ECHO

Τι όμορφο παλάτι, τι όμορφο παλάτι, τι όμορφο παλάτι, τι όμορφ....

Το σωστό stealth παιχνίδι είναι δύσκολη υπόθεση. Απαιτεί ποικίλη εργαλειοθήκη για τον παίκτη και άκρως δουλεμένη A.I., δύο βασικές και αλληλένδετες συνιστώσες προκειμένου η εμπειρία να είναι αληθοφανής και δίκαιη, οδηγώντας σε μελετημένες και λεπτεπίλεπτες κινήσεις δίχως να κουράζει. Δε γίνεται να δουλέψει όταν παίζουμε απλό κρυφτούλι πίσω από τοίχους ή όταν ένα απλό σφύριγμα αρκεί για να μπερδέψει ακόμα και τον πιο πειθαρχημένο και άρτια εκπαιδευμένο μισθοφόρο (ο οποίος θα ελέγξει μόνος του το σφύριγμα, ενώ ο συνάδελφός

Λίγες είναι οι εταιρίες που έχουν "τιθασεύσει" το είδος και μία από τις κυρίαρχες ομάδες ανάπτυξης είναι αναμφίβολα η IO Interactive. Ελπίζουμε να δούμε σύντομα τι μας ετοιμάζει η -ανεξάρτητη πλέον- δανέζικη εταιρία, καθώς το Hitman γνώρισε τη θερμή αποδοχή των φαν της σειράς, κάτι που δεν συμμερίστηκε η Square Enix. Στο μεταξύ (για να περάσουμε και στο προκείμενο) είχαμε την ευκαιρία να δούμε πως τα πήγαν με τη δική τους ανεξαρτητοποίηση ορισμένα πρώην στελέχη της IO Interactive. Η νεοσυσταθείσα Ultra Ultra αποτελείται από εκείνα τα μέλη της δανέζικης εταιρίας που θέλησαν να ξεφύγουν από την προσγειωμένη αισθητική των Hitman προκειμένου να αναπτύξουν την εμπειρία του stealth σε πιο εξωτικά περιβάλλοντα. Κάπως έτσι έφτασαν στη δημιουργία του Echo, ενός sci-fi stealth παιχνιδιού τρίτου προσώπου, με ορισμένες ενδιαφέρουσες ιδέες, που όμως βρίσκεται δυστυχώς στη σκιά των κορυφαίων του είδους.

Ιδιόρρυθμο sci-fi είναι η αλήθεια καθώς μπορεί να βρισκόμαστε σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και ηλιακό σύστημα, όμως το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού μάς βρίσκει στα έγκατα ενός κατασκευασμένου πλανήτη, χτισμένος ως ένα απέραντο παλάτι (πολυέλαιοι και εντυπωσιακά, γυαλιστερά μάρμαρα παντού). Η εισαγωγή του Echo δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, καθώς ξεκινάει σε έναν άγνωστο κόσμο δίχως να παρέχει πληροφορίες για πρόσωπα, σχέσεις και καταστάσεις. Από τα πρώτα λεπτά πέρνουμε τον έλεγχο της En, η οποία ξυπνάει σε ένα διαστημόπλοιο έπειτα από ύπνο δεκάδων ετών. Έχοντας ως μόνο σύντροφο την A.I., ονόματι London, θα μάθουμε μέσες άκρες ότι ψάχνουμε έναν πλανήτη όπου εκεί πιθανώς θα μπορέσει να επαναφέρει στη ζωή ένα αγαπημένο της πρόσωπο, την ψυχή του οποίου την έχει φυλάξει σε έναν κόκκινο κύβο.

Αν και το Echo δεν μας βομβαρδίζει με ονόματα και πληροφορίες και πάλι δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να πείσει για τη δραματική προσπάθεια της En να καταφέρει το ακατόρθωτο, κάτι στο οποίο οφείλεται η ελλιπής εισαγωγή, προς όφελος μίας πιο μυστηριακής υπόθεσης που τελικά όμως δεν πετυχαίνει επαρκώς το στόχο της. Το αποτέλεσμα είναι πως στην ευμεγέθη εισαγωγή (που παραπέμπει σε απλουστευμένο walking simulator) πασχίζουμε να παρακολουθήσουμε το διάλογο μεταξύ En και London, με ανάλογο τρόπο που θα συνέβαινε εάν βρισκόμασταν στη μέση μιας συνομιλίας σχετικά με τους αποκλειστικούς τίτλους της καινούριας κονσόλας της EA.

Σταδιακά βέβαια γνωρίζουμε καλύτερα την στοϊκή αναζήτηση της λύτρωσης αλλά η αρχή του παιχνιδιού δεν παύει να είναι ελαττωματική και να ζημιώνει τα αρχικά στάδια της αφήγησης. Αργότερα το σενάριο αποκτάει ένα άλφα ενδιαφέρον, όμως αδυνατεί να οδηγήσει σε μία έντονη κατάληξη, τουλάχιστον όχι όπως ήλπιζαν οι δημιουργοί κατά τη σύλληψή της. Εάν και ήθελε να σκιαγραφήσει μία φιλοσοφικών προεκτάσεων υπόθεση, σχετικά με το θάνατο, κατά τη γνώμη μας το θέμα παραμένει επιφανειακό. Εισχωρώντας βαθύτερα στο δαιδαλώδες παλάτι, έπειτα από αρκετό περπάτημα, θα βρεθούμε μπροστά από τον ένα και μοναδικό θανάσιμο κίνδυνο για τη ζωή της En, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον ίδιο της τον εαυτό, δηλαδή εχθροί που αποτελούν πιστούς κλώνους της En. Αρχικά οι ομοιότητες εντοπίζονται μόνο στην εμφάνιση, αργότερα όμως τίθενται ιδιότυποι κανόνες που τους καθιστούν πραγματικά επικίνδυνους.

Εδώ βρίσκεται και η ουσιαστικότερη προσπάθεια καινοτομίας από πλευράς Ultra Ultra. Το ίδιο το Παλάτι καταγράφει συνεχώς τις κινήσεις μας προκειμένου να τις αντιγράψει στους κλώνους. Κάθε λίγα λεπτά οι ισχυροί υπολογιστές του πλανήτη κάνουν reboot (συνοδευόμενο από το μαύρισμα της οθόνης για ένα δευτερόλεπτο, κάτι που καταλήγει να είναι εκνευριστικό μετά από μερικές ώρες) οπότε οι κλώνοι αναγεννιούνται έχοντας πλέον μάθει όσες κινήσεις χρησιμοποιήσαμε από το προηγούμενο reboot. Με άλλα λόγια εάν μεταξύ δύο reboot χρησιμοποιήσουμε το (περιορισμένων σφαιρών) πιστόλι μας, τότε την επόμενη φορά θα δούμε τους κλώνους με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Αν πνίξουμε κλώνους πλησιάζοντάς τους αθόρυβα από πίσω, τότε αργότερα ενδέχεται να μας κάνουν το ίδιο εάν έχουμε αφύλακτα τα νώτα μας, εξοντώνοντάς μας με μόλις ένα χτύπημα.

Υπάρχει έτσι μία ενδιαφέρουσα δυναμική σχετικά με τις ενέργειες που θα επιλέξουμε να πραγματοποιήσουμε, οι οποίες μπορεί να μας διευκολύνουν πρόσκαιρα, όμως στα αμέσως επόμενα λεπτά ενδέχεται να γυρίσουν μπούμερανγκ και να μας κάνουν τη ζωή δυσκολότερη. Σε μία άλλη ενδιαφέρουσα τροπή, οι κλώνοι φοβούνται το νερό, με αποτέλεσμα να μην πατάνε σε βρεγμένες επιφάνειες. Εάν όμως το σύστημα μάς δει να περνάμε μέσα από το νερό τότε στο επόμενο reboot οι κλώνοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να περάσουν από πάνω. Η εκμάθηση των κλώνων δεν είναι, ωστόσο, μη αναστρέψιμη καθώς αν μεταξύ δύο reboot δεν χρησιμοποιήσουμε καθόλου μία ικανότητα ή εξοπλισμό τότε αυτή θα απενεργοποιηθεί. Με λίγα λόγια το Echo προσπαθεί να δημιουργήσει μία A.I. που μαθαίνει από εμάς κάτι που εν μέρει το πετυχαίνει, χωρίς όμως να ξεφεύγει τελικά από τα χωράφια του gimmick. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η A.I. εξαρχής δεν παρουσιάζει κάποια ευφάνταστη ρουτίνα.

Οι κλώνοι το μόνο που κάνουν είναι να προχωράνε σε εντελώς προδιαγεγραμμένες γραμμές, ως ρομποτάκια που απλά τρέχουν κατά πάνω μας όταν μας δουν. Όταν λοιπόν μαθαίνουν από τις κινήσεις μας, εν τέλει δεν μαθαίνουν κάτι περισσότερο από το να εκτελούν τα απολύτως βασικά, δηλαδή το τρέξιμο, το άνοιγμα πορτών, τη χρήση ασανσέρ και ούτω καθ' εξής. Οπότε η όποια ανάπτυξη της A.I. δεν ξεφεύγει από τα τετρημμένα όσο κι αν η υλοποίηση αυτής της ιδέας δημιουργεί μία σχετική δυναμική αναφορικά με τον τρόπο παιξίματός μας.

Δεν βοηθάει πως και το οπλοστάσιο της En μένει απαράλλαχτο από την αρχή έως το τέλος, έχοντας στο ρεπερτόριό της ένα πιστόλι με σφαίρες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και τη δυνατότητα να σπρώχνει μακριά της τους κλώνους. Το gameplay βασίζεται στο stealth (δύο επαφές με τους κλώνους είναι αρκετές για το game over) χωρίς όμως να προσφέρει κάτι περισσότερο από τα βασικά προς όφελος αυτής της προσέγγισης. Το πλέον απλό κρυφτό, δηλαδή δίχως ακροβατικές ικανότητες και κατάλληλο, αθόρυβο οπλοστάσιο που θα οδηγούσε σε πειραματισμό, οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες καταστάσεις άνευ ουσιαστικής εξέλιξης.

Ο γρήγορος ρυθμός του (για τα δεδομένα του stealth είδους) και η ενδιαφέρουσα αν και τελικά κάπως ρηχή μιμητική λειτουργία της A.I. ίσως τελικά να μπορούσε να οδηγήσει σε ένα διασκεδαστικό αποτέλεσμα όμως τελικά η ελλιπής ποικιλία σε εχθρούς και περιβάλλοντα δυσχαιρένουν ακόμα περισσότερο την όλη εμπειρία. Οπτικά μπορεί η Unreal Engine 4 να απεικονίζει ένα μεγαλεπήβολο και εντυπωσιακό Παλάτι, αλλά ορισμένοι λένε πως... το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς... Για να το πούμε και αλλιώς, 6-7 ώρες περιήγησης στον ίδιο χώρο (το να βλέπουμε διαφορετικού μεγέθους δωμάτια και διαδρόμους δεν συνιστά αυτομάτως ξεχωριστό περιβάλλον) αντιμετωπίζοντας τους ίδιους εχθρούς (που στην τελική απλά εξοπλίζονται με τον δικό μας περιορισμένο εξοπλισμό) δε γίνεται παρά να κουράσει πολύ πριν φτάσουμε στον τερματισμό.

Παρόλο που στο Echo υπήρχε μία ενδιαφέρουσα ιδέα σχετικά με την αντιμετώπιση του ίδιου μας του εαυτού στο πρόσωπο της εχθρικής A.I. τελικά η υλοποίηση υστερεί σημαντικά. Εάν στους απλοϊκούς stealth μηχανισμούς προσθέσουμε το άκρως επαναλαμβανόμενο σκηνικό του Παλατιού (εντυπωσιακό στην αρχή αλλά 7 ώρες δεν θα μπορούσαμε να κάτσουμε στο πραγματικό Λούβρο, όχι στην ψηφιακή μεταφορά του...) τότε δεν μένει παρά ένα υποτονικό stealth παιχνίδι που δυστυχώς αδυνατεί να κρατήσει το ενδιαφέρον ακόμα και για τη σχετικά μικρή διάρκειά του.

Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.