στην απεικόνιση της δυστοπίας, ταξιδεύοντάς μας εντός και πέρα των συνόρων της τσιμεντένιας ζούγκλας του Los Angeles. Κάθε πλάνο είναι εξαιρετικά δουλεμένο, με εμβληματικά κάδρα και πανέμορφη φωτογραφία, αποδίδοντας με αληθοφάνεια την αποπνικτική ζωή της πόλης αλλά (αυτήν τη φορά) και τον απογυμνωμένο και κατεστραμμένο κόσμο πέραν αυτής.Θα πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι το υπέρογκο budget αξιοποιήθηκε στο έπακρο, συνθέτοντας πληθώρα πραγματικών σκηνικών, με τα CGΙ να έχουν πλήρως συνοδευτικό χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα είναι να απουσιάζει πλήρως η άκομψη περίπτωση εκείνων των ταινιών που σε σημεία νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε βιντεοπαιχνίδι. Αντιθέτως, όλα τα σκηνικά είναι αληθοφανή και -με έναν αντιφατικό τρόπο ίσως- προσγειωμένα σε μία αλλοιωμένη πραγματικότητα.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, ο Ryan Gosling αποδείχθηκε μια ιδανική επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποδίδοντας φυσικότατα το στωικό χαρακτήρα του K. Από την άλλη πλευρά, ο Harrison Ford υποδύεται τον... Harrison Ford, σε έναν ρόλο όπου δεν φάνηκε να ιδρώνει και ιδιαίτερα για να τον φέρει εις πέρας. Εν κατακλείδι, το Blade Runner 2049 αποτελεί μία από αυτές τις σπάνιες και αξιόλογες αναβιώσεις που δείχνουν ότι έγιναν με όραμα που ξεπερνάει τη νοοτροπία των εύκολων εσόδων (για ποια εύκολα έσοδα, άλλωστε, μιλάμε όταν αποτελεί sequel μίας ταινίας του ‘80, που είχε αποτύχει εισπρακτικά, και με έναν τίτλο που ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως “κράχτης” ώστε να προσελκύσει μαζικά το σύγχρονο κοινό στις αίθουσες;). Η ταινία σίγουρα δεν είναι άπταιστη. Η αχίλλειος πτέρνα της εντοπίζεται στο απλοϊκό σενάριο, που αν το αποδημήσει κανείς, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί πως δεν δικαιολογεί την υπερβολική διάρκεια.

Παρά το διόλου ευκαταφρόνητο ελάττωμά του, όμως, το Blade Runner 2049 πρόκειται για ένα εναλλακτικού ύφους blockbuster (γιατί σαφέστατα με τη λογική του blockbuster έγινε η σύλληψη της ταινίας), που επιχειρεί να εντυπωσιάσει εστιάζοντας στη φωτογραφία, τα τοπία και τη σκηνοθεσία, σε αντίθεση με το μοντάζ τύπου MTV, τις απανωτές εκρήξεις και τα πληθωρικά εφέ. Καλές κι αυτές οι ταινίες αλλά μόνο θετικό είναι να βλέπουμε προσπάθειες τέτοιων μεγεθών που στοχεύουν σε κάτι διαφορετικό.

Ελπίζουμε πως το Blade Runner 2049 θα καταφέρει τελικά να προσπεράσει την μετριότατη εισπρακτική του αρχή, όχι επειδή θέλουμε να δούμε ένα ακόμα sequel αυτού (δεν θέλουμε) αλλά επειδή μόνο θετική μπορεί να είναι η ύπαρξη εναλλακτικών blockbusters.

cinetv