Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης

Τα νεύρα τους, τα χάπια τους (στο μίξερ με γκασπάτσο) και ένα (μισό) τάξι να αλωνίσουν την Μαδρίτη. Πέντε γυναίκες: η άρτι παρατημένη, καταθλιπτική και μόνο επιφανειακά συγκροτημένη Πέπα, η αφελής, επίμονη και ξεχειλίζουσα (από τα ρούχα της) ερωτική Καντέλα, η εκκεντρική, παρανοϊκή και παραισθησιακά παραληρητική Λουσία, η δηθεν τάχα μου αυταρχοφεμινίστρια δικηγόρος Παουλίνα, και η νεαρή ψιλοστρίντζω, σνόμπ και παράφορα ελεγκτική Μαρίσα. Όλες δορυφόροι του αχ βαχ να χαθεί ώριμου σεξοκούκλου Ιβάν: η φρέσκα πρώην μαιτρέσσα και συνάδελφος του, η κολλητή της (και μοντέλο για παχουλές

και φυγαδεύτρια άθελα της τρομοκρατών), η πρώην γυναίκα του (της οποίας την ύπαρξη αυτές μέχρι πρότεινως αγνοούσαν), η κρυφή καινούρια του ερωμένη αλλά και η αρραβωνιαστικιά του γιού του (τον οποίο αν και κεκέ και και γκήκουλα θα ορεχτούν πολλές, ένεκα του άτιμου του γονιδίου).

Θα καταλήξουν όλες εντός ενός επεισοδιακότατου 48ώρου για διάφορους ξεκαρδιστικά random φαρσοκωμικούς λόγους στο διαμέρισμα της Πέπας, με νεύρα και βαλίτσες και υπέροχα συνολάκια και σουρεάλ κούπ, να κατεβάζουν γκασπάτσο με ηρεμιστικά,  να πηδούν από μπαλκόνια, να καβαλάνε μηχανές και ταξιά, να κυνηγιούνται με την αστυνομία, να βγάζουν όπλα και κυρίως να μάχονται για τους ίδιους άντρες και η μία με τα νεύρα της άλλης, σε μια κλασική μαύρη κώμωδία του Almodovar.

Στην θεατρική της μεταφορά, και στην υπέροχα προσεγμένη ελληνική απόδοση στα χέρια του Γιάννη Κακλέα και του Θοδωρή Πετρόπουλου, το έργο διατηρεί όλη την αυθεντική Αλμοδοβαρική τρέλα και εμπριμέ κορδέλα του, το άρωμα και την ατμόσφαιρα της Μαδρίτης των 80s, το μελαγχολικό σάουντρακ μιας πόλης που ξυπνάει και εκστασιάζεται μετά το πέσιμο του ήλιου. Χορευτικά, κουστούμια, ρόλοι, σκηνικά εναλλάσονται  με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Και τι σκηνικά! Διαμερίσματα να μπαίνουν και να βγαίνουν, συρομενες γκαραζόπορτες, περιστρεφόμενα ολόκληρα (ή μάλλον κομμένα στη μέση) αυτοκίνητα… Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ποιότητα παραγωγής σε νορμάλ συνθήκες, πόσο μάλλον σε τέτοιες δύσκολες για υπερπαραγωγές εποχές.

Το βίντεο παίζει σημαντικό ρόλο στην σκηνοθετική προσέγγιση του Κακλέα εδώ. Από το εκρηκτικό action τύπου φινάλε και τα ενδιάμεσα κουκουρούκου ιντερλούδια με τα διαφημιστικά σποτάκια, όμως περιέργως (και αδίκως) απουσιάζει από την αγαπημένη κινηματογραφική σκηνή ανθολογίας στο στούντιο ντουμπλαρίσματος με τον μονόλογο/διάλογο της Πέπας με την προηχογραφημένη φωνή του μόνιμα  απόντα Ιβάν, η οποία φωνή όμως εδώ έρχεται live επί σκηνής από τον Αντώνη Φραγκάκη, χάνοντας αυτό το ανατριχιαστικό και γλυκόπικρο αίσθημα.

Οι συγκρίσεις με την ταινία είναι αναπόφευκτες. Το θεατρικό είναι ξεκάθαρα μια χωριστή αυτόνομη οντότητα, αλλού μειονεκτεί και σε κάποια σημεία κερδίζει αναπάντεχα το στοίχημα απέναντι στο ορίτζιναλ.

Η Σμαράγδα Καρύδη δεν φτάνει την Κάρμεν Μάουρα (πως θα μπορούσε, η άλλη είχε χτίσει το αρχέτυπο της σιωπηλά νευρωτικής και μπουχτισμένης Αλμοδοβαρικής ηρωίδας) αλλά κουβαλάει ικανά τον πρωταγωνιστικό ρασιοναλιστικό ρόλο επιτρέ